Non hai
moitos anos que o ofiçio de ferreiro era algho sumamente
indispensable para a xente e, estaba moi presente no vivir de cada
día.
A
comunidade preçisaba de utensilios cos que traballar a terra, alambrar as viñas, ferrar os animais, façer as tarefas da casa,
etç.
Daquela,
no ano 1934, instalouse unha forxa nun pequeno cuberto, en Cures de
Riba, perto da pista de Boiro-Noia. Este taller contaba co propio
ferreiro e, un aprendís de 13 ou 14 anos que estivo no período do
1934 ao 1936.
Un día
de bo tempo, o dono preparou unha pequena foghueira diante da casa.
Logho, cando foi quedando a brasa, colleu sardiñas xa areadas con sal, e púxoas nun asador que deitou nas ascuas.
Logho, cando foi quedando a brasa, colleu sardiñas xa areadas con sal, e púxoas nun asador que deitou nas ascuas.
Entón,
encomendoulle ao rapaçolo que as fora atendendo, mentres el
traballaba na forxa. Por tanto, o xoven estuvo tendo conta delas,
dándolle a volta cando o requiriron.
Mentes o
moço coidaba das sardiñas, o ferreiro batía no cuberto.
Cando o
aprendís veu que lle faltaban pouco, e como había alghunhas máis
por façer, deçideu ir á coçiña en busca dunha fonte para botalas
nela.
Daquela,
case non había nincún coche por esta vía. Se acaso, un en todo o
día, ou pouco máis. A estrada era unha pista máis estreita, con
barro e pedraghullo pisado.
No intre
que o rapás xa collera a fonte no alçadeiro, sinteu o ruído dun
coche.
E, todo curioso, saeu axiña para velo. Xa fóra, cando mirou para o vehículo, tamén veu ao ghato da casa intentando coller unha sardiña asada.
E, todo curioso, saeu axiña para velo. Xa fóra, cando mirou para o vehículo, tamén veu ao ghato da casa intentando coller unha sardiña asada.
Vai el,
e instintivamente escorrentou ao animal,
o cal deixou a sardiña no chan e, liscou miando.
O xoven, recolleu a sardiña, limpouna e púxoa de volta no asador.
o cal deixou a sardiña no chan e, liscou miando.
O xoven, recolleu a sardiña, limpouna e púxoa de volta no asador.
Perdidos
de vista o coche e mais o ghato, pensou para sí: “Ao dono vaille
estranar que o ghato non ande por aquí, arredor das sardiñas.
Ademáis, se quedou lastimado e tomou medo, fuxindo para lonxe, eu
podería diçirlle que o atropellou un vehículo.” De seghuido,
dixo en vos baixa: “Así o farei.”
Ao
pouco, veu o ferreiro e ollou o traballo. Pareçeulle que as sardiñas
estaban ben feitas. Pero, estranoulle non ver ao ghato da casa
arredor delas, sabendo que lle ghustaban moito.
Preghúntalle
o ferreiro:
- ¿Elogho, o ghato? ¿Seica non lle ghustan as sardiñas?
A todo
esto, respóndelle o aprendís:
- Atropellouno un coche e fuxeu para lonxe. Pode ser que estea ferido.
O dono
co propósito de saber, escubichou:
Ao final, o conto non dou para máis e rematou así. O ghato xa apareçería cando pudera e, lle viñera ben.
- ¿Sabes que coche era e, vístelle a matrícula?
Moço:
- Xa iba lonxe e non lla puden ver
Ao final, o conto non dou para máis e rematou así. O ghato xa apareçería cando pudera e, lle viñera ben.
