MIÑA FILLA, por Ramon Lainho

Nena da miña alma que por sempre me acompañarás máis alá do meu fin.

Carne da miña carne, sancre do meu sancre. Filla miña.

Reghalo do çeo que como unha bendiçión desçendeu sobre min.

Lembro aquel día que cheghastes. Eras tan pequeniña e delicada.

Cando che collín por primeira ves, o teu corpiño cabía nos meus braços.

Que misterio, que cousiña tan maravillosa.

Todo un ser diminuto de atenta mirada e ollada profunda, vido do firmamento.

Brilaban os teus olliños, como dous luçeiros moi açuis, co fulghor dunha estrela radiante e misteriosa.

Começastes a chamar a atençión, cos teus choros e as túas risas.

Tal ves para comer, para que che limparan, ... ou, para que che colleran no colo, cando algho che doía.

Desde o teu berçe, sen apenas avisar, fostes observando todo o que che arrodeaba.

Anque fixera frío, ansiabas destaparte e sacar a túa propia roupiña. Querías sentirte libre neste mundo.

Desexabas saber por ti mesma, sen que ninquén che ensinara. E, ao pouco tempo, xa te puxestes a ghatear.

Flor perenne de primavera, campo de sorrisos, coraçonçiño cálido.

Por ti, naçeu en min, o amor de pai que nunca o puden imaxinar. 

 

E na primeira curva da vida, destes os teus primeiros pasos.

Chorabas, rías, andabas, pero aínda che faltaba falar.

Anos que nos permitiron vivir xuntos.  

 

Es como a lus da mañán que me ilumina cada día ao despertar.

Criatura de coraçón bondadoso.

Foron as túas primeiras palabras pronunçiadas, mamá e papá.

O teu primeiro xoghuete, unhas luçes de cores que avivaban os teus sentidos. Ao mellor, un axóuxere ou un boneco que falaba.

Flor do meu xardín. De entre todas, a máis fermosa.

A túa aleghría contaxiou toda a miña vida.

Pero ao final, non pudo ser. Que escasa foi a nosa vida en compañía.

Pola mañán, quedabas desvalida e soíña na casa, con desconeçidos que che foron coidando.

Logho viñeron os madrughóns e, as friaxes que soportabas para levárenche á “estrana ghardería”.

Como te esforçabas por façer os deberes da “lonxana escola”, coa túa letra redondiña.

E, suspirabas por deprender a lecçión, sen que che esquençera unha comiña, nin un puntiño. 

 

Asombrada e enferma te puñas, con alghunha mestra berrona e severa.  

 

Todas as túas aleghrías e desventuras, síntoas no meu peito.

Cando che visitaba e, despois me marchaba, non o comprendías.

Sei que me neçesitabas, que me botabas de menos e que eso che causou sufrimento.

Despraçada e confundida te sentías co mareo da viaxe, cando empeçamos a ir á casa dos avós, en vacaçións e cada quinçe días.

Lamento tanto, non ter podido estar ao teu lado cada día, nos anos que máis querías.

E borrar ese pesar, co abraço da túa comprensión, nestes novos momentos.

Ver outra ves, as mañáns bendeçidas coas túas risas de prinçesa.

Adorables façuliñas encarnadas, olliños de bondade. Boquiña redondiña, corpiño xeitoso.

Se pudera cambiar o noso destino, si que o façería.

E permitirme acompañarche en todo momento.

Aleghre dançarina de mirada aberta.

Sen a túa compañía, sen un mesmo sentir, son un ser perdido e baldeiro.

Mentres te fostes criando día tras día, a pesar das veçes que os teus olliños non me vían, sabe que sempre che levo dentro.

Es a miña força, es o meu alento. Enches de feliçidade todo o meu existir.

De moi pequeniña, xa sabías que as cousiñas ordenadas, daban un mellor vivir.

Aos catro aniños, cunhas toalliñas hixiénicas, limpabas a ençimera da coçiña.

A túa roupiña que estuvera no seu sitio. Revisabas e retocabas a camiña, cando menos, debía estar ben feitiña.

Alma extrovertida que, ansiabas ver xente ao teu redor, buscando amighos para xoghar na casa e, pola aldea.

A maxia da túa tenrura, resplandeçe como unha bendiçión eterna.

Neniña namorada que te fas querer coa túa forma de ser.

Así se fixo a milaghre da vida. Terche e poderche ver.

Eran os teus bicos para amar. Sentía o teu querer de verdadeira entregha.

A túa imaxe quedou impresa por sempre, na miña memoria.

Foron pasando os anos. Deixastes de ser unha rapaçiña para convertirte en muller.

Tan preçiosa como eras e, hoxe xa es toda unha fermosa prinçesa. A miña preferida.

Co paso das primaveras, como flor que vai levando o vento, buscarás o teu querer.

Pero para min, sempre serás a miña pequeniña.

Miña inoçente criatura de entreghado cariño.

O único que sei é que che AMO.