Ponte de Carou, no ámbito da Ameán
Por
abaixo da ponte, e case moi perto dela, atopábase o "Muíño de Rúa".
Contan os vellos do lughar, que foi arrasado por unha enchenta moi forte, de
hai varias décadas atrás que levou ata a última pedra.
A
uns cantos metros en descenso, próximo á ponte e visible tamén desde alí,
encontramos o "Muíño do Cura". Chámanlle así, pero realmente non pertençe ao cura.
Meus avós maternos e seus membros da "casa dos de Esperança", antighamente moeron neste muíño. Tiñan un día, ou unha noite, é diçir, cando de día, cando de noite. Despois, e xa definitivamente, moíamos no muíño da Aghra de Cures situado xunto á ponte nova de Cures-Ameán.
Muíño da Aghra
Este cambio de muíño foi debido a unha permuta feita cos de Felipe da Ameán, onde se casara un tío materno meu (José), e moían neste "muíño da Agrha" de Cures. Deste xeito, nós pasamos a moer no "muíño da Aghra", e eles no "muíño do Cura". Ámbalas casas saíron ghanando por quedaren máis perto das súas respectivas aldeas.
De tódolos xeitos, a efectos leghais de propiedade, cada casa conserva as roldas nos seus propios muíños. A nosa casa dos de Esperança conserva o dereito, aínda hoxe en día, de poder usar ½ rolda (1 dia=12 horas diurnas, ou 1 noite=12 horas nocturnas) para moer no chamado “muíño do cura”.
Meus avós maternos e seus membros da "casa dos de Esperança", antighamente moeron neste muíño. Tiñan un día, ou unha noite, é diçir, cando de día, cando de noite. Despois, e xa definitivamente, moíamos no muíño da Aghra de Cures situado xunto á ponte nova de Cures-Ameán.
Muíño da Aghra
Este cambio de muíño foi debido a unha permuta feita cos de Felipe da Ameán, onde se casara un tío materno meu (José), e moían neste "muíño da Agrha" de Cures. Deste xeito, nós pasamos a moer no "muíño da Aghra", e eles no "muíño do Cura". Ámbalas casas saíron ghanando por quedaren máis perto das súas respectivas aldeas.
De tódolos xeitos, a efectos leghais de propiedade, cada casa conserva as roldas nos seus propios muíños. A nosa casa dos de Esperança conserva o dereito, aínda hoxe en día, de poder usar ½ rolda (1 dia=12 horas diurnas, ou 1 noite=12 horas nocturnas) para moer no chamado “muíño do cura”.
Muíño do cura
Estes
dous muíños, o que levou o río, Muíño de Rúa, así como o aquí reflectido, Muíño
do Cura, están no entorno da aldea da Ameán.
Seghuimos
río abaixo
Entramos na órbita da aldea
de Enseño-Pomar do Río, e vemos o "Muíño das Cachopas"
Proseghuimos baixando o río
e xa na "Aghra de Pomar do Río", descubrimos o "Muíño de Cruxide". Está máis ou menos en liña coa entrada da aldea de Enseño, pero por abaixo dela.
Deixamos o muíño de Cruxide, e descendendo o río, a
poucos metros,
atopamos
a "Ponte de Cruxide". Esta ponte só se fixo para que a xente pasara a
pé. Non foi preparada para atravesaren cos carros de vacas, nin tampouco cos animais pola corda.
Contan
as persoas maiores que daquela, a xente de Enseño, Pomar do Río, ou doutras
aldeas, que querían pasar cos carros dun lado a outro, tiñan xa instaurado o
costume ancestral de atravesalo por alghún paso natural do río, por riba das
pedras.
Eses
pasos naturais tamén eran válidos cando se levaba o ghando pola corda, ou a
outros animais. De tódolos xeitos, en épocas de invernía, aumentaba moito o
caudal do río, e víanse obrighados a non poderen pasar co ghando, nin co carro,
ata a época en que baixara o caudal, ou buscaban outras alternativas.
Por
outra parte, o paso da xente pola ponte de Cruxide non se vía afectado en
nincunha época do ano, a non ser en casuais, e enormes enchentas do río.
Ponte de Cruxide
Ponte de Cruxide
O río prosighue no seu
andar, para xuntarse co río da Aghra de Cures, que desembocará na Ponte
Ghoiáns, tamén conoçida como Ponte Gheáns.
No hay comentarios:
Publicar un comentario