A BRÉTEMA, por Ramon Lainho

Polo horiçonte divísase unha liña envolvente e difusa.

De novo, a brétema do misterio retorna coa súa espesura branca.

Vén perdida dun lonxano pasado, embebida nunha substançia animada.

Consigho trae duendes e meighas, maghos e druídas que, renaçen con ela.

Nai daqueles espíritos divinos, tímidos e soñadores.

Achéghate a min, viaxeira silençiosa.

Cóntame o que che pasa, dime que queres.

Por veçes abráçame, por veçes arrólame, sempre me oculta.

Cando quere, me emboba e despista.

Anda sempre descalça. Non deixa peghadas, nin se lastima.

Ela, non fala. Tampouco berra, nin se queixa.

Sábese ceghuiña, coleándose polo bosque, sen que nada vexa.

 

 

A coitada non para de chorar. Chora que chora, sen parar.

Cáenlle as baghulliñas por aquí e por alá. Por todas partes humedeçe.

Esas pinqueiras convertidas en perlas de cristal, que os raios do sol façerán resplandeçer.

Lento "vexairo" vaporoso que me viste e, logho me quita.

Brétema movediça que rodeas o meu corpo.

Pretendo entrar na túa alma, pero pérdome e non sei a onde me dirixo.

Desexo tanto cheghar á estaçión do reconforto, coa misión cumprida.

Se quixeras levarme ao descanso dun fermoso esplendor, coas túas alas misteriosas.

¡Shiii. Silençio! Caen das árbores, voçes escondidas trala brétema.

Avança o río por entre ela, avança como a nosa propia vida.

Vén do mar e vén da terra, atravesa o val e a serra.

Cumes bretemosas das alturas, onde sopla un vento solitario e frío.

 

Paçe o ghando sen ataduras, busca o lobo seu alimento.

Sen saber porqué, pode a brétema mentir baixo a nosa vista.

Non se van, máis reghresan as faltas acusadoras,

para esconderse no fondo da nosa conciençia.

Por tódalas vivençias románticas que intiman no oculto,

a néboa meigha, convérteas en momentos de encanto.

Viaxa a través das idades de tempos esquençidos, dunha memoria individual e colectiva.

Consigho vai a somnolençia que adurmiña, húmida e fría.

Ela non o sabe, pero lévoa metida nun currucho do meu coraçón.

Moi dentro de min, entre recordos, intimidades e confusións.

En sixilo, inunda lentamente todo o que toca e, cando quere se disipa.

De corpo informe e atemporal, disfraça sombras estranas de auras borrosas.

 

 

Esa compañeira enigmática que protexe e arreda de toda mirada allea.

Camiña en desexos encubertos, abrigha penas silençiadas.

Quiçais quede con nós un momento, ou pase de largho.

Ninquén sabe en que estado virá, nin sequera o que nos traerá.

¿Volverá romántica e namorada? ¿Quererá mostrarse distante e tenebrosa?

Ao mellor anda con soños de nostalxia, talvés de olvido. Se cadra vén diluída, pode que espesa.

Eu quéroche, sí. Pero como unha brétema de protecçión e aprobaçión.

Auxiliadora dos abandonados na noite escura e, baixo a lus do día.

Xa estás aquí, entidade que separas a concordia da discordia, o respeto da insolençia.

Onde caben tódalas formas de inçertidume: aleghrías e tristuras, amores e desilusións.

Unido a ti, renaçen de novo os soños olvidados.