viernes, 25 de septiembre de 2015

A VENDIMA, por Ramón Laíño




Chegha o verán ao seu ocaso, con ceos claros e solpores de encanto.


Maduran as moras nas silveiras, xa tintan as uvas nas viñas.
 

As amighas follas quérenvos abraçar. É hora de que abrades paso.


Bulen as inquedas abellas, revoan arredor as nespras, picando nas uvas cumpridas.


Como soños livres e fermosos, van as parsimoniosas fighuras de alghodón surcando as alturas.


Oh! Quérovos, ambientes que namorades en arreçendos de afrutadas fraghançias! 
 

Pasa a brisa morna, convertida en aire de sabiduría. 
 

A xente anda na vendima. Deixa as verdes colghadas e colle as máis maduriñas.


Son os teus frutos radiantes, loghro dun creçemento, fin dunha efervesçençia.


É tempo de escoller os vaghullos inservibles para deixalos na terra.


Ansiosas piñocas recollidas polos dedos do home, ou quiçais co fío das súas navallas.


Brila ao sol o teu corpo dourado, premura de que axiña, en viño te transformarás.


Comprendes que canto máis maduro che apañen, mellor saberás.


De cores diversas son as túas castes, brancas, tintas e roxas, con diferentes sabores.


Ules a mel e flores, cultivo embriaghador dos homes.


Estes momentos de traballos feliçes, quedarán en lembranças inesquençibles.


Os valdes vanse enchendo amodiño, cos frutos queridos.


Sí! Alghuén vos levará! Tal ves ás costas, ou se acaso, no carro ata a bodegha. 
 

Iredes adentro dos barriles e un pau vos pisará para que fervades.


Lentamente, sen apenas darse conta, vai esmoreçendo o final dunha etapa iluminada.


Ao cabo, aleghre rodarás líquido fermoso, como viño corrido a outros reçipientes.


viernes, 11 de septiembre de 2015

CONTOS TRADIÇIONAIS, por Ramón Laíño


A MOÇA GHUAPA E A FEA

 


Eran dous amighos que andaban naveghando no mesmo barco.

 


Por ahí eran dun tempo e puxéronse a falar das moças. 

 


Di un deles:

  • Eu hei de casar coa máis ghuapa que encontre.


Responde o outro:

  • Eu non, meu home! Eu hei casare cunha fea que non ma leve ninquén.
Seghuiron naveghando xuntos e casáronse. 

 


Despois diso, continuaron no mesmo barco; con ighual tipo de traballo. Por tanto, ghanaban a mesma cantidade de cartos e xirábanllos a cadansúa muller.



Cando viñeron a terra, encontráronse un día.

 


E dille o que casou coa máis fea ao outro:

  • ¿E que tal?

Entón, contéstalle o que casou coa ghuapa:

 

A min, moi ben. Aforrou todo.
Cando o home da fea volveu para a casa, preghuntoulle á súa muller:

  • ¡Elogho ti non aforrastes nada e a do meu compañeiro aforrou todo.!

Contéstalle ela:

 

¡Ti falas moito porque a ela paghábanlle, pero eu tiña que paghar.!


OS AMANTES E A ESCOPETA


 


Dous mariñeiros andaban naveghando xuntos. E cóntalle un ao outro:

 
  • ¡Oes! Enterinme que cando saes e imos para o barco, vai un home para xunta túa muller.
 


E despois pola madrughada, coma sempre, o marido agharrou o macuto para ir ao barco.

 


Pero, vai e fíxolle a emboscada á muller. Volveu para a casa, colleu a escopeta e púxose detrás da porta, aghardando.



Cando veu que estaban ao choio, na cama, ela atopábase por baixo e o amante, por riba.



Nesto que o marido entra no cuarto e apuntando coa escopeta, dille:

  • ¡Aghora mátovos aos dous.!


E respóndelle a muller toda tranquila, erghuendo a man:

  • ¡Espera un momento.! Vouche diçir unhas palabras:

¡O traxe da comunión do noso rapás máis vello. O ben que o estamos pasando. Os cartos que temos no banco.! ¡Todo eso, á conta do pillabán.!

    ¡Aghora, mátanos aos dous, se queres.!

Entón, vai o seu home, colleu unha manta de ençima da coqueta e botoulla a eles por riba, diçíndolles:


- ¡Que non vos tome o frío!


PACENÇIA

 


Había unha muller nunha aldea que lle chamaban Pacençia. Entón, un día, morreulle a muller a un veçiño do lughar.

Como é natural e humano, a xente íalle dando o pésame ao home.

 


E nesto que chegha o compadre do viúvo e dille:

  • Paçençia, compadre, pacençia.

Ao que lle responde el:

  • ¿E quererame, compadre e quererame?


O ROUBO DO PORCO

 


Era na época da matança, que un home axudado polo compadre, matara o porco.



Logho de aberto e limpo, colgharon o porco en canal para que arrefiase e entalase. Pero, ao outro día cando o dono foi mirar, o porco xa non estaba. Roubáranllo. (Fora o seu propio compañeiro.)

Encamiñouse xunto do compadre e dille:

  • ¡Roubáronme o porco!

Contéstalle o compadre:

  • ¡Diçide así para que volo crean.!



Reléalle o propietario:

  • ¡Pero, foi verdade, compadre.! ¡Foi verdade.!

O compadre:

  • ¡Compadre! ¡Ai que ben o façedes! ¡Diçide así para que volo crean. Diçide así.!
    (Como era el o autor do roubo, actuaba dun xeito descreído diante do que se queixaba.)




E o dono do porco matábase vivo intentando que llelo creran.