CAPITULOS 16-20

CAPITULO 16- AS DEPENDENCIAS DO CAPITÁN

Unha vez aberto o portón poiden ser quen se contemplar en toda a súa magnificenza a morada do capitán, tiña unha horta bastante grande que se prolongada ata a parte de diante da casa, cuberta cunha parra de catalán branco sita a dous metros e medio de altura; A prolongación da parra, ía caer na parte de enfrente a un alboio feito de ladrillos ser recebar, que deixaba unha parte chea de batume onde estaba gardado o carro das vacas e varios e variopintos apeiros de labranza de distintos tamaños e feituras,…no lado esquerdo según mirabas de fronte estaban as cortes, unha para as vacas con porta feita de táboas de madeira, alta, e pechada por un fungueiro colocado a modo de travesa, e outra para os porcos, completamente pechada, con porta pequena e peche de pasador, na parte frontal do cortello dos porcos asomaban os marraos os fuciños por un burato sito nese fronte, lugar por onde eran alimentados vertendo a comida nun "basieiro".

Os porcos eran dous, alomenos os menos tímidos, e fozaban coma desgraciados os restos da mediodía que alí estaban depositados, sempre sentín moita pena polos porcos, era un animal que resultaba simpático, non só porque apreveitas todo dél,senón porque levan unha vida bastante patética, "enghordar para morrer".

Víñanme á cabeza as dramáticas escenas que tiñan lugar na casa vella da Ponte, cando o meu abuelo, xunto con Señor Manuel Metor, marido da señora Jesusa a Queixeira ,e outros homes tiñan que facer efectiva a sempre esperada tradición da matanza do porco. A forma de carpir do animal resoaba e podería con facilidade ser escoitada ata en Brazos, os esforzos para poñer ó bico enriba do banco facían que os homes acabaran escompletamente esgotados,unha vez enriba do mentado banco os chíos prolongábanse durante media hora, ata o bicho expiraba,soltando por último o rixón do tallo.

O Matachín procedía a esqueimiñalo mentras mulleres recollían o sangue en bañeiras para facer o sarrabullo despóis viña o vaciado e colgamento de animal no alboio, aberto en canle e con pedazos de cana entre as costelas, e alí permanecía colgado boca abaixo , coma un espectro; Lembro esa imaxe dentro da bodega, unha imaxe que metía medo.

Os pedazos ían parar ó baño que estaba debaixo das escadas da casa vella, feito de cemento con tapa de madeira, gardaba as talladas salgadas para cando fixeran falta. E finalmente a festa dos rixón, aínda fago coma os cans de Paulov cando penso neles, segrego cuspe a esgalla ata o punto que teño que pasar o pano para non parecer un bebé.

Volvendo á casa do capitán, non faltaba o hórreo no fondo da horta, lidando por un lado con un galiñeiro, pechado con un somier, unha cousa a todos feitos ás veces incomprensible, posto que nesa casa, coma en moitas outras da aldea, as galiñas campaban por todas partes, facendo que enmerdaramos os tenis do trinque.

Había unha vella banqueta de formica na entrada da porta do edificio principal,supoño que para que a vella da casa, sentase alí á sombriña, adiviñaba que á dereita estaba a cociña, posto que podíase ver o grifo do vertedoiro asomando pola ventana de aluminio, e xusto debaixo da ventana había unha cañeira, onde botaban os restos de comida, para que as galiñas e os gatos aproveitasen e fixeran limpeza de todas as sobras.Aquel día comeran peixe, todavía podían ser vistas as raspas que deixaran os gatos, nun ataque de soberbia, pousados polas irregulares lousas que facían no chan da entrada un irregular collage xunto coas caghallas de galiña, extendidas por todo o lugar.

Pousamos os bañeiróns enriba dunha mesa de pedra que estaba ó fondo da horta,perfectamente flanqueada por un R-12 de cor branca, e despóis de soltar o grande peso que física e mentalmente supuñan as bañeiras para nós, respiramos, profundamente, coma quen ten pasado por todas as penurias do mundo e agora por fin, estabamos liberados da nosa cruz.

