ALGÚNS DÍAS CHUVIOSOS

Aconteceu hai un par de anos. Eu vivía noutra cidade e espertaba todas as mañás con resaca e cunha idea na cabeza: matar escritores.

Un día saín á rúa as nove da mañá – eu acostumaba a erguerme as tres da tarde – e notei que comezaba a chover. Primeiro foi unha choiva fina e sen importancia, pero a medida que eu ía entrando máis no corazón da cidade, a choiva foise facendo máis forte e compacta. Comezou a chover en serio, e non parou ata cento quince días despois. Toda unha vida de choiva.

Eu seguía coa idea absurda na cabeza de matar a todos os estúpidos escritores que atopara no meu camiño, aínda que, entre tanta choiva tamén tiven a estúpida idea de ir algunha vez de putas. Sei que soa mal, pero é unha cousa proletaria e honrada. E así foi.

Unha noite – chuviosa – collín o último autobús que saía da cidade e baixei na estrada do aeroporto, enfronte dun club de nome que xa non recordo. Comezou chover con máis forza e entrei. Non había moita xente, nin moitas putas. Sentei nun taburete e pedín un café dobre. O tipo – un tipo moi desagradable – dixome que non facían cafés. Pedín un whisky con soda. Unha puta morena de dezanove anos sentouse ao meu lado e preguntoume se lle convidaba a unha copa. Díxenlle que non. Marchou xunto ao concelleiro de urbanismo que estaba sentado no outro lado da barra. El si que lle invitou a unha copa. Un tipo educado, pensei.

Acabei o meu whisky con soda e pedín outro. Achegáronse a min algunhas putas máis pedíndome que lles convidara a tomar algo, pero eu non tiña moitos cartos e tiven que respostarlles negativamente a todas. Cando lles dicía que non, elas marchaban en busca de outro tipo que lles convidara. Tan só unha delas quedou un anaco máis ao meu lado e contoume que era extremeña e levaba dúas semanas traballando alí. Namoreime nese intre, pero en canto marchou xa me esquecín da súa cara.

No terceiro whisky entrou un tipo no clube. Levaba un abrigo negro e un maletín de pel. Soábame a súa cara. Sentouse relativamente preto de min. Pensei que me ía pedir que lle invitara a unha copa, pero non me dixo nada. Nese intre caín na conta de quén era. Non había moitos escritores neste país que tivesen o Nobel de Literatura. Sorrín e dinlle un grolo longo ao meu whisky. Pensei en matalo alí mesmo cas miñas mans. Non fun capaz, son vergonzoso demais para asasinar en público. A puta extremeña achegouse a el e o Nobel invitouna a unha copa. Un tipo educado, pensei. Dez minutos despois marcharon os dous escaleiras arriba. Perdín ao meu amor extremeño por un mísero Nobel de Literatura.

Paguei as miñas copas e saín do local. Chovía inténsamente. Non había buses para voltar á cidade, e non me podía permitir un taxi. Senteime no chan, diante do local baixo a choiva e acendín un cigarro. Chovia. Suspirei nun par de ocasións e desexei con todas as forzas gañar o Nobel de Literatura. Non foi posible. Pasou un coche pola estrada e fixo soar o seu claxón. Dinlle outra calada ao cigarro e pechei os ollos. Aínda faltaban noventa e tres días para que deixara de chover.

FROMHELL