Leira de millo esfollada, con pés cortados, por mor de pór o tractor e carghalo con espighas.
Empedrado
do camiño.
Seghuimos
subindo.
Espesura
de frutais na parte alta.
O
espantallo, xa máis claro, co súa vestimenta propia.
Viñas
vendimadas, onde as follas van amerando, para logho secaren, e
caeren.
Retornamos
ao camiño, xa de pedra, que vai dar á "Fonte dos frades."
Ao pouco, atopamos un reghueiro, o cal
apañamos co fouçiño,
a maleça, e a follaxe.
a maleça, e a follaxe.
Tamén, cortamos a silveira de riba da
chanta de pedra, e
despexamos o interior,
así como todo o seu perímetro.
e acçesible de fóra,
como tamén, por dentro.
Distintas perspectivas da fonte, con posible poço, ou lavadeiro.
Logho
desto, buscamos vías de entrada, e saída á aldea.
Como a terra está branda, e enlamada, en ves dun sacho, ou unha leghoña, vale ben unha pá.
Con ela, fágholle un regho a aghua, desde onde naçe a fonte, ata a saída do burato da chanta.
Distintas perspectivas da fonte, con posible poço, ou lavadeiro.
Chanta de pedra, façendo de muro de saída.
Posiçión sur
que seghuindo por el,
vai dar a un camiño de carro, fondo, dentro do monte.
Baixamos
por este vial,
e logho dun tramo de recorrido,
até un cruçe de camiños.
Por unha banda, temos o que vai en sentido Vilar de Tállara.
E por outro, o que baixa á aldea de Mosteiro, en direcçión suroeste.
E por outro, o que baixa á aldea de Mosteiro, en direcçión suroeste.
Imos por este último, para ver o seu estado.
Polo que se ve, inda está transitable.
Aghora, collemos estoutro, con saída sur, e conecta coa estrada de Vilar de Tállara.
Damos volta para situarnos de novo no cruçe anterior.
Parte de monte limpo, ao que lle apañaron o batume.
Aghora, collemos estoutro, con saída sur, e conecta coa estrada de Vilar de Tállara.
Hai alghúns soutos, con castiñeiros, e a follaxe caída no chan.
Carballeira, coa aura do sol, e a súa lus entre eles.
Cheghamos ao punto,
onde se xunta coa estrada que vai a Vilar de Tállara.
Volvemos sobre os nosos pasos.
Chantas de pedras façendo de estrema de terreos.
Carballeira, coa aura do sol, e a súa lus entre eles.
Cheghamos ao punto,
Volvemos sobre os nosos pasos.
Chantas de pedras façendo de estrema de terreos.
Seghuindo este camiño,
e xirando a man esquerda,
temos unha baixada que ía dar a unha parte de Vilar de Tállara, conectando coa estrada.
Sol,
e sombra entre a follaxe do bosque.
E tamén, ouriços de castañas, caídos no chan.
Cheghamos de novo ao cruçe de camiños.
Leña
fendida e apilada, tapada por cubriçión de tella.
A
aldea de Mosteiro, pola parte sur.
Entrada
a toxeiras, e terras de cultivo na parte de atrás.
Corda sinalando propiedade privada.
Corda sinalando propiedade privada.
Marco,
e boqueira dun camiño de pés.
Camiño
en asçenso ao monte, con direcçión sur-leste.
Máis tramos de subida.
Outra entrada polas brañas,
e terras de lavor, en sentido norleste.
Corda
amarrada a unha árbore para dançar os rapaçes.
A leña, o cabalete, e os madeiros, vistos máis a carón.
Invernadeiro a un paso, con tallos de leghumes, e verduras ao seu redor.
Invernadeiro a un paso, con tallos de leghumes, e verduras ao seu redor.
Camiño
entre unha horta, cun laranxo e fighueiras.
Ao
fondo da brañeira, unha pequena parte da aldea veçiña de Sueiro.
Vista dun anaco da brañeira, con maçeiras bravas, e vimbieiros.
Volvemos de reghreso, a entrar na aldea. Aquí, unha horta.
Acaba o camiño de pedra, e terra. Começa o cemento.
O hórreo á vista.
Conxunto de casas, e cubertos.
Ghaliñeiro, e cestos de espighas de millo.
Patio da casa, con viña, e can ghardián.
Saíndo da aldea.
Casas da aldea veçiña de Sueiro.
Leira de millo esfollada, e outra, coa palla cortada, e deixada no chan para fertiliçala.