A muller da casa chamou por nós:-Meniños, vinde pá cá, .. e tí, non lle das nada ós rapases ou que ?

-Vinde pa dentro, tomade algho, ¿queredes un vaso de viño?, é da casa… ¿ unha servesa?

Non tiñamos gaña algunha de pasar máis tempo do imprescindible naquel lugar,aínda que o sitio invitaba a un bucolismo claramente idealizado, as galiñas rebulían por todas partes e os facían política de achegamento á casa na procura de novo alimento que adiviñaban aparecería coa presenza do novos comensais, ...pero non, ...non era momento de carallada, había que rematar, coller a recompensa e liscar para a casa onde os nosos superiores esperarían novas da contenda, o sol empezaba a caer, o frío a chegar e Xan Chosco a entrar pola porta,polo tanto aceptamos a última cervexa e entramos na vella cociña, onde os catro homes agardaban sentados a que os heroes tomasen posicións.

CAPITULO XVII- RECEPCIÓN DA RAIÑA

Entramos na casa de un en un,con máis presa que vergonza, polo estreito corredor,esquivando con gran destreza un vello taquillón de pasillo, adornado con un copete torneado que facía xogo con un espello ovalado, enriba do taquillón unha estatua de porcelana dunha pastora troneaba o conxunto artístico que completaban dous marcos plateados con fotos de primeiras comunión de varios nenos e nenas.

No vello colgador de chaves con termómetro de mercurio incluido podíase ver unha panorámica do Bom Xesús en Braga, e de alí colgaban varios chaveiros con chaves de tódolos tamaños e formas, a grande de ferro encabezaba o curioso collage que xunto con outros prendedores de chaves, un deles en forma de frade tapado por un barril, facía de avisador, xa que ante imposibilidade de esquivar as chaves o son do lombo contra o metal avisaba que alguén facía entrada na morada do señor...

Adiviñabamos que a casa era casa de fartura, o arrecendo a caldeirada de pinto enchía toda a casa e na estancia da man dereita, mentres esperabamos no pasillo, poiden observar un fermoso trinchero, feito de madeira de pino contrachapado que facía lugar de repouso para dúas botellas de Chivas, unha de Marie Brizart e outra de Coñac Napoleón dentro da caixa, un enorme tapiz de JFK estaba colgado na parede principal,feito polo cal adiviñei que o home fora emigrado a América, o seu reflexo aparecía plasmado nunha televisión Telefunken con mando a distancia, enriba dunha mesiña de formica con enreixado na parte baixa para poder poñer o transformador de corriente, lugar onde a familia reunía os días de festa para comer, e ós cafés sentaba nun tresillo de polipiel de cor vermello.

Avanzamos ata o fondo da casa e , a medida que iamos deixando estancias ó noso paso, estabamos internándonos nun mundo que para os nenos da vila, quedara atrás facía polo menos cinco ou seis anos, moitos para aquel entonces, o minúsculo cuarto de baño emplazado nun pequeño compartimento debaixo das escaleiras fixo que algúns de nós tomase un momento de asueto para poder asearse un pouco, tiña unha bañeira pequena, de esas que tiñan escalón para sentarse, desteñido coa ferrume das cañerías, o consabido bidé, e a taza con tapa plástica, onde con ela baixada, esparabamos un a un a que o anterior acabase de lavar as mans co xabón ovalado de marca Lux.

Entramos na cociña onde a caldeirada incrementaba o seu arrecendo,a santa, presidía a mesa, con dúas candeas a cada lado e un buratiño para botar moedas, na casa da miña abuela tamén tiñan unha e moitas veces pasoume pola cabaza ir quitarlle os cartos para ir comprar chicles á máquina de bolas da do Tío Ramón, pero nunca tiven arrestos suficientes ou pensaba que era pecado, así que sentamos en cada súa banqueta de formica, novas a todas luces, se temos coma punto de referencia a vella banqueta que estaba na entrada da casa.

