jueves, 9 de enero de 2014

AGHUA, por Ramón Laíño





Substançia do noso ser, inherençia deste mundo.


En misterio discorre, aquel líquido claro e vivificante que nos lava e purifica.


Sorbos de espírito acuoso, refrescante e cálido. 


Es substento do meu corpo, aghua pereghrina e reparadora.


En ti nos vemos, espello natural, por veces inquedo e noutras, sereno.


Polo río vas, plena de vida, correndo hacia o mar. 


Flúe a súa música, como medicina natural, dun incansable cantar.


En silençio, brotan os murmullos nas entrañas da terra, 


onde naçe libre, a substancia máxica e animada.  


Xa abren as verdes fontes, deitando aghua viva e pura.


Como unha recén naçida, sae do ventre, inocente e cristalina.


Son as orixes da súa aventura, os reghatos primeiros.


Da altura dos montes, baixa por reghueiros serpenteantes, entre pedras e outeiros.


Cursos de aghua lavrados de tempos pasados, e tantas veces surcados.


Raio de lus que atravesa a vida, reino de claridade diurno, brillo de prata nocturno.


Entre inquietudes e temores, salta e asústase, proseghuindo o seu destino.   

 
Desde o alto, estremeçida, nun instante cae ao abismo.


Fervença de caída vertixinosa, salpicada de burbullas e espuma cristalina.


Remansos tranquilos e apacibles, ríos caudalosos de aghua turbulenta.


En intenso desexo, avança na busca de camiñantes desconoçidos.


Xa, nas suaves chans, fúndese cos seus novos compañeiros.


Escóitase ao seu paso, susurrando palabras e deixando sentimentos.  


Animais e paxariños, cruçan aleghres e divírtense, ao vela pasar. 


Lentamente, camiño da súa viaxe, vai esqueçendo os medos,


e entre calmas e perighos, chegha ao final do seu andar.  


Exhalando o derradeiro alento, deixa o seu sangue no ancho mar.


Nada se acaba, todo se transforma. De repente, evapórase, disposta a un novo començo.


Reino de suaves sentimentos, envolto en orballo caído, como pinqueiras no vento.


Tormentas desbordadas de paixóns e furores, desprendidas en choivas densas e trono impetuoso.


Visión dun existir a través das bághoas dunha xanela mollada.


Nubes do firmamento, aghua empapada en soños.


Viaxeira sobre o mar e a terra, quéreche o sol e bícache a lúa.


Escorrentías de aghua caída, por tódolos lughares espallados.


No hay comentarios: