viernes, 13 de marzo de 2009

Leyes de Murphy- Juan Jose Fernández

LEYES INEXORABLES

"Todo cuerpo sumergido en la bañera hará sonar el teléfono". ("Ley de Mevi Amatar").

"Todo cuerpo sentado en el inodoro hará sonar el timbre de la puerta". ("Ley de Nicagar Puedeuno").

"Cuando necesites abrir una puerta con la única mano libre, la llave estará en el bolsillo opuesto". ("Ley de Mecagon Lamar").

"La única vez que la puerta se cierra sóla es cuando has dejado las llaves dentro". ("Ley de Angustias Negro Destino").

"Cuando tengas las manos llenas de grasa, te picará la naríz". ("Ley de Vayusté Pordiós").

"El seguro lo cubre todo, menos lo que te sucedió". ("Ley de Esoco Rede Sucuenta").

"Cuando las cosas parecen ir mejor es que has pasado algo por alto". ("Ley de Chungo Palos Pollos").

"Si mantienes la calma cuando todos pierden la cabeza, sin duda es que no has captado la gravedad del problema". ("Ley de Noten Teras").

"Los problemas ni se crean ni se resuelven, sólo se transforman". ("Ley de Esto Noesvida").

"Llegarás corriendo al teléfono justo a tiempo para oír cómo cuelgan". ("Principio de Rinrin").

"Siempre que te vayas a conectar a Internet, se producirá la llamada que habías estado esperando durante todo el día". ("Principio de Justo Ahora Hombre").

"Si sólo hay dos programas en la tele que valga la pena ver, serán a la misma hora". ("Ley de Queco Jones Tienen").

"La probabilidad de que te manches comiendo es directamente proporcional a la necesidad que tengas de estar limpio". ("Ley de Menudo Lamparón").

"La velocidad del viento aumenta proporcionalmente según haya sido el precio del peinado". ("Principio de LLongueras").

"Cuando tras años de haber guardado una cosa sin usarla decides tirarla, no pasará más de una semana sin que la necesites de verdad". ("Ley de Lama Dreque Loparió").

"Siempre que llegues puntual a una cita no habrá nadie allí para comprobarlo. Si por contra llegas tarde, todo el mundo habrá llegado antes que tú y quedarás fatal" ("Principio de Longines").

"No te tomes tan en serio la vida, al fin y al cabo no saldrás vivo de ella". ("Teorema de Muertoaloyo Vivoalbollo).

FÓRMULAS:


PARA HACER QUE LLUEVA:
Diga: 'qué día tan bonito, ojalá siga así...'

Lave el coche.

Riegue el jardín.

Lave toda la ropa que tenga y póngala a secar.

Organice una barbacoa para la noche.


Salga de casa a pie y sin abrigo.

PARA HACER APARECER UN AUTOBÚS: Llegue a la parada. Espere veinte minutos. Enciéndase un cigarrillo y, en la mitad de la primera calada, aparecerá.

PARA ENCONTRAR APARCAMIENTO CERCA DE CASA:

Pegue tres vueltas a la manzana de su casa buscando aparcamiento.

Péguese 30 minutos más dando vueltas en las 10 manzanas más próximas.

Termine aparcando finalmente en otro barrio a 30 minutos a pie de su casa.

Cuando llegue a casa a pie, verá dos o tres sitios vacíos delante de ella

2 comentarios:

Anónimo dijo...

¡caray¡ retrataches toda a miña vida.

Anónimo dijo...

Somos esclavos dun mundo xa medido e calculado, eu diría que hasta predeterminado. Por moito que dighan que existe o libre albedrío, postos a realiçar calquera actividade cun determinado fin, ou á espera dunha expectativa concreta, sempre hai factores que xurden a pesares de que poñas medios defensivos para os evitar, cheghando a cumprirse esta lei da fatalidade. A dichosa adversidade semella como unha fada ou duende que continuamente se materialiça no neghativo e así se plasma na nosa realidade por moito que a queiras evitar.

Dirán alghúns: - Sí pero todo ten a súa causa física, como a tostada untada coa manteigha que sempre cae ó chan polo lado onde máis pesa que é o da manteigha, se é que ten recorrido bastante da mesa ata o chan para dar a media volta. Vale, de acordo, pero ¿por qué sempre ocorre cando un está co tempo contado para saír, ou polo que sexa nos momentos menos apropiados?. Coma esto unha chea de supostos, como así se comenta na publicaçión de hoxe das leis inexorables.

Uns din que non hai camiño que o camiño faise ó andar. As direççións e traxectos, tanto da realidade física, como do noso mundo interior, sempre estuveron aí. Desde que temos consçiençia do que somos, existen por sí mesmas. É coma o exemplo da rosa dos ventos cos puntos cardinais e tódalas súas porçións por moi milimétricas que sexan, están por sí solas e non fai falta que ninquén as invente ou escolla un camiño concreto.

Claro, plantean de coller un camiño, pero calquera camiño que se colla sempre corresponde a unha direççión determinada xa definida no espaçio. Outra cousa é que cada vida é unica e irrepetible, porque incluso collendo camiños semellantes mesmamente trillados ou embarrados por vidas de persoas diferentes, nunca os pasos e peghadas no “chan(vida)” serán exactamente ighuais á dos demáis.

É inevitable que se colles un sendeiro ou camiño, sexa induçido por outros ou sexa por iniçiativa propia e queres camiñar por el non queda máis remedio que andar para poder avançar.

Iso non desbota ou evita que o começo dun camiño estea localiçado ou marcado nun punto concreto e por moitas variantes, sinusoides, zigs zags, ... que faghas, o remate dese sendeiro sempre corresponderá a outro punto final tamén xa marcado.

Opino que o destino das persoas e de tódolos seres vivos xa ten a súa propia funçión ou misión concreta, que se asoçiaría ao seu carácter, ambiente familiar, soçial, entorno cultural, clima, influençias, mundo interior,.... Afirmo que por moito libre albedrío, vontade persoal ou que lle queiran chamar, estamos predestinados de antemán. Hai çertas historias que de cotío nos estarán condiçionando e que nos superan para manternos nunha liña da que non podemos saírnos e dese xeito nos fan encauçar a vida dentro desas directriçes, opçións, ... pero sempre dentro do molde que é o noso destino, camiño, sendeiro,...

¿En qué influiría coller unha viaxe, deixala. Volver a coller outra? Posiblemente, non deixarían de ser viaxes que se quedan polo camiño, por cambiar de rumbo. Cando unha porta se pecha outra se abre.

É como unha malla cuadriculada e inmensa.