Cuanto te deseo,
no me avergüenzo,
pero alimento
esta vana adoración.
Tras esta cárcel del temor
no hayo otra manera de vivir,
más que amarte
con el alma limpia.
Sensatez de alquiler,
consejos de paciencia,
me aturrullan.
Jamás fui amiga
de esas voces que me muestran
un camino recto, y una
vida sin sobresaltos.
Y en este duelo de locuras,
y corduras,
en este desconsuelo grito:
Tal vez escriba un poema
tosco, pero cierto.
Mary Hermo.
7 comentarios:
Parece que non comentamos moito este tipo de articulos, como son os poemas, as reflexións e demais.
¿que nos está a pasar?
¿tan solo queremos cousas para rir?
a min gustame este poema de mary pode que o que mais me gustou dos que puxo no blog.
Creo decir , sen equivocarme, que neste blog só interesan e son considerados os comentarios de 4 ou 5 persoas, demostrando desprecio polo resto.....en consecuencia é normal que o blog se termine restrinxindo a eses 4 ou 5 (supoño que vos dariades conta que sodes sempre os mesmos)...é unha pena pero penso que esto é o que está a pasar...
Pero... si prácticamente tódolos comentarios que se fan aquí son anónimos... ¿cómo pode ser eso de que sólo se aprecian os comentarios de 4 ou cinco persoas concretas? Serán 4 ou 5 anónimos, digo eu.
Levaba tempo sen poder mirar o blog, e sen poder facer nada por problemas de saúde, e para cinco minutos nos que entro para ver como van as cousas, atopome con que de novo volven as dispustas que non teñen sentido.
Se non vos gustan os meus poemas dicideo sen problema e tratarei de buscar algo máis axeitado.
E desculpademe pola miña expresión é que non me atopo ben, e xa me vou de novo parra a cama.
Un saúdo para todos en xeral para que nadie se cele.
Mary, a mn gustanme os teus poemas,,, non fagas casso e segue así..
Por certo a única forma de que non haxa comentarios anónimos e que a xente se identifique pero eu teño vergonza....
En ningún momento o comentario(9 de febrero de 2009 20:43)iba dirixido nin a Mary, nin a Luis nin a Ramón, nin ós que cooperan na elaboración dos textos, interesantes todos eles , cada un no seu xénero. Máis ben iba dirixido a un grupo de comentaristas ...a veces anónimos...a veces non...pero que descaradamente e a propósito só comentan cando escriben Luis e Mary. Por exemplo dame pena que os textos adicados a JJ Saborido non dean lugar a máis comentarios....é como se.....(bueno non vou decir o que penso...)..
Mary, son a mesma persoa que che regalou un concerto de violín despois de ler un dos teus poemas (sinxelos e agradables) para que che quede constancia de que a miña crítica non iba en contra túa nin en contra de nigún dos que escribides e tratades de dar vida a este blog.
Un saúdo e...DESEXOCHE DE TODO CORAZÓN UNHA RECUPERACIÓN RÁPIDA E UN POUCO DE SOL PARA QUE CHE MANDE ENERXÍA....
(Non poño o meu nome porque sei que hai alguen por ahí que se pon nervios@ cando escribo algún comentario...e como on ten pes nin cabeza que se me desprecie sen conocerme (ou conocendome) pois non vou decir quen son.)
Dende o mobil quero dicir, gracias por ese concerto de violín, é agradable saber que a unha lle adican algo tan fermoso.
Espero que estes malentendidos que hai a veces non se repitan, é certo que eu estou mal e nestes momentos podo ler sen decatarme.
É certo que todos e cada un dos artigos son sempre interesantes, como ben dis cada un no seu estilo, eu son unha admiradora de Saborido e sentome moi orgullosa do que fai que é algo que me gusta aínda que as veces non entenda moito do tema; pero tamén admiro a todos os que leen, escriben, comentan neste blog ou noutros sitios.
Nunca me gustou criticar a ninguen por nada porque como digo sempre todos temos defectos, é eu a primeira.
Saúdos para todos, pero tod@s
Publicar un comentario