A mesa tamén era de formica, pero extensible para os dous lados,e unha vella nevera Corberó presidía a estancia, con manchas de óxido que , á vista dos retoques con minio,ían ser en breve reparadas e alí, esperamos mentras a señora da casa puxo uns vaso de viño para os homes,pecadentos coma eles solos, e uns quintos de cervexa para nós, os pequenos.

-“Queredes un pouco de caldeirada das doce?” Mirade, está moi boa”…Hai comida embute para todos!...declinamos o seu ofrecemento con moita educación, mentras bebiamos a cervexa, eso si, con moita sede.

-Un pouco de viño da casa,?,,Non fai mal ninkún!, Insisteu a señora, ante as nosas reiterativas negativas.

-“Faghovos uns ovos fritos?” Decía a muller mentras botaba as man a un chinero que había cerca da porta, e que escondía entre outras exquisitas viandas, un peza de boroa, unha botella de kinito e un pedazo de bizcochón.

-“Non, non, gracias, temos que marchar” “Acabamos as cervezas e marchamos , que empeza a facerse tarde”.

-“E ló…. De quen sodes?”……..Outra vez, ……vida e miragres de toda a familia, “son fillo de Manolo Catadoiro e De Saladina a do coche, meu abuelo era de Vilariño e miña abuela de Cures por parte materna, por parte paterna meu abuelo era do Catadoiro e miña abuela era de Tarela”, a muller creía que eramos tres, pero non eramos catro, o pequeno non sabían del,…xa sabía que o seu home coñecía a meu pai de cando tiña o taller de bicicletas na Tenencia, e que miña nai traballara na Telefónica, que o meu abuelo era taxista,o primeiro de Boiro, etc, etc….Non entendía esa manía que tiña a xente de falar de todo o mundo, de escudriñar nas entrañas da xenealoxía dos invitados, ……de falar por falar.

Ela contounos que andaba ás chaquetas na de Permist, que tiña unha filla maior que andaba á costura en Noia, e un fillo a estudiar puente en Ribeira, que o seu pai era de Loxo de Abaixo, pero que a botara da casa porque quedara preñada ós dazaoito anos, pero ó final puxéronse á ben canda naceron os netos e agora vivían en Mosquete na casa da sogra, que o marido andaba na mercante,que gañaba moito cartiño e que coñecía medio mundo Balvisbai, Capetón,Roterdán, en fin, vida e milagres de Willy Fog, e mentras falaba ía camiñando pola cociña coma querendo atopar algo que non era capaz de achar, e pouco a pouco foise achegando de volta á entrada da cociña onde o chinero exhibía un enorme calendario.

Botou a man ó chinero, buscou por varios caixóns, abreu e pechou portas ata que atopou o que buscaba…….e sacou por fin, a preciada recompensa…

CAPITULO XVIII- A RECOMPENSA

A verdade é que aquel momento marcou un antes e un despois na miña curta historia de aventureiro…Alí a señora do palacio, a raiña, a muller do amo tiña a súa recompensa para nós, miudos mercenarios que tan sufridamente aportaran a súa mediana axuda para que o rei levara a cabo a súa inesperada e difícil empresa.

O seu fulgor deslumbrou os nosos adolescentes ollos, e apareceron ante nós,coma quen premia a uns cabaleiros medievais que acaban de derrotar a un dragón,a unha coca,a unha tarasca en singular combate, coas súas vestimentas completamente cubertas polo vermello e líquido elemento que tan bravamente foi derramado no medio da batalla.

