TERRA, por Ramón Laíño

Planeta máxico, viaxando na estaçión dos catro elementos. Creador de vida.

Suspendido, vas envolto en éter, por un velo protexido, e encuberto.

Es horiçonte inabarcable, de diversidade inmensa.


Pasado orixinal, consciençia dun presente, futuro desconoçido.

Sentimentos de mil formas e cores, descansan na túa memoria.

Entes que desexan ser entendidos, queren ser mirados, anhelan renaçer cada día.

Somos parte do teu ser, esençia vital, camiñando na túa compañía.

Como un palpitar latente, desde as orixes dos tempos, 


¿por qué reter os sentimentos?

Abro os meus ollos a un mundo novo. Tanto por aprender, tanto por experimentar.

Tal é a visión dun cadro en branco, aínda por pintar, e colorear.

Inocençia dun coraçón aberto, cheo de amor, en liberdade para amar.

Acariñado no reghaço dos seres queridos, atópome disposto para sentir.

Era o seu falar, todo un mundo de cariño.

Aleghría da infançia, paixón de xuventude, esperança do porvir.

Viaxo á realidade dos soños. Vida dun mundo verdadeiro.

Cada día algho novo por descubrir. Son ansias de vivir.

Latidos de vidas semellantes transitan con nós, nesta existençia. 

Éramos lus que en todo momento brilaba. Choros que non eran de tristura, senón de lediçia.

Luçes na escuridade, recuncho de vida. Frío da nada, calor de firme confiança.

Hai vida no misterio da noite. Rebule o día.

Aqueles recordos de neno. Aos seus ollos todo era natural.

Unha porta ao desconeçido dun mundo anxelical.

Do seu corpo, saían movementos de cariçias.

Apreçiar a beleça dunha flor. Inquietudes de color, esperando ser vividas.

Alá se foron co vento, aqueles primeiros versos escritos naquel tempo. 


Camiños perdidos por lughares, e recunchos. Amor sentido. 

Aqueles amighos que coneçemos, están empeçando a sufrir. Cada cal polo seu camiño, coma ti.

Non é tarde, amigho. Se retomo o meu destino para continuar a historia que empeçei.

Ao mirar as estrelas, aquel neno que fun onte, quéreche coma un irmán.


Seres antighos e contemporáneos. Seres que virán.

Deixo o meu mundo nas túas mans.

¿Sabes? Todo ten un porqué, anque custe comprender.

Paraíso esquençido de benevolençia e pureça, buscando renaçer.

Soños de animais livres por entornos encantados.

Chans solitarias de alturas elevadas. Descanso dos deuses.

Vento falador, choiva refrescante, canto de sereas, fadas dos bosques, sons de meighas, …

Dançade sen perturbaçión, arredor do lume. Respetemos á natureça, e súas criaturas.

Honremos os nosos maiores, e aos semellantes.

Falemos reunidos en círculo polo día, e ao amparo da noite.

Bailemos arredor do sol, e a lúa, a dança dos animais saghrados.

Surquemos como aves maxestuosas, as contrariedades da vida, e marquemos nelas a harmonía dos nosos soños.