O TEMPO, por Ramon Lainho

Corre o tempo como alas que leva o vento, corre o tempo sen mirar atrás.

Implacable e silençioso, traspasa o mundo e os seus soños.

Viaxeiro indolente e inmutable que leva consigho tódalas criaturas e as súas vidas.

Tristuras e aleghrías. Esperanças e amarghuras. Toda unha mestura de sentimentos.

Pasa o tempo e non se detén, nin espera por ninquén.

O que foi onte, xa non é hoxe. E o que é hoxe, non será mañán.

Metamorfose interminable de fighuras cambiantes, transformadas por unha força invisible.

Aquí vén o sol da mañán, circundando todo o horiçonte, sen saber o que nos traerá.

Daquel neno que fun, dese moço que deixei de ser, vou camiñando no atardeçer do día.

Xa se ven, lonxe máis lonxe, as lembranças de antano que van quedando atrás.

Discorre o río da vida, con rumbo desconoçido.

Curvas, rectas, rectas, curvas, difíçiles de explicar.

Un día, dispúxose a naveghar nese veleiro, sen adiviñar o seu destino.

Tódolos soños que persigho, os seres que quero, ideais aos que aspiro. ¿A onde se irán?

Luçes que se prenden e se apaghan. Amañeçe o día, escureçe o firmamento.

Mundo mineral, e frescura vexetal. Dimensión humana e animal. Mundo desconoçido.

¿Por qué todo esto? ¿Acaso un día, nos revelará o seu secreto?

Tempo en soedade, por veçes en compañía. Noutrora en multitude. Maneiras diferentes de vivir no tempo.

Xiran en perfecta sincronía as estaçións do ano. Realidade da materia e maxia latente. 

Tempo escuro e brilante. Hai sufrimento e diversión, hai beleça e fealdade.

Choros e risas que veñen e van. O meu amor vai para alá.

Tempo que me farta de esperar. Que me cansa de vivir e me fai chorar.

Tempo que me dá ilusión e me fai disfrutar.

Polo aire, van flotando músicas solemnes e profanas.

Todo flúe e se disipa na onda do tempo.

Avança o invisible, sen fondo, nin forma, polos camiños da vida.

En nada repara, impregnándoo todo ao seu paso.

Como un asubío errante, dunha nota enigmática que transcorre sen ser vista.

Andar de neno, correr de moço, camiñar de vello.

Ao fin, tan só andar polas distintas idades da existençia.

Por veçes, rodando como unha pedra, perdido e sen rumbo.

Paso a paso, gholpe a gholpe, vou façendo camiño ao andar.

Luçes e sombras. Cores pintadas, empapados sons, arreçendores entrelaçados.

Ondulan os perfumes de frescura encarnada que despuntan á alba da sancre nova.

Innumerables tactos e fighuras. En ti se unen tódolos sentidos.

Enigma incomprensible dese umbral que se abre e se pecha.

O vento me empuxa e insiste, tal ves para conduçirme ao meu fado.

Sen saber por qué, cambia de pareçer e, sopla en sentido contrario.

Ten o tempo como aliado ao destino.

Quiçais un bo destino que protexe os nosos soños.

Ao mellor, un mal destino que irá contra nós.

Pero, hai vidas que se acaban de moi novas. 

Quen pudera roubarlle tempo ao tempo e aprenderse a lecçión.

Existençia insignificante dunha eternidade infinita.

Se fora posible ter máis tempo do tempo que teño.

Quen fora quen de terche no meu tempo.

Un día son e de pronto, deixo de ser.

A conciençia vai a onde a vista xa non a vé.

Por aquí, por alá, por todas partes está. Non o podes evitar.

O tempo desfighura todo o que toca. Nada se escapa.

Que máis dá, se todo o que teña que ser, será.

Con ou sen intençión, con ou sen omisión. Chámese previsión ou, prudençia.

Como un remuíño que che envolve e che tragha,

para devolverche a non sabes que lughar.

A conta atrás, antes de que respires, xa está preparada.

Naçer, vivir, morrer, son partes dunha mesma suma.

Pasas frío, sintes mornura, tes calor. Diferentes sensaçións dun todo e, nun intre, xa non es natureça corpórea.

Pensamos deixar sinais imborrables, algho importante detrás de nós que o vento barrerá.

Este ciclo da vida se repite incansablemente.

Quiçais hastra que a providençia así o queira.

Nubes e claros. Logho cuberto, despois, despexado. Todo muda, nada permaneçe.

Trae e leva, o mundo dos sentimentos e das apariençias.

Xa di o refrán: "En boca calada non entran moscas." E advirte outro: "O que cala, consinte."

Faghas ou deixes de façer, a veçes acertarás e outras fallarás.

A vida che cambia e, moldea os teus desexos e pensamentos.

Paso adiante, paso atrás. Así fai o quen ben baila, así fai o bailador.

Non teño présa, déixome levar. En ocasións me açelero, sempre para volver ao mesmo sitio.

Voráxine dunha lei inexorable que devora todo.

Como nun reló de area, o tempo escorréche entre os dedos.

Sen alcançar a disipar esta confusión, intento dar forma a ese sentimento.

Escribo desde a mediocridade, tratando de entender o que penso.

¡Qué importa como escribo! Son soños de redençión.

Tal fora un sendeiro iluminado entre a espesura, que me conduçe á claridade.

Ese amigho que se me cruçou un día, buscando a mesma oportunidade.

Un soño profundo che acompaña, alí onde queira que vaias.

A estas alturas, xa non te aflixes se as árbores che impiden ver a fragha.

¡Qué alto voa esa ave! Desde alí todo se ve mellor.

Sen escuridade, non existiría a lus. Nunca unha sen a outra, pois nada tería encanto.

Camiña, busca e atoparás o seu sentido.

Cando un día sexamos puros, non haberá pena, nin desencanto.

Voa alto, amigho, voa alto. Alcança a lúa, o sol e as estrelas.

Susurra o aire un antigho e eterno cantar: "Cada un seghundo as súas obras."