Vivimos nun mundo cheo de mentiras, de falsa crenzas, con líderes de palla, testas de ferro, cabezas de turco e ídolos con pés de barro, onde o mellor amigo do home non é o can....e o chivo expiatorio.
O feito de que se fagan vintecinco anos dende a inauguración do centro escolar no que en Outubro fetexamos dita efeméride, fainos pensar que nós cambiamos pero o mundo non cambiou , seguimos seguindo a líderes que nos fan saltar por riba das amizades.
Un mundo que segue sosténdose en Guerras por intereses; África é un parque temático das guerras, ben sexan polo Coltan, polo Cacao, polos diamantes, caucho ou petróleo.
Asia é a contaminación e a man de obra barata, un continente que no seu surleste concentra 2.700 millóns de habitantes, e que carece de recursos para alimentalos a todos, a verdade non augura un futuro moi prometedor, por non falar do oeste do continente , enrocado nunha tolemia belicista que a súa vez obedece a intereses de occidente, tapado polas crenzas que nos fai caer nun maniqueísmo irracional.
Europa estase convertindo no refuxio dos desamparados, sendo o paradiso do social, pero as políticas dos paises europeos, así como a carencia de recursos para empregar a todos, fai que cada pais viva verdadeiras traxedias nas súas liñas fronteirizas.
Sudamérica, niño de corruptelas durante anos, facendo así alarde da súa herdanza hispana, continuamente manexado polo amigo do norte, que coloca dictadores ó seu antoxo e intenta quitar ós dictadores que non se doblegan ós seus intereses.
Oceanía, retiro sanador de xenios como Gauguin ou Stevenson, coa grande Australia, dominada polo gran deserto vermello onde vixia o monte Uluru,(antigamente Ayers Rock),cos descendentes de unha gran casta de delicuentes, e desherdados de procendencia anglosaxona, froito da súa inicial misión que era facer de prisión para esta xente.
E por último a Gran Norte América, actual imperio sen emperador, manexador dos fíos deste mundo en máns de oscuros intereses onde a humanidade e as coberturas sociais son segundo prato para os políticos de turno, ben burros ou elefantes,que dende a revolta do té comenzou unha espiral de mentiras, pasando polo Álamo, o Maine, ou as armas de destrucción masiva no Iraq, colocando sucursais do seu imperio corporativo por todo o mundo.
Toda-las épocas tiveron o seu imperio dende Nabucodonosor e Ciro, Ramsés,pasando por Alejandro, César, Atila, Kuwlai Khan, Timur Lang, Iván IV,Napoleón, FelipeII, Elizabeth, Napoleón ou o innomeable Adolf Hitler; Todos tiveron os seu momento de gloria, e os seus momentos de penuria, momentos de victoria e derrota, alegria e tristura, pero todos coincidiron nunha cousa,.....despareceron,e a nai Gaia, permaneceu inmutable a pesar de todos estes ¿grandes? homes.
Tocará nalgún momento a caida do actual imperio e o ciclo completarase, pero con danos irreparables, xa que o finado século XX, foi o máis nefasto para a humanidade en tódolos niveis, tanto no nivel demográfico, como no humanitario, económico e científico, xa que o xen que domina ó ser humano é o xen da autodestrucción, e cada avance se contrarresta con unha aplicación destructiva (Homo homini lupus); Se os pioneiros da aeronaútica, ou os esposos Curie, pasando por centos de persoeiros que pasaron polo mundo, erguesen cabeza e visen as aplicacións atroces dos seus descubrementos, sen dúbeda voltarían ás suas tumbas e se enterrarían aínda máis; Mentres tanto,.....Gaia séguese laiando.
Pero nun mundo no que os sombreiros de Panamá se fan en Honduras,no que Agustina de Aragón naceu en Reus, ó R. Madrid fundouno un catalán e ó Barça un Suizo,as caixas negras dos avións son naranxas, no que os cultivadores de cacao non poden tomar chocolate, os cosedores de zapatillas andan descalzos, ou os colocadores de ladrillos non teñen vivenda, pódese esperar de todo.