O premio que a virtuosa e lozana dama gardaba para nós eran catro enormes, redondas, brilantes e suculentas pezas de froita, catro laranxas, unha para cada un, coma Heracles cando violou o Xardín das Hespérides, o noso premio foi unha fruta, non mazáns, coma no caso do heroe da Hélade, senón, laranxas, enormes, eso sí, pero ó fin e ó cabo, laranxas.

Miramos uns cara ós outros con cara de asombro, sen saber o que decir, non esperabamos grandes fortunas nen grandes tesouros, a nosa ambición non sobrepasaba os intereses de calquera adolescente dos anos oitenta que ven de pasar o seu día libre sudando coma un porco, acarrexando caldeiros de carne crúa no medio do monte, a kilómetros da súa casa, non queríamos regalos enormes, nen recoñecementos públicos, nen unha praza ou unha rúa…..pero vinte pesiños ou algo parecido sí que esperabamos.

Unha cantidade, aínda que fora simbólica, coa cal poder xuntarnos na parte de arriba do Oasis, tomando unha Coca-cola e unha Ballena, e contar ós nosos colegas toda a aventura con pelos e sinais.,……. pero o premio era o que era,supoñemos que para aqueles homes bravos o noso traballo foi perfectamente pagado con aquelas catro pezas de sabrosa froita, así que tras dubedar durante un pequeno instante miramos para a señora e dixémoslle con voz tímida…..GRACIAS.

-¿Ides para a casiña logho?

A señora empezou unha conversación que esta vez ía ser contundentemente cortada, alo menos pola miña parte, tiveramos demasiada parola, e non estabamos dispostos a gastar nin un minuto máis falando cunha xente, que baixo ó noso parecer, fora nun punto bastante elevado desgradecida co noso esforzo.

As candeas da santa escintilaban e facían brilar a madeira oscura da hornacina, e os homes, entre viño e viño, aproveitaban para tomar unha cervexa,mentras na tele da salita oíase o minueto de Boccherini cantado anunciando que empezaba Erase una vez el espacio, polo tanto eran xa as sete da tarde.

-Sí , xa nos imos.

-Ides a andar logho??

Menuda pregunta,…tiñamos catorce ou quince anos, estaba claro que non iamos ir en coche ou a cabalo, ademáis chegaramos ata alá arriba a pata e a pata iamos baixar, aínda que nos costase un par de ampollas nos xa de por sí malogrados pés, ….había preguntas que, ademáis de poner un vinaghre moi amargho, de certo, sobraban.

-Sí señora, marchamos que levamos presa.

E coa mesma enfiamos a porta da cociña, deixando tras de nós os valentes homes da montaña, que quedaban celebrando o seu éxito no combate, mentres que nós, insignificantes mercenarios, iamos para as nosas terras coa recompensa baixo o brazo.

Saimos pola porta da casa baixando os dous peldaños de rigor, e esquivando galiñas, gatos e un canciño pequeño que movía o rabo, e que fixo que os nosos sorrisos poideran verse recuperados por un instante, atopámonos ante o portalón verde, despostos a dar por rematada a aventura sabatina, mentras tanto os cochos fozaban na maseira e cos seus sons acompañaban a nosa retirada.

O portal estaba pechado, e polo tanto non poidemos sair, ¿sería aquello unha trampa por parte do amo para impedir que deramos parte da súa ingratitude?

A señora, que foi a única que tivo a ben acompañarnos ata a porta, botou un berro dirixido á cociña da casa:

-“Tá pechaaado, venlles abrir Generoso”

CAPITULO XIX- RETIRADA

E desa forma o señor Generoso( nome axeitado que tiña o paisano!), colleu a chave grande de ferro e de forma cansina achegouse ata a portalón e abreu as portas, fixo un xesto coa man e despediuse de nós, a señora fixo o mesmo, pero con un pouco máis de cariño:

-“Tende coidadiño cos coches”.

