O FIEITO, por Ramon Lainho

Fieito fermoso de prehistóricas formas,

que vas e vés para brotar na primavera.

Cando chegha o outono, tórnaste castaño,

e, sen querer, vas esmoreçendo pouco a pouco.

Pero as túas raíçes, permaneçen vivas, 

 

sobrevivindo debaixo da terra.

Ao amparo das anchas e, estriadas follas,

abrighas pequenas e innumerables criaturas.

Amigho evocador dun pasado remoto e esquençido,

de xighantescas e imponentes dimensións. 

Rememoras paixases estranas, respirando un aire primixenio,
  

onde todo era claro desde aquela mirada nova.

Dentro das túas entrañas, levas o testemuño 

de etapas e cambios suçesivos no planeta. 

 

Ao contemplar esa antiquísima fighura,

podo imaxinar mundos con formas de vida xa desapareçidas.

Vexo aqueles ghrandes dinosaurios,

pisando e tocando o teu corpo.

De moi lonxe vés, dunha era recuperada que che veu naçer.

Unha ançestral frescura que todavía pervive no presente. 

Viaxeiro cheghado ata nós. Deçidido xa o teu rumbo, con nós quedastes.

Sei que un día, fostes encollendo co paso do tempo.

En verdade, eras máis alto do que hoxe es.

Cantos ventos che moveron, cantas chuvias che mollaron.

Ese sol que che alumeaba, esas xiadas que che entalaban.

¿Acaso cres que a túa maxia non ten historia?

¡Non! ¡Non penses que che estou enghanando!

Senón, mira os fósiles inmortaliçados dos teus antepasados.

Tan só hai que fixar a mirada. Soamente hai que verche.

Ti ben o sabes. Non preçiso outra cousa, senón sentirche.

¡Cantos seghredos ghardarás, eh compañeiro! ¡Non te sorprendas!

Todo aquelo dáse por sentado. Foron mundos dunha vida máis natural.

Perdóname que me retire un momento fóra do camiño.

Como repinica a chuvia no paraghuas. Como molla e refresca a túa cara.

¡Sí, xa sei! Estás en contacto con tódolos elementos. 

 

Hoxe hai unha lixeira brétema que difumina a visión da paisaxe.

É posible perçibir a maxia oculta no ambiente.

¡Tantas historias misteriosas terás visto! Eu non o podo saber.

É como aquel que intúe, pero non vé.

¡Ninquén pode afirmalo! Ao mellor non conoçes as túas orixes.

Penso que non deberías preocuparte. O mesmo lle pasa á xente.

Ben me lembro. Tuvestes e aínda tes, moitos e variados usos. 

 

Contigho esqueimiñaban o porco, logho do seu sacrifiçio.

Por eso, despois de seco, usábanche para façer foghueiras.

Se cadra, como sustituto dos picaños para quentar a filloeira.

Formas parte do batume que irá ás cortes para estercar as leiras.

No monte, os rapaçes façían cabanas contigho. ¡Qué máis che podería contar!

Quen sabe para que outras tantas cousas servirás.

Onde ti habites, descúbrese unha terra abondosa e agharimosa.

Nunca che vexo só. Es moi extrovertido, tes cantidade de compañeiros.

Será que sodes ben levados, senón non se entendería.

A túa cor ten unha tonalidade moi peculiar. Secarás para naçeren outros fillos.

¡Non importa! Ahí estás para aleghrar a nosa vista. 

 

¡Formas tanta espesura, es tan frondoso!

Cunha natureça de tallo recto, e tan estiliçado.

Rexurdes en abundançia por todas partes.

É difíçil demostralo, pero non hai quen mo quite do pensamento.

¡Sí! ¡Ti tes contacto cos gnomos e, seres invisibles! 

 

Claro que o imaxino. Por eso es flexible, mellor así que ríxido.

Desta maneira poden saltar máis fáçilmente.

Sen dúbida, teçedes un bosque para eles. 

 

Porque senón foras maleable, ¿sabes que pasaría?

Que, logho romperías coa brusquedade da vida.

Tanta experiençia acumulada, vale de algho.

Preferistes o bosque húmido e atlántico.

Exuberançia encriptada dun remoto pasado. 

 

A min paréçeme ben. Ghústame o seu verdor enigmático e sombrío.

¡Qué ben arreçende a terra mollada!

Ten algho de novo e reçén creado, onde renaçe a vida.

A túa silueta non se confunde, nin se mimetiça con nincunha outra espeçie.

Toda unha alfombra vexetal, estendeita diante da nosa vista.

Toda unha cama fresca sobor do chan que nos chama e, nos di ¡vente!