domingo, 31 de enero de 2010

XOGANDO ÁS CARTAS, por Roberto G. Mendes

“Coas cartas un aprende a non fiarse”, explícanos Henrique Guerra, mestre do tute.

-¿Como se lle ocorre escribir un libro sobre tute, home?


-¿E por que non?


-Porque ningún xogador de cartas recoñecerá nunca que hai quen sabe máis ca el.


-É que eu non sei máis. Eu só conto a historia do xogo, as súas anécdotas, os seus trucos, poño catro problemiñas...


-Pero logo, se hai que perder, perde, como un campión.


-Si, claro.


-Ah.


-Se non me veñen cartas...


-Aí estivo en xogador, ¿ve?


-Xa. Pero no tute é máis verdade que noutros xogos.


Cun pouco de sorte e os seus coñecementos, gañaría ata vostede.


-Non sobreestime os meus coñecementos.


-Non os sobreestimo. E aínda así, podería gañar.


-Por iso os do mus van tan sobradiños, ¿non? Porque é máis para listos.


-Máis para listos é o xadrez, ou son as damas. Nos xogos de cartas non hai nada que non se aprenda xogando un pouco.


-E amola menos perder, ademais.


-Non sei se amola menos, pero hai a quen botarlle a culpa.


-A unha mala man.


-A unha mala man, ou a ducia e media de malas mans.


-¿E cando se gaña...?


-Cando se gaña é porque as cartas hai que saber xogalas, naturalmente. Son matemática pura.



-Así calquera.


-Así calquera, pero como é certo... Máis dun dos meus alumnos aprendería máis matemáticas xogando ao tute que indo a clase. Ou aí ten o bridge...


-Aí teño o bridge, ten razón. ¿Que fago con el?


-Se non quere, nada. Pero en varias universidades dos Estados Unidos é unha asignatura.


-Pero debe de ser optativa, como comer galletas. Iso explicaría o de Bush.


-¿Perdón?


-Que ando moi intrigado con tres dos mandamentos do tute que cita vostede por aí polo seu libro.


-A ver.


-"Os de fóra dan tabaco". Ande xa: non o daban nin cando se fumaba...


-Pois "os miróns son de pedra".


Se o caso é que non mareen.


-"Carta na mesa non pesa".


Pesa, pesa: outra cousa é que non se poida cambiar.


-E non se pode. Se o entendeu, ¿por que anda protestando?


-Por enredar. "O tute inventouno un mudo": o mesmo din do fútbol, e xa ve.


-¿Que vexo?


-Que non calan.


-Pero amonéstanos.


-Proba de que un mudo non o inventou.


-Boh. É un falar. E co fútbol hai máis parecidos, por se non o pensou.


-Eu pensar penso pouco. Poña exemplos.


-Aí ten vostede a arte de achicarse.


-¿O que fixo España contra Francia é unha arte?


-Non. A arte é o que fixo Francia: achícase de sete con Corea, e logo nos levanta o tres.


-Os mesmo que nos mete, ten razón. Tampouco foi mala xogada esa.


-O fútbol é como o tute, que é como a vida: as cartas son de cartón, e unhas veces gañan e outras non.


-Xa, pero iso vale para todos os xogos.


-E para todas as vidas. ¿Por que cre vostede que se inventan os xogos?


-¿Por que?


-Porque hai que acostumarse a perder, e a levar malas cartas, e a gañar coa gorra cando as levas boas, e a non darlle valor, neses casos, porque o mérito tampouco é teu.


-¿Aprendeu todo iso xogando ao tute?


-E algunha cousa máis que non sei se é tan boa.


-¿Como que?


-Como a non fiarme nin da nai que me fixo.


-Pois boa cousa non será, pero parece útil.


-O mesmo penso eu. Despois do chiste de Woody Allen sobre o bridge, seguramente a cousa máis útil que se aprende das cartas.


-¿...?


-¿...?


-O chiste, por favor.


-¿Seguro?


-A ver...


-Vostede mesmo: di Woody Allen que no bridge, ou no tute, engado eu, pasa como no sexo: se non tes unha boa parella, o mellor é ter unha boa man.


-Vale: tema tute esgotado.


¿Que anda escribindo agora?


-Un libro sobre damas.


-Sobre o xogo...


-Si, claro. Hai moitísimo que contar.


-Máis habería que contar do xadrez...


-Hui, non crea. Un campeón do mundo de damas dixo un día que o xadrez é como mirar nun océano infinito, a diferenza das damas, que son como mirar nun pozo sen fondo.


-Ah. ¿E onde está a diferenza?


-Pois iso digo eu.

sábado, 30 de enero de 2010

TECLEANDO, por asbeirasdoarnego


O outro día unha noticia que lin no periódico que me chamou a atención. Non ten moito que ver con Agolada, pero aínda así creo que vos será de interese. O titular decía que uns científicos de non sei de que Universidad descubriran que os teclados de ordenador teñen máis bacterias co sitio onde nos sentamolo cú no báter (non me acordo do nome). Esta noticia fíxome moita graza, porque ademais poñía que os teclados tiñan bacterias capaces de producir diarrea ou ata unha intoxicación.


Dende que lin isto ultimamente, creo que incoscientemente ando con máis coidado de non andar tocandome (sen entender mal, que ten moitos sentidos) para non coller unha intoxicación, que xa me chega ben ca tos que teño. A verdade e que iste motivo e ben bo para deixar o blog, aínda que polo momento non o farei, e espero que tarde moito tempo en deixalo.

Eu xa estiven meditando esta noticia, e o que me acaba de vir a cabeza e que me vaia lavar as máns de urxencia. Ata a próxima.


Quedademos cas imaxes que saquei de internet e comparadeas aínda que esa taza do retrete non dudo que teña moitas bacterias co teclado, polo menos neste caso.


viernes, 29 de enero de 2010

INVENTO PARA LIMPAR PETRÓLEO, por Xornal Marítimo Pesqueiro

Demostrou extraer con eficacia as pingas de petróleo da auga


O método tamén podería usarse para limpar unha ampla variedade de sustancias contaminantes na auga e mesmo na terra.


Cantidades pequenas de petróleo deixan unha capa fina e lustrosa na auga contaminada. Esta capa é moi difícil de eliminar, mesmo cando a auga é tratada con ozono ou filtrada a través de area. Agora, un enxeñeiro da Universidade de Utah desenvolveu un novo e barato método para quitar a dicir capa presurizando e despresurizando repetidamente o gas ozono, o cal crea burbullas microscópicas que actúan sobre o petróleo dun modo que permite que sexa eliminado polos filtros de area.


O sistema non vai encamiñado a tratar por completo o contido de hidrocarburo na auga, só a levalo a unha forma que poida ser retida polo filtraje con area, que é un proceso convencional e pouco custoso.


En experimentos de laboratorio recentes, Andy Hong, profesor de enxeñaría civil e ambiental, demostrou que este novo proceso baseado no filtraje por area, tratamento con ozono e cambios de presión, extrae con eficacia as pingas de petróleo dispersas na auga. O éxito das probas indica que a nova técnica podería empregarse para impedir a formación de manchas de petróleo nas augas residuais que se verten nas zonas costeiras.


O método tamén podería usarse para limpar unha ampla variedade de sustancias contaminantes na auga e mesmo na terra.


Nos seus experimentos, Hong demostrou que o novo método non só quita a capa de petróleo, senón que tamén deixa á auga tratada dun modo tal que calquera ácido, aldehído ou cetona remanentes son máis vulnerables á biodegradación mediante microbios.


Tras este éxito no laboratorio, Hong planea facer probas piloto de maior envergadura.


Unha de tales probas será levada a cabo en Wuxi, China, onde se probará un prototipo en varias zonas industriais notablemente contaminadas.


Nota:
Para ampliar esta información visite University of Utah:
http://www.unews.utah.edu/p/?r=111209-1

jueves, 28 de enero de 2010

A ACÚSTICA

A acústica é unha ciencia interdisciplinaria que estuda o son, infrasón e ultrasón, é dicir ondas mecánicas que se propagan a través da materia (tanto sólida como líquida ou gaseosa) (non se propagan no baleiro).


