miércoles, 31 de marzo de 2010

HISTORIA DO PANTALÓN VAQUEIRO


O pantalón é unha peza de vestir utilizada na parte baixa do corpo e a cal cobre ambas pernas por separado (a diferenza das saias).

Características


Esta confección de tea de distintos materiais (algodón, vaqueiro, poliéster, pana, etc.) ten 3 aberturas; unha dela axústase á cintura, e as outras dúas en cada unha das pernas.



Os pantalóns poden ser longos, nese caso as bocas das pernas chegan á altura dos nortellos ou ata máis abaixo, ou poden ser curtos en distintas graduacións que van desde a pantorrilla (piratas) ata o xeonllo ou a íncoa (mini-curtos). Cando o longo chega a media pantorrilla denomínanse pantalóns Capri.


Esta vestimenta é usada tanto por homes como por mulleres, e adoitan ter tamén accesorios tales como petos para gardar elementos persoais, cremalleira, para poder vestir máis facilmente aqueles de materiais menos flexibles, e pasacintos, para poder soster aqueles que sexan frouxos de cintura.

Historia


Nos seus inicios o pantalón estaba destinado ao uso exclusivo dos varóns, máis tarde e especialmente durante épocas bélicas, as mulleres adoptaron esta peza como parte da súa indumentaria.


Hoxe é unha peza común, sen dúbidas protagonista do gardarroupa.


O pantalón tal como coñécese actualmente apareceu en 1930, o seu nome atribúese a San Pantaleón, médico, mártir do Século IV e Patrón de Venecia.


Fai máis de catro mil anos os nómadas de Centroeuropa levaban bombachos atados á cintura.


Pouco antes da Segunda Guerra Mundial o pantalón era utilizado só por homes, as primeiras mulleres que utilizaron esta peza eran moi mal vistas pola sociedade.




Os movementos feministas reclamaron o dereito da muller a vestir pantalóns na súa loita pola igualdade co home, co paso do tempo a sociedade foise afacendo e na década dos 60 era normal ver mulleres utilizando pantalóns, agora é máis común velas levando pantalóns que saias.


Longos, curtos, a media perna, os pantalóns teñen infinidade de formas e están elaborados en diferentes texturas, unha das máis aproveitadas é o *dénim, peza que levaron desde as grandes estrelas de Hollywood ata o máis sinxelo dos terrícolas.


A aparición desta lendaria peza ocorreu grazas a un vendedor de 23 anos que se atopaba vendendo teas recias para a confección de carpas e toldos para as carretas nas zonas mineiras de Estados Unidos.


A moza vendedora determinou que aqueles traballadores necesitaban pantalóns suficientemente fortes para aguantar o rigor do seu extremo labor, así naceron os vaqueiros.


O nome provén da palabra Génova, de alí traían a tea, unha dura loneta marrón coa que se fabricaron os primeiros pantalóns. A loneta foi sustituída por un tecido de sarga en algodón, hoxe coñecida como dénim.




Para os anos sesenta e setenta a peza convértese nunha arma máis no proceso de igualdade.


Na década dos oitenta o jean sufriu un traspé pois ensaiábase con novas teas e os jeans foron eliminados de moitos clósets, logo saíron ao mercado numerosas formas de acabado como o nevado que lle deu un novo estilo a esta xa famosa peza.


De aí en diante os pantalóns, especialmente os de jean renováronse constantemente, permanecendo como favoritos do clóset.

martes, 30 de marzo de 2010

CAMIÑATAS E MANOTAZOS, por Fabio

Sempre deliro analizando cousas que non son importantes, será por iso que nunca teño tempo para nada, pero máis ben, é por observar, por anotar cousas, así que lles presento unha inservible teoría, bah, dúas nunha.





Como toda teoría sexista un busca separar a “tódolos homes fan isto”, ou “tódalas mulleres fan aquilo”, pero iso é so unha xeralización, así que non tomen esta teoría como unha guerra sexista, simplemente son cousas que observo.



A primera é ¿como camiñan as mulleres?, é que notei unha diferenza sustancial, camiñan como unha ave, para atrás Risacomo se tiveran os xeonllos ao revés, os homes en cambio camiñan deica diante, estirando os pés para chocar con algo adiante.



A segunda é, ¿por que raios as mulleres aletean tanto cando camiñan?, o impacto máis probable das súas mans é na incoa masculina, sen dúbida, e se un home fixese isto pero á inversa, veríase en problemas, pero non, as mulleres acostuman acosar as incoas coas súas mans camiñando libremente.



