HISTORIAS DE AQUÍ E DE ACOLÁ, por Ramón Lainho

CHINCÁN E MÁIS OS AMIGHOS

Houbo nun tempo que os nosos maiores lembran, un home de Escarabote que lle chamaban Chincán.

Alcumárano así, porque non era moi espabilado. Ademáis, andaba desarreghlado no vestir e, tamén no seu coidado persoal.

Sen embargho, era moi querido e conoçido, polo que tiña moitos amighos. Posiblemente, co seu xeito de ser inconsçiente, façíase querer.

 

El vivía no seu propio mundo, indo e vindo dun lado para outro. Camiñaba tan lonxe como as súas pernas e, o día llo permitían.

Nunha ocasión, uns moços dalí de Escarabote, iban no coche dun deles con direcçión á Pobra do Caramiñal. 

 

Axiña se encontraron no camiño con Chincán e, viron que el tamén se dirixía alá. 

 

Como eran amighos del, anque máis novos, pararon e dixéronlle que o levaban no coche. El diçíalle que non, que estaba ben así. 

 

Os moços insistíronlle que non fose andando, que xa iba con eles. 

 

Pero Chincán respondéulles:

• Chegho primeiro andando.

Eles ríanse e, contestáronlle:

• ¡Serás parvo!

Ao final, fóronse sen el.

Chincán sighueu camiñando e,

alá na Merçé,

ve o coche dos amighos patas arriba, con eles fóra, ao pé.

 

E dixeron eles:

• ¡Qué raçón tiña que chegha antes cá nós!

O CAN QUE PERDERA O RIXO (O SENTIDO)

Os animais, neste caso os cans como as persoas, cando perden o rixo din que non saben o que fan.

Anque pareça curioso, esto pódelle pasar a todo ser vivo que teña a capaçidade de sufrir alghún trastorno mental.

Os cans e, os animais na convivençia diaria cos seus donos, son acostumados a comportárense dun xeito determinado na casa. 

 

Como é lóxico, aos cans depréndenlles hábitos de conduta relativos ás neçesidades fisiolóxicas. Por eso, cando lle xorde o momento, préstanse a saír fóra da casa para alobeárense / alivíarense.

Contan que había un can dunha casa da aldea, que lle perdera o rixo. Tan evidente era a súa falta de rumbo, que lle fora caghar diante da porta do forno onde coçían a boroa e o pan.

Nesta situaçión, tal como fixo esto,

ben podía esperarse calquera outra burrada pareçida. 

O CAÑERO E O POLO

Fora dunha ves que un cañero andaba polas aldeas. Nunha desas, cando estaba façendo a caña, tuvo unha ocorrençia de querer coçer un polo na pota do vaghaço.

 

A partir daí, foina pensando ben e quixo levala a cabo.

 

Cheghado o momento, matou un polo da casa. 

Esplumouno, destripouno, esqueimiñouno e, lavouno.

Logho, meteuno na bulsa e, levouno consigho hastra a aldea onde lle tocaba façer a caña.

Xa no cuberto do lughar onde iba ocorrer o caso, estaba coidando do lume e da pota. Con el, atopábase alghunha xente para entreterse e pasar o tempo.

Entón, aproveitando a ocasión, vai todo sereno e cóntalle aos que estaban alí, que trouxera un polo preparado para coçer na pota.

Os que o escoitaron, ao primeiro pensaron que era unha broma e non llo creron. 

Pero, ao pouco, sen esperalo ninquén e tal como dixera, sacou un polo da bulsa.

De seghuido, sacoulle o capaçete (capuchón e tubo) á pota e puxo o polo dentro, a coçer por riba do vaghaço.

Deste xeito, foise coçendo e, de ves en cando, espetábao cun espeto ou, algho pareçido para comprobar a coçedura.

Cando veu que xa estaba listo, sacouno, colocou o capaçete e, foi comendo o polo aos poucos.