..Cos coches, decía,... o único coche que viramos desde que pasaramos Runs foi o R12 do amo e nin tivo a decencia de ofrecerse para levarnos ata o noso punto de partida, pero a cousa estaba como estaba…Sete da tarde, máis ou menos, saindo de Mosquete, coas roupas tinxidas de sangue,e as familias agardando na casa co coitelo entre os dentes para botarnos unha boa bronca,…pero non importaba, eramos mozos e simplemente estando xuntos e comentando historias pasabamos un bó rato, e millor que o iamos pasar no Oasis contando as anécdotas, aínda que pagaramos todo do noso peto.

Así que enfiamos o portalón coas nosas naranxas metidas nas mochilas e empezamos a camiñar costa abaixo o que unhas horas antes fixeramos costa arriba, o apaso era un punto máis apurado que na ida, todo o mundo sabe que a costa abaixo faise un pouco máis levadeira, aínda que nós estabamos como para tirarnos a rolos e deixarnos chegar ata a canteira.

No medio do camiño o cabreo empezou a desaparecer ,tal vez un pouco eufóricos polo estado físico no que estabamos, cargados de serotonina ata as orellas, empezamos a soltar gargalladas cada vez que comentabamos algo sobre a aventura do día, e ata tivemos a ben estonar as naranxas para comelas, cousa que foi feita nun pispás.

Seguimos baixando e polo medio da costa abaixo, coñécese que a un dos expedicionarios, as naranxas, xunto coa cervexa, fíxolle un pequeño revolto no bandullo, polo tanto desviouse un pouco do camiño, e parou a facer de corpo, a verdade é que non levaba papel,un descoido imperdoable, eu sempre que saía ó monte tiña a ben coller na casa un rollo de papel de elefante, para este tipo de casos, pero aquel día estaba perfectamente marcado no almanaque en cor negra, non ía sair nada ben, polo tanto o compañeiro en cuestión, perdeuse na frondosidade do monte coa finalidade de mover o ventre, sen dar importancia a como sería a posterior limpeza, cousa que supoñemos,tería perfectamente controlada.

Fixemos varios amagos de broma, asustándoo coma se fosemos ir quitar unha foto, pero él non era parvo, e sabía perfectamente que a vella cámara kodak, acabara o seu carrete no Castelo, polo tanto podía levar a cabo as súas deposicións sen preocupación algunha de que éste sublime momento fora recollido de forma gráfica.

Unha vez feito a acto de evacuación, apareceu de novo subindo os pantalóns do chandal, disposto a retomar a marcha, cousa que non poido facer sen repostar antes a unhas cantas inquisidoras preguntas pola nosa parte, acerca da escatolóxica cuestión.

Unha vez aclarado que fora a a unha leira e fixera o acto de limpeza con unha folla de verdura, reemprendemos a camiñata ente risas e cachondeo xeralizado, mentras deixabamos ó lado esquerdo a canteira, esta vez ignorada pola nosa parte, posto que non tiñamos gañas de enredar un minuto máis e baixo a contemplación do que horas antes foran os nosos dominios, encaramos costa abaixo, saudando a dúas vellas que, con cadanseu cesto de batume na cabeza,facían un exercicio de forza e de equilibrio digno de calquera artista de circo, un vello ía diante con unha carretilla chea de herba, e baixo a súa visión fomos chegando de novo á pista que desemboca en Runs.

CAPITULO XX….REPOSTAXE E RELANZO.

Fixemos a nosa entrada en Runs baixo a atenta mirada do xentio, que expresaba o seu asombro ante a visión das nosas sanguiñolentas vestimentas.Entre sí comentaban cousiñas que seguramente terían algo que ver coa citada indumentaria en cuestión, uniforme de mil e unha batallas.Os rapaces xogaban ó balón no medio da pista e detiñan o seu xogo para deixar paso á heroica comitiva e poder dese xeito entregarse á contemplación dos 4 xinetes da Apocalipse que ante os seus miudos ollos aparecían.