A efectos prácticos, a acústica estuda a produción, transmisión, almacenamento, percepción ou reprodución do son.


Índice


[agochar]



Historia


Primeiros traballos


Sobretonos dunha corda vibratoria. Pitágoras foi o primeiro en estudar este fenómeno.


A ciencia da acústica ten a súa orixe na Antiga Grecia e Roma, entre os séculos VI a. C. e I d. C.


Comezou coa música, que viña practicando como arte desde facía miles de anos, pero non fora estudada de forma científica ata que Pitágoras interesouse pola natureza dos intervalos musicais.


Quería saber porqué algúns intervalos soaban máis belos que outros, e chegou a respostas en forma de proporcións numéricas.


Aristóteles (384 a 322 a. C.) comprobou que o son consistía en contraccións e expansións do aire "caendo sobre e golpeando o aire próximo", unha boa forma de expresar a natureza do movemento das ondas.


Ao redor do ano 20 a. C., o arquitecto e enxeñeiro romano Vitruvio escribiu un tratado sobre as propiedades acústicas dos teatros, incluíndo temas como a interferencia, os ecos, e a reverberación; isto supuxo o comezo da acústica arquitectónica. [1]


A comprensión da física dos procesos acústicos avanzou rapidamente durante e logo da Revolución Científica. Galileo (1564-1642) e Mersenne (1588-1648) descubriron de forma independente todas as leis da corda vibrante, terminando así o traballo que Pitágoras comezara 2000 anos antes.


Galileo escribiu "As ondas son producidas polas vibracións dun corpo sonoro, que se difunden polo aire, levando ao tímpano do oído un estimulo que a mente interpreta como son", sentando así o comezo da acústica fisiológica e da psicolóxica.


Entre 1630 e 1680 realizáronse medicións experimentais da velocidade do son no aire por unha serie de investigadores, destacando de entre eles Mersenne.


Mentres tanto, Newton (1642-1727) obtivo a fórmula para a velocidade de onda en sólidos, un dos alicerces da física acústica (Principia, 1687).


Da Ilustración en diante


O século XVIII viu grandes avances en acústica a mans dos grandes matemáticos da epoca, que aplicaron novas técnicas de cálculo á elaboración da teoría da propagación das ondas.


No século XIX, os xigantes da acústica eran Helmholtz en Alemaña, que consolidou a acústica fisiológica, e Lord Rayleigh en Inglaterra, que combinou os coñecementos previos con abundantes achegas propias na súa monumental obra "A teoría do son".


Tamén durante ese século, Wheatstone, Ohm e Henry desenvolveron a analogía entre electricidade e acústica.


Durante o século XX apareceron moitas aplicacións tecnolóxicas do coñecemento científico previo. A primeira foi o traballo de Sabine na acústica arquitectónica, seguido de moitos outros.


A acústica subacuática foi utilizada para detectar submarinos na Primeira Guerra Mundial. A gravación sonora e o teléfono foron importantes para a transformación da sociedade global.


A medición e análise do son alcanzaron novos niveis de precisión e sofisticación a través do uso da electrónica e a informática.


O uso das frecuencias ultrasónicas permitiu novos tipos de aplicacións no medicamento e a industria. Tamén se inventaron novos tipos de transductores (xeradores e receptores de enerxía acústica).


Ramas


As ramas da acústica son, entre outras:


  • Aeroacústica: xeración de son debido ao movemento turbulento do aire.
  • Acústica arquitectónica: estudo do control do son, tanto do illamento entre recintos habitables, como do acondicionamento acústico de locais (salas de concertos, teatros, etc.), amortecéndoo mediante materiais brandos, ou reflectíndoo con materiais duros.
  • Psicoacústica: estuda a percepción do son en humanos, a capacidade para localizar espacialmente a fonte, a calidade observada dos métodos de compresión de audio, etcétera.
  • Bioacústica: estudo da audición animal (murciélagos, cans, golfiños, etc.)
  • Electroacústica: estuda o tratamento electrónico do son, incluíndo a captación (micrófonos e estudos de gravación), procesamiento (efectos, filtrado comprensión, etc.) amplificación, gravación, produción (altofalantes) etc.
  • Física acústica: análise dos fenómenos sonoros mediante modelos físicos e matemáticos.
  • Macroacústica: estudo dos sons extremadamente intensos, como o das explosións, turborreactores, entre outros..

miércoles, 27 de enero de 2010

BANDEIRA DO ARCO DA VELLA

A versión de seis cores da Bandeira do Orgullo Gay é a versión máis empregada actualmente.


