LUME, por Ramón Laíño

Materia prendida en ascuas. Labarada de coraçón ardente.

Da túa fonte incandesçente, emanas calor acolledor e destrutivo.

Propághase a lus ao teu arredor, como resplandor dun ente refulxente.

Por sempre ti, sinal de existençia cálida no foghar, e de todo lughar habitado.

Coçiñador dos alimentos. Ás veçes, ímpetu abrasador, logho, pausado e sereno.

Xa se ve a túa ghuía. Claridade e abrigho na escuridade. Espanto da sombra.

Aquí estás de novo. Volves naçer das túas propias cinsas, ser renovador de vida.

Desde a máis profunda memoria, alumeas en toda celebraçión da xente.

Ardor de paixóns. Natureça liberada, esençia anuladora.

Es mestura de sentimentos. Signo aghresivo e defensivo, temperamental e purificativo.

En momentos, ardes con calma, e se te enfadas, desatas violençia.

Pode a túa vontade dar cariño, ou se acaso, acabar con todo.

Quiçais creado da casualidade, e transmitido pola man do home, desde a noite do tempo.

Lume de amor, de sabor, de benestar e harmonía.

Ser de carraxe, de amarghura, de ghuerra e desequilibrio.

Lume que quentas, que queimas e matas. Lume que resuçitas.

Vés da profundidade dos volcáns, da superfiçie da terra e das alturas.

Recollidas sensaçións, na quentura apaçible dos rescaldos da lareira.

Quere tanto domesticarche o home, pero indomable te mostras.

Ser dual que en ti mesmo, dás amparo, e deixas todo reduçido á nada.