Outra das miñas poesías, non sei ata que punto vós poderá gustar, nin sei se últimamente estades todos a seguir este caderno de bítacoras. Gustaríame coñecer a vosa opinión deste poema.
Fálame baixiño,
cóntame os teus soños,
amósame o teu camiño.
Fálame baixiño,
da alba,
da túa posta de sol,
fálame baixiño,
da mirada da túa ventana,
se son diamantes
os que miran.
Fálame baixiño,
ensíname onde o mar acaba,
onde comeza o teu camiño.
Fálame baixiño,
cántame cancións da terra.
Fálame baixiño,
nesa melosa lingua
que aínda lonxe,
alumea o meu camiño.
Fálame baixiño,
que xa durmo.
¡Grítame!
Non quero que a miña canoa
sexa levada de novo pola corrente.
Mary Hermo.
Jaimito corre a informarle a la madre:
"Mamá, mamá, yo vi a papá haciendo algo con la sirvienta".
"Sí, ¿y qué más?"
"Bueno, él la estaba besando y tocándola; luego fueron al despacho, la montó en el escritorio, le quitó la ropa interior y le metió el..."
"Bien, hijo, este domingo, en la cena familiar, se lo cuentas a todos para que lo sepan".
Llega el domingo por la noche, toda la familia está sentada dispuesta a cenar, y le dice la madre a Jaimito que lo cuente.
"Mi papá estaba besando a la sirvienta y tocándola; luego se la llevó al despacho, la montó encima del escritorio, le quitó la ropa interior y le metió el... el... Mami, ¿cómo se llama lo que tú le chupas al chofer?"
Están moi ben, pero miña filla a ver si pos algo mais alegre, si non imoche de cabeza.
ResponderEliminarA min gustanme Mary, aínda que sexan tristes,,,,
ResponderEliminarOK. Buscarei algo máis alegre, pero espero que me axudedes un pouco.
ResponderEliminarBiquiños a todos onde máis vos gusten, jajajaja.
Mary a min gustanme, e certo que son tristes pero son faciles de leer, e escribir poesia ten que ser dificil.
ResponderEliminarNon deixes de escribir, pero de cando en cando pon algun alegre.