LATIDOS DO CORAÇON, por Ramon Lainho

Late o meu coraçón, ao son dun profundo tambor por todo aquelo que ama.

Entre a follaxe prateada, síntese maxestouso ao contemplar a dança das árbores no vento.

Inundado en harmonía, mira a través dos ollos dunha ave planeando na altura.

Ao lado do seu dono, camiña o can, amigho inseparable que tan só pide un pouco de cariño.

Polo río da existençia, óbrase no ventre da muller o fruto ao que dará vida.

En inocençia xogha o neno, sen preocupaçión polo futuro dun porvir.

Bombea a savia da vida, ghardando os recordos na súa memoria.

Cando un día esperte a conciençia do seu existir,

temerá sufrir marchas e desapariçións do que lle é querido.

¿A onde irá entón, a compañía dos pais cando deixen de estar á súa beira?

¿Qué será daquel cariño bondadoso e, protector dos avós que daban todo polo seu "novo fillo"?

Das mil aventuras que viveu cos compañeiros, brincando por prados e arboredas, só queda a lembrança.

Un feminino andar, de hipnotiçador vaivén, convérteo en palpitar axitado.

Así, rememora aquel primeiro amor, espertando nel a virxinal paixón esquençida.

Xa os nosos beiços saborean o viño natal, recordos da terra que nos ofreçemos mutuamente.

Unha mirada de desexo, un abraço cálido para fundirnos nun solo corpo.

E, nese momento, unimos o noso amor diçindo que nos perteneçeríamos para sempre.

Sancre da infançia e xuventude, dun tempo efímero que foi quedando atrás, convertido en vida pasada.

Un día volvinche ver e, desde o máis fondo do meu ser, sentía bater o meu peito.

Aghora sigho aquí, transformado nos meus propios pensamentos, dunha realidade desconoçida.

Todo o que había dentro de min, risas, bághoas, penas, aleghrías, ..., como un volcán quixo saír.

Quiçais era un berro de anghustia, reprimido no tempo. E sen esperar máis, fíxome escribir.

Os meus soños quixeron inmortaliçarse, plasmándose no papel para expresar o que sentía.

Vivir a vida co sinal de que un día, livres de equipaxe, deixaremos este mundo.

Fálame de ti, fálame coraçón, ti que convives coa verdade.

Dime se o meu camiño está equivocado, nesta terra de tránsito.

Porque nun aconteçer insignificante, pronto me reunirei coa eternidade.

E tan só espida, levarei a alma, pero ighual de pura coma o día do meu naçemento.