CONTOS TRADIÇIONAIS, por Ramón Laíño

A MOÇA GHUAPA E A FEA

 

Eran dous amighos que andaban naveghando no mesmo barco.

 

Por ahí eran dun tempo e puxéronse a falar das moças. 

 

Di un deles:

• Eu hei de casar coa máis ghuapa que encontre.

Responde o outro:

• Eu non, meu home! Eu hei casare cunha fea que non ma leve ninquén.

Seghuiron naveghando xuntos e casáronse. 

 

Despois diso, continuaron no mesmo barco; con ighual tipo de traballo. Por tanto, ghanaban a mesma cantidade de cartos e xirábanllos a cadansúa muller.

Cando viñeron a terra, encontráronse un día.

 

E dille o que casou coa máis fea ao outro:

• ¿E que tal?

Entón, contéstalle o que casou coa ghuapa:

 

 

A min, moi ben. Aforrou todo.

Cando o home da fea volveu para a casa, preghuntoulle á súa muller:

• ¡Elogho ti non aforrastes nada e a do meu compañeiro aforrou todo.!

Contéstalle ela:

 

 

¡Ti falas moito porque a ela paghábanlle, pero eu tiña que paghar.!

OS AMANTES E A ESCOPETA

 

Dous mariñeiros andaban naveghando xuntos. E cóntalle un ao outro:

 

 

• ¡Oes! Enterinme que cando saes e imos para o barco, vai un home para xunta túa muller.

 

E despois pola madrughada, coma sempre, o marido agharrou o macuto para ir ao barco.

 

Pero, vai e fíxolle a emboscada á muller. Volveu para a casa, colleu a escopeta e púxose detrás da porta, aghardando.

Cando veu que estaban ao choio, na cama, ela atopábase por baixo e o amante, por riba.

Nesto que o marido entra no cuarto e apuntando coa escopeta, dille:

• ¡Aghora mátovos aos dous.!

E respóndelle a muller toda tranquila, erghuendo a man:

• ¡Espera un momento.! Vouche diçir unhas palabras:

¡O traxe da comunión do noso rapás máis vello. O ben que o estamos pasando. Os cartos que temos no banco.! ¡Todo eso, á conta do pillabán.!

¡Aghora, mátanos aos dous, se queres.!

Entón, vai o seu home, colleu unha manta de ençima da coqueta e botoulla a eles por riba, diçíndolles:

- ¡Que non vos tome o frío!

PACENÇIA

 

Había unha muller nunha aldea que lle chamaban Pacençia. Entón, un día, morreulle a muller a un veçiño do lughar.

Como é natural e humano, a xente íalle dando o pésame ao home.

 

E nesto que chegha o compadre do viúvo e dille:

• Paçençia, compadre, pacençia.

Ao que lle responde el:

• ¿E quererame, compadre e quererame?

O ROUBO DO PORCO

 

Era na época da matança, que un home axudado polo compadre, matara o porco.

Logho de aberto e limpo, colgharon o porco en canal para que arrefiase e entalase. Pero, ao outro día cando o dono foi mirar, o porco xa non estaba. Roubáranllo. (Fora o seu propio compañeiro.)

Encamiñouse xunto do compadre e dille:

• ¡Roubáronme o porco!

Contéstalle o compadre:

• ¡Diçide así para que volo crean.!

Reléalle o propietario:

• ¡Pero, foi verdade, compadre.! ¡Foi verdade.!

O compadre:

• ¡Compadre! ¡Ai que ben o façedes! ¡Diçide así para que volo crean. Diçide así.!
  (Como era el o autor do roubo, actuaba dun xeito descreído diante do que se queixaba.)

E o dono do porco matábase vivo intentando que llelo creran.