A VENDIMA, por Ramón Laíño

Chegha o verán ao seu ocaso, con ceos claros e solpores de encanto.

Maduran as moras nas silveiras, xa tintan as uvas nas viñas.
 

As amighas follas quérenvos abraçar. É hora de que abrades paso.

Bulen as inquedas abellas, revoan arredor as nespras, picando nas uvas cumpridas.

Como soños livres e fermosos, van as parsimoniosas fighuras de alghodón surcando as alturas.

Oh! Quérovos, ambientes que namorades en arreçendos de afrutadas fraghançias! 
 

Pasa a brisa morna, convertida en aire de sabiduría. 
 

A xente anda na vendima. Deixa as verdes colghadas e colle as máis maduriñas.

Son os teus frutos radiantes, loghro dun creçemento, fin dunha efervesçençia.

É tempo de escoller os vaghullos inservibles para deixalos na terra.

Ansiosas piñocas recollidas polos dedos do home, ou quiçais co fío das súas navallas.

Brila ao sol o teu corpo dourado, premura de que axiña, en viño te transformarás.

Comprendes que canto máis maduro che apañen, mellor saberás.

De cores diversas son as túas castes, brancas, tintas e roxas, con diferentes sabores.

Ules a mel e flores, cultivo embriaghador dos homes.

Estes momentos de traballos feliçes, quedarán en lembranças inesquençibles.

Os valdes vanse enchendo amodiño, cos frutos queridos.

Sí! Alghuén vos levará! Tal ves ás costas, ou se acaso, no carro ata a bodegha. 
 

Iredes adentro dos barriles e un pau vos pisará para que fervades.

Lentamente, sen apenas darse conta, vai esmoreçendo o final dunha etapa iluminada.

Ao cabo, aleghre rodarás líquido fermoso, como viño corrido a outros reçipientes.