Os ídolos son famosillos de fábrica, deportistas sen cultura, empresarios tiburóns, metidos nunha constante montaña rusa que fai que estean arriba e abaixo constantemente, en resumo, ídolos con pés de barro.
E daqueles tempos, dos anos 80, só nos queda disfrutar dun bó exemplo de alguén que, como o mundo, como nós que foi e nunca será............LIFE IS LIFE...............................
4 comentarios:
Canta razon tes amigo.
¿Onde está a xustiça con tódalas súas palabras para xulghar os crimes e atropellos de todo tipo declarados e silençiados a través do tempo?
¿Cando lle chega o momento da verdade aos sinverghoñas, aproveitados e carotas que non teñen un códigho de conduta honesto cos demais e actúan sen prinçipios e con deslealdade?
Sempre se pensou que quen as fai alghún día terá que ser axustiçado, pero nesta vida non se alcança tal consumaçión desta integhridade ética.
Mentres tanto as víctimas en tódolos seus ordes como os estados, países, orghaniçaçións, ghrupos, individuos,... sighuen sufrindo baixo a opresión doutros entes e individuos, perpetuando así unha situaçión de impunidade.
Os estados ou imperios e demáis entes caen ou desapareçen, como tamén os individuos deixan de existir.
Incluso despois de transcorrer o tempo as víctimas continúan sen restituírselle a súa dignidade e honra, quedando no esqueçemento tódalas aberraççións, calumnias, represalias, silençiamento, fuxidas, encarçelamento, exilio, asesinatos, en definitiva todo tipo de miserias que sufriron.
Tendo en conta que esta maldiçión tiña que caer sobre os seus verdughos e non sobre as súas víctimas e os seus desçendentes, a paradoxa é que a vida se encargha de que todo sigha sen ter sentido e se manteña nun esperpento continuo.
Non me vale coa “xustiça divina” porque esta quedaría para a vida privada e as crenças de cadaquén continuando sen actúar nin xulghar á lus pública tódolos atropellos e neghaçión da vida sufrida pola humanidade. Non se pode deixar de lado a memoria da historia e das súas xentes.
Se se quere vivir en pas na vida antes hai que curar a alma de tódolos males que nos achacan, e un deles e reparar a dignidade de todo crimen e atropello sufrido polas víctimas en tódalas súas formas e manifestaçións.
Non haberá pas no mundo mentres non haxa xustiça. Para que haxa perdón ten que haber castigho ou condena aos culpables e reposiçión da lexitimidade ás víctimas.
Se o que por lexitimidade debera ser por desghraçia non cheghara a alcançarse nunca , mellor sería que as profeçías de çertos visionarios se cumpriran dunha ves por todas. Era mellor que o planeta estoupase en cachiños e non quedase por nunca máis vida no universo.
Supoñendo que a humanidade alcançara tal xustiça, ¿qué pasaría co sufrimento no pasado de toda forma de vida? Porque sempre quedaría estados ou épocas perdidas na historia que nunca serán reparados.
E çertamente aos períodos de tempo que lle alcançe a reparaçión pública da súa dignidade e sufrimento, ese calvario anque tardiamente reconoçido quedaría como un sufrimento nun lughar e nun tempo do espaçio ou universo que ninquén podería borrar, incluso o mesmo dios. ¿Porqué? Pois porque se pudéramos volver ou façer unha reghresión na nosa memoria colectiva ou individual do como integhrante do subconsçiente colectivo atoparíamolo aí. Físicamente sería como descubrir unha máquina do tempo e ir revivindo esas épocas ou momentos oscuros así como os momentos de avançe da humanidade.
Podese decir mas alto pero non mas claro.
A miña vida é mais vida dende que che coñecín!
Publicar un comentario