A versión orixinal de 1978 tiña dúas franxas adicionais: rosado e turquesa


A bandeira gay ou bandeira do arco da vella (ás veces denominada bandeira da liberdade), foi empregada como símbolo do orgullo gay e lésbico dende a década dos anos 70.


As diferentes cores simbolizan a diversidade na comunidade gay e son utilizadas a miúdo en marchas por reclamos. Naceu nos Estados Unidos, pero agora é utilizada indistintamente por todo o mundo adiante.


A bandeira do arco da vella foi popularizada como símbolo do orgullo gay polo artista nado en San Francisco, Gilbert Baker, en 1978. Na actualide, consiste en seis franxas de cores vermella, laranxa, amarela, verde, azul e violeta. A bandeira copia a orde das cores segundo se suceden no arco da vella.


Historia


Había bandeiras semellantes nos Estados Unidos nos primeiros anos da década dos 70, empregadas como símbolo de unidade internacional de toda a xente do planeta, pero a fins desa década, a relación popular desas cores co orgullo gay comezou a dominar. Así mesma, existían bandeiras similares con anterioridade como a oficial da vila de Cuzco, no Perú.


A bandeira orixinal foi deseñada por Gilbert Baker. Ondeou por primeira vez no Festival do Orgullo de San Francisco, o 25 de xuño de 1978. Consistía en oito cores, con cadanseu significado:


  • Rosa: sexualidade
  • Vermello: vida
  • Laranxa: curación
  • Amarelo: luz do Sol
  • Verde: natureza
  • Turquesa: maxia
  • Azul: serenidade
  • Violeta: espírito



Bandeira do arco da vella na semana Queer Easter de Gemeinde Werneuchen (Alemaña, 16 de abril do 2005)

Bandeira Gay actual


De seis franxas (desde 1979)



De sete franxas (19781979)



De oito franxas (1978)


Despois do 27 de novembro de 1978, para a San Francisco City Supervisor Harvey Milk, a demanda da bandeira do arco da vella acrecentouse. Para alimentar a demanda, a Paramount Flag Company comezou a vender unha nova versión da bandeira, con sete cores, en detrimento da cor rosa. Baker adheriu á nova bandeira debido á pouca ou nula dispoñibilidade de fábricas que empregasen a cor faltante.


En 1979 a bandeira foi modificada de novo. Cando as bandeiras eran pegadas nos postes de luz de San Francisco, as cores centrais camuflábanse cos mesmos postes. Desa forma, o mellor xeito de solucionar ese problema era reducindo a cantidade de cores da bandeira. Desta forma, formouse o deseño actual de seis franxas.


Durante os anos '80 a bandeira acrecentou a súa popularidade a nivel nacional nos Estados Unidos, e posteriormente foi facendo aparicións no eido internacional.


No vixésimoquinto aniversario da súa creación, no 2003, o seu creador, Gilbert Baker, intentou volver a popularizar a bandeira de oito franxas orixinal, sen demasiado éxito, xa que a maioría da comunidade gay inclínase pola máis coñecida bandeira de seis franxas.


O 14 de xuño de 2004, uns activistas gays viaxaron a unhas deshabitadas illas australianas nos mares de coral e ergueron a bandeira gay, proclamando ese territorio libre de Australia.


Véxase tamén: Reino Gay e Lésbico das Illas do Mar de Coral.


Hoxe, moitos homosexuais e defensores dos dereitos de homosexuais, empregan a bandeira nas portas das súas casas ou utilizan calcomanías do arco da vella nos seus vehículos como un símbolo exterior do seu apoio á homosexualidade.