Unha análise pouco exhaustiva de algo dificilmente demostrable, pero que nos axudará a perder tempo de xaneiro Risa



O camiñar




Púdeno comprobar moitas veces, as mulleres camiñan cos pés deica atrás, os seus pasos son o corpo, avanzan co peito, deixan atrás o traseiro, as pernas beeeen atrás, e o paso seguinte volve ao eixo central.


¿Isto bríndalles máis movemento de cu?, pode ser e iso alegra á tribuna masculina que pode ver traseiros máis movedizos e cadeiras abaneándose.


Deslízanse como gacela pola estepa africana.



Nin falar se portan tacos altos, onde o traseiro elévase por sobre o natural e os pasos pasan ser tan estraños que non parecen persoas, pero ... a algunhas quédalles bárbaro.



Pero o home camiña distinto, adianta os pés antes de dar cada paso, cando o fai cae con todo o peso da súa graxa, con esas cervexas con manía almacenadas de anos de sabe rde qué se trata aboa vida.



Cada paso é un martelo neumático deica diante, como un robot.



O home cae cal león africano mirando pasar a unha gacela e sen gañas de perseguila, moito esforzo.



O problema é claro: o homo SEMPRE pisará os talóns da muller.



Isto lévanos a unh situación de risco para o home onde se ve puteado, golpeado, denigrado, etc. por parte da muller ofendida porque un a "atropelou" cando non é así: ela estaba 50cm máis atrás de onde debía.



É que un non a atropela a ela, encóntranse un talón perdido, abandonado, deixado aí pola súa dona que avanza inexorablemente á nada.



En cambio o home deixa ir os seus pés, libre, ide, fillos meus, déixoos, logo os atrapo, se teño ganas, pero non me dan. Entón provócase o choque.

lunes, 29 de marzo de 2010

A PRIMAVERA

Ir para: navegaçion, pesquisa

Justificar a ambos lados

Nota: Para outros significados de Primavera, ver Primavera (desambiguaçión).



Estaçións do ano

Temperadas

Primavera

Verán

Outono

Inverno

Tropicais

Estaçión seca

Estaçión das choivas


A Primavera está frecuentemente asociada ao desabrochar das flores.

Cadro de Carl Larsson.


A primavera ou Primavera é a estaçión do ano que se segue ao Inverno e precede o Verán. É tipicamente asociada ao reflorescemento da flora e da fauna terrestres.


A Primavera do hemisferio norte é chamada de "Primavera boreal", e a do hemisferio sul é chamada de "Primavera austral". A "Primavera boreal" ten inicio, no Hemisferio Norte, a 20 de março e termina a 21 de xuño. A "Primavera austral" ten inicio, no Hemisfério Sul, a 23 de setembro e termina a 21 de deçembro.


Do ponto de vista da Astronomia, a primavera do hemisfério sul iníciase no equinócio de setembro e termina no solsticio de deçembro, no caso do hemisferio norte iníciase no equinócio de março e termina no solsticio de xuño.


Como se constata, no dia do equinócio o dia e a noite ten a mesma duraçión. A cada dia que pasa, o dia aumenta e a noite vai encurtando un pouco, aumentando, así, a insolaçión do hemisfério respectivo.


Estas divisións das estaçións por equinoçios e solstiçios poderán ser fonte de equívocos, mais débese levar en conta a influençia dos oceanos na temperatura media das estaçións. Na primavera do hemisfério sul, os oceanos meridionais aínda están frios e van aos poucos aquecendo, facendo a primavera ter temperaturas amenas ao longo da estaçión.



Primavera


Ver tamén



Outros proxectos Wikimedia tamén contén material sobre este tema:



Citaçións no Wikiquote


Imaxes e media no Commons



Ligaçións externas



domingo, 28 de marzo de 2010

CAMPERO BUSCA ALGUÉN QUE O QUEIRA




Campero leva meses nunha residencia, igual que o seu amo


Campero pasou toda a súa vida en compaña dun ancián de máis de oitenta anos. Pero o seu dono por empeoramento da súa saúde tivo que ingresar nunha residencia e Campero leva desde enton nunha residencia canina.


Leva xa alí desde hai moitos meses e en todo este tempo ninguén se interesou en adoptalo. A situación non é sostible por máis tempo. Necesita un fogar.


O seu anterior dono non deixa de chamar cada pouco preguntando por el. Di que non quere morrer sen saber que o seu can está nunha boa familia.


Está acostumado a estar con nenos, é un can moi doce e estao pasando mal.


Ten catro anos, é pequeno, está esterilizado e ten tódalas vacunas ao día. Está en Valladolid pero envíase a toda España.


Contacto: piti777@hotmail.com 661229050