Ninguén foi quen de preguntar absolutamente nada ó respecto, simplemente miraban e seguramente nos seus adentros facíanse preguntas que raramente atoparían resposta sen recurrir a un enrevesado maxín, dado que a historia en sí trae consigo un compoñente imaxinativo que a todas luces parece resultar bastante elevado,sobre todo tendo en conta
que os catro extraños non tiñan nada que ver coa aldea e aparecían coma unha sádica visión ante os ollos dos paisanos.

Entramos trunfalmente na aldea e percorremos o corredor central da angosta pista, encauando a vía que conduce á taberna, lugar de repouso trala baixada, onde faceríamos unha estratéxica parada de repostaxe.As laranxas, moteadas , tanto no seu interior coma pola tona, de manchas violáces, as popularmente coñecidas coma “laranxas de viño”, estaban boas, e no seus momento foron boas, pero a todas luces insuficientes….. o aprovisionamento estaba completamente esgotado e os nosos corpos precisaban un plus de enerxía para evitar o achegamento a un punto cercano á fatiga e deshidratación, o esforzo fora considerable e as nosas gorxas necesitaban con urxencia ser regadas para ser quen de afrontar o cada vez máis curto treito que restaba con suficientes garantías.

A taberna estaba no soto dunha casa de planta baixa con primeira planta adornada por unha balconada grande de aluminio e tellado de tella do país.Unha parra alta de tintilla abrigaba, dando de esta forma unha boa sombra á solaina da cantina.Tres ou catro paisanos repousaban o seus cús na entrada sobre caixas de quintos que facían torres de extranas formas, ó modo de Skyline neoyorkino antes do día da infamia.

Un futbolín con cúpula de plástico presidía o espazo principal da cantina, pousado sobre terrazo e infinidade de virutas de serrin,.. alí, na ágora do lugar, duas parexas de homes poñían a proba as súas habilidades, descansando pitillos en cinceiros de ferro fundido, estratéxicamente atornillados de serie nas esquinas da mesa de xogo.

Entre gritos, fume e xuramentos, o son das bolas batendo contra os laterais da cancha de xogo, e o estridente golpear dos macacos cotra as esferas metálicas facían que o lugar non resultase nada adecuado para o repouso e o lecer que naqueles momentos e naquel lugar precisabamos.

Achegámonos á barra con bastante prudencia, sendo conscientes de que estabamos a ser observados polo encarghado, un bartender alto que lucía o cuarto dos nove sinais do fillo de puta, a barba por parroquias,ademáis dun noxento palillo machacado e cuberto de cuspe que asomaba entre os seus sarrosos dentes.

Un calendario, onde rezaba a lenda Piensos Biona- Calle Bao, Boiro, coa imaxe dunha galiña con dous pitiños colgaba dun cravo oxidado sobre un estante onde unha warholiana exhibicón de alimentos de todas as cores aparecía sobre a carcomida madeira…. Pimentón Jauja, Azafrán El pote, Vino Sansón, Gaseosa Viturro,TAB, Grisines (que regalaban cromos do Corsario Negro), Bucaneros… e unha inumerable récua de variopintas e sabrosísimas viandas.

Unha parte da vella barra de madeira derivaba nun mostrador frigorífico metálico, coa parte de diante acristalada, por onde podían observarse unha barra de Queixo Larsa e outra de Chourizo Revilla, acompañadas de varios yogures de coco e dous ou tres Danys.Sobre o mentado mostrador descansaba unha vella máquina de cortar fiambre, completamente enlixada de cor vermello, con media barra de chourizo pousada enriba dela e pedazos de papel de estraza que esperaban a ser enchidos polo sabroso alimento.

Dando renda á nosa sede, pedimos con moita educación unhas coca colas que foron servidas con unha celeridade sensiblemente inferior á que foron tragadas, pagamos relixiosamente e enfiamos porta deixando atrás un cartelón de Mirinda que sobre a parede principal había, flanqueado perfectamente por un poster de Pichi Lucas e un banderín do Madrid.