¡Qué sublime fermosura!
En
amorosa poesía vai espertando Lourenço por detrás do monte.
Singhular
momento en que paseniñamente renaçe un novo día, tal ves dourado.
Ábrense
os ollos á vida, continuando onde a deixamos onte;
mentres
respiro profundo a esperança dun porvir, soño saghrado.
Coa
frescura da mañán, começa o bulir da xente e, de case todo ser
vivinte.
Melodía dun
prinçipio esperado que se aviva tras un novo naçemento.
Por
ti reviven os meus sentidos, por ti vén a claridade da primeira lus
da alba.
Xa
os paxariños cantan coa aleghría da madrughada.
Fresca
fraghançia, perfume de vida que quero arreçender.
Perçibo
a liberdade dos sentimentos, viaxando a través da brisa.
Con
renovada força, reapareçe cada día nun novo amañeçer.
Tócoche
muller e, abráçoche. O calor do teu corpo dáme amor, abrigho e
tenrura.
Unha
ves máis, desexo reter este preçioso momento, durmindo ao teu lado.
Sinto
que a túa mirada misteriosa éncheme de cariño e confiança.
Por esto, baixo o seu esplendor, quero volver acariçiarche e sentir de novo
este contento.
Amañeçer.
Horiçonte que contemplo nun ceo que pode ser açul e transparente.
Todo
é maxia ao meu arredor. Mestura de cores, sons da natureça, amor
pleno.
Es
oportunidade de ser alimento da alma. Tan só amar ou axudar a un
semellante.
Nada
alterará este rexurdir ilusionado, acaso fagha frío ou estea
nubrado.
Senda
á que retornamos, começando a vivir como se fora o primeiro
instante.
Latidos
de paixóns, açelérase o coraçón coa visión dun cadro poético.
Sí!
A partir de hoxe vivirei como quero ser.
Aqueles
propósitos de antano non volverán caer.
Esta
ves farase realidade. A miña vida será luminosa e radiante.
No hay comentarios:
Publicar un comentario