OS IRMÁNS E AS FANECAS. HISTORIAS DE FAMILIA, por Ramón Laíño

Érase na infancia de miña nai, cando dous irmáns seus, aínda estaban solteiros. Daquela, todos vivían na casa de meus avós maternos, Ramón e Esperança.

Desta parella fraterna, o primeiro sacáballe en idade, uns cantos anos ao seghundo. Anque era máis maior, sen embargho tiña condiçión de pillabán e bromista.

O irman mais vello xa levaba un tempo andando ás moças. Por outra parte, o mais novo que tería de deçaoito anos para riba, empeçaba moçeando.

Cada un ía a diferentes sitios, reghresando por camiños distintos.
 

Unha noite, á hora de volver para a casa, había fanecas fritidas para cear.

E quen primeiro cheghou, foi o máis vello dos dous. Así que tomou asento e, púxose a comer as fanecas ghrandes. Ao final, quedáronlle as máis pequenas para seu irmán.

 

Cando cheghou o máis novo e comprobou que seu irmán comera as de maior tamaño, dille:

¡Arrecarallo! ¡Es ben ghalopín! ¡Deixástesme as máis pequenas para min!

Respóndelle o que cheghara primeiro,

¿Elogho ti, se viñeras antes, cales collías?

E o máis novo, asevéralle dun xeito nobre e transparente:

Eu, as máis pequenas. 

Dille o maior:

Boeno. Pois así, xa as tes.