A GHORRA E O RAPÁS. HISTORIAS DE FAMILIA, por Ramón Laíño

 

Levántase o telón e vexo na miña memoria a un tío meu, casado nun lughar da parroquia.

Daba o seu aspecto físico, unha apariençia de maior idade da que en realidade tiña. Aquelo, onde a verdade dos anos se confunde a través dos ollos dun neno.

A partir dun determinado momento, começara pondo a ghorra neghra, típica de aquí.

Dixeran que xa, de moi xoven, fora quedando calvo. E, posteriormente, desde que eu me lembro, tamén puden comprobar que non mostraba complexos por ese motivo. 

 

Polo que se refire ao seu xeito de ser, situábase dentro do parrandeiro e o ocorrente.

Esta falta de pelo e a súa fisonomía, servíalle como pretexto para meterse coas moças e as mulleres. Levantaba a ghorra e diçíalles con moito arte, cousas paveras que as façían rir. 

 

Ao entrar en espaçios públicos cubertos, como en casas particulares, tiña por norma, sacar a ghorra e pousala nun sitio discreto.

A historia que nos ocupa, desenvólvese na seghunda metade dos anos 60, do século pasado. O protaghonista, de quen estamos falando, traballaba de gharda forestal.

 

Para poder desenvolver o seu ofiçio, dispuña dunha moto todoterreo e,

 

dun aparato radiofónico portátil. Este último, contaba cunha correa de coiro que puña nun ombreiro, cruçando hastra o lado contrario da çintura. 

  

Por esa época, non existían pistas interparroquiais, só camiños de carro. Debido a esto, a Forestal fíxolle unha caseta de ladrillo, enfoscada en çemento para ghardar a moto. Construíronlla perto do cruçe de Carboeiro, na beira da pista de Pomar do Río a Moimenta. 

 

Un día, como tantos outros, saeu da casa coa intençión de coller a moto e, ir traballar. Para eso, subeu camiño arriba hastra a caseta e, ao abrir, xa non estaba o vehículo.

 

Nesa temporada, meu pai viñera de naveghar e andaba pola casa. Non había moito tempo que comprara unha moto. Inda me lembro dela, anos despois. Era unha Bultaco, de 250 cc.

Naquel intre, penso que non había máis motos pola aldea e, posiblemente, nincunha outra na parroquia. Se acaso, alghunha biçicleta, “quen a tiña.”

Logho de ocorrido ese suçeso, o tío veu desde a aldea veçiña, xunto de meu pai. E ao acabar de contarlle o que pasara, pideulle se o levaba a Boiro para dar parte. Cheghados alí, as autoridades tomaron nota, pero non tiñan novas ao respecto. 

De seghuido, despraçáronse ao posto de Noia. Neste caso, os que os atenderon, dixéronlle que o día dos feitos pasaran por esa pista forestal, sen observaren nada raro. 

 

Así con todo, iniçiaron o reghreso para a casa. Pero no traxecto, determinaron tomar algho polo camiño. E ao pouco, pararon a man dereita, nunha taberna de Merelle, da parroquia de Tállara, pertençente a Lousame. 

  

Cando pasaron adentro, o tío sacou a ghorra e

 

púxoa enriba dunha banqueta redonda, de madeira.

Por alí, andaba un rapás pequeño da casa, enredando ao seu aire. Ao pouco, veu a prenda pousada naquel sitio.

Vai o neno e, ocorréuselle coller a ghorra para xoghar con ela.

Entón, dille o dono da prenda:

- ¡Haber! ¡A ghorra ou o pelo!
 

E o rapás, sorprendido por tal dilema e, “temendo quedar sen pelo”, devolveulla ao instante.

 

POSDATA: Do asunto da moto, dixéranlle tempo despois que apareçera en Carballo. Din que se atopaba en bo estado.