HISTORIA DOS ANTEPASADOS E CONTOS VARIOS, por Ramon Lainho

OS VELLOS QUE IBAN MORRER AO MONTE. (Versión 1)

Antighamente, esto era unha realidade.

Daquel tempo, a xente que chegaba a vella e, non podía traballar, collía unha manta que botaba polo lombo e iba morrer ao monte.

Nunha familia como tantas outras, cando cheghou o día, un fillo levou ao pai ao monte. E tal, como se façía sempre, doulle unha manta que o pai puxo por riba.

Xa no monte, díxolle o pai:

• Lévame un pouco máis arriba, a onde eu levín a meu pai. 
  
  

Preghúntalle o fillo:

• ¿Elogho eu cando sea vello, tamén me han de traer?

Respóndelle o pai:

• Tamén, meu fillo.

E contéstalle o fillo:

• Pois logho, véñase para a casa.

E así, rompeuse a fada.

OS VELLOS QUE IBAN MORRER AO MONTE. (Versión 2)

En tempos pasados, un vello que xa non podía axudar na casa, nin fóra,

veu que lle cheghara o tempo de ter que ir acabar os seus días no monte.

Neses mundos, dábanlle metade dunha manta e encamiñábanse ao monte para morreren alí. Era o costume. Este era o costume que había. 

 

Entón, acabaron desta maneira. Estando nesa situaçión, en que un fillo dispoñíase darlle media manta a seu pai, agharrou e díxolle:

• Boeno home. Non lle imos dar media manta,
  
  

  

  

  
  vámoslle dar a manta enteira.
  
  

E respondeulle o pai:

• Boeno meu fillo. Pois logho, marcho coa manta.

E despois, o fillo agharrou e faloulle:

 

• Pois entón, mire. Como é tan bondadoso, xa non lle damos a manta, tampouco. Aghora, queda na casa e non vai máis. 
  
  

  
   
• Vostede non vai morrer ao monte. Por non aquelar, ímolo coidar na casa. Vostede vai morrer aquí.
  

  
  

Deste xeito, começaron a coidalo na casa. Así se cortou e rompeu a fada. Daquela, parou ese costume.

A imitaçión del, ghuiáronse todos os demáis. E, empeçaron coidando aos vellos na casa. 

 

O VELLO QUE ESTORBABA 

 

Un vello estorbaba en tódolos sitios da casa. Un día estaba ao pé do lume e, díxolle a filla: 

 

• Póñase máis alá, que estorba.
  
  

Entón, púxose nunha esquina da coçiña, e volveu falar ela: 

 

• Aí tamén estorba.
  
  

Cambiaba de sitio, pero estorbáballe ighualmente.

E vai el, saeu da porta para fóra e, foise arrimar ás capas do hórreo. 

Despois, cheghou por alí a filla e veuno.

Dille ela: 

 

• Saia daí que poden entrar os ratos ao hórreo.
  
  

Ao final, estorbaba en tódolos sitios nos que se puxera.

O HOME QUE O SONABA SÚA NAI

 

Un home estaba para casar. Era algho parviño e súa nai sempre lle sonaba os mocos. Pero como veu que o seu fillo era xa ghrande demáis, pois doulle un pano da man para cando lle fixese falta, se sonara.

Ela doulle o pano para o penderuco (os mocos). 

Despois, no día que se casou o fillo, estaban todos reunidos: os soghros, a nora, o fillo e a nai. 

E nesto, que lle empeçou pincando o narís ao fillo. Pero el, aínda tiña o costume de que llo sonase súa nai. 

 

Díxolle a nai:

• Penderuco, meu fillo (recordándolle que se sonara os mocos co pano).
  
  

Contéstalle el:

• Sonaranai, nanai sona (para que llos sonase ela).