¡Qué beleça encantada!
Esmoreçe o día na quentura morna dun apaçible ocaso.
Como viaxeiras elevadas
doutra realidade, flotan as liñas de algodón, contemplándonos desde as alturas.
Repousan os froitos e os
seres vivos. Todos axiña buscan silençio.
Outras compañeiras do atardeçer,
veñen en caravana colorida, vestindo o ceo de nubes rosadas.
Pintor do aire e das nubes
que decoras co teu pinçel de raios divinos.
É tempo do apaixoado concerto
nocturno, co inquedo e incesante rilar dos ghrilos.
Como unha maxia somnolenta e
madura, cae un manto de ouro sobre os montes e os campos.
O señor da lus, síntese
cansado de tanto brilar.
Paseniñamente, vaise
deitando tralos cumes do horiçonte e no inmenso mar.
Os lumes resplandeçentes,
invaden o ceo en tonos dourados, ao começo do crepúsculo.
Pouco a pouco, o astro rei
queda durmido, e a noite fai entrada neste acto.
Con ghrandes luçeiros,
apareçen no firmamento as estrelas e a lúa para indicarnos o camiño.
Igual que un ciclo
interminable de vida e descanso, amañecerás mañán nun novo renaçemento.
Sen ti non seríamos nada.
Non existiría a cor, nin a forma.
¿Cómo poderíamos ver esas
paisaxes, aquelas miradas, toda fermosura, …?
Este mundo non sería o mesmo.
Quedaría orfo.
¿Quen é o façedor de tanta
beleça, de tanto misterio?
Quedouse perdido na memoria
do tempo, no seghredo do universo.
Cada día vólvemonos
encontrar, e sigues incansablemente bela.
Prinçipio e final incontable,
dun encanto divino e inexplicable.
Sí! Como toda enerxía, non
se crea nin se destrúe, só se transforma, pero “namorada”.
¿Quen dí que es máis triste
co amañecer? ¿Por qué tal sentençia?
Todo depende, seghún a quen
llo compartas.
Como sinta o teu interior,
ou a percepçión da túa mirada.
¿Por qué tal visión non
podería semellar a meta final dunha vida andada,
ou o logro dunha misión
terminada?
Aleghría e tristura xuntas. Non hai prinçipio nin final.
Todo volve começar en nova forma
e vida.
No hay comentarios:
Publicar un comentario