Profesor de Literatura Galega no IES Praia de Barraña no ano 85.
Eu no sei que tiñan esas excursións do vello instituto, pero tarde ou cedo todas remataban con un burro de por medio, sería unha especie de metáfora para decirson que se non estudiabamos acabariamos gañándonos a ida en Mijas transportando turistas domingueros.
Poderíase preguntar o nome do burro, pero como non o sabemos e a xente que aparece na foto, seguramente sabedes quenes son, non nos queda máis que amosar a foto, para decirvos que non todo cambiou nos derradeiros vintecinco anos, e podo dicir con toda a seguridade, que O BURRO SEGUE IGUAL.
¡Música Maestro!
¿Quen lembra isto??????'TAMÉN OUTRA BURRADA.
Tino Casal, morreu en accidente de tráfico o 22 de setembro de 1991, Tino Casal regresa de madrugada dunha festa na discoteca Ática, nun Opel Corsa de cor blanco, pola estrada M-500.
O vehículo, que non estaba conducido polo propio Casal, perde o control ó tomar unha curva con exceso de velocidade e pega contra unha das farolas que bordean a estrada. Casal foi o único falecido dos cinco ocupantes .
A nova estremeceu ó mundo da música en España, e incluso personalidades mundiales da música David Bowie, George Michael, Boy George y Peter Murphy entre otros acudieron ó funeral de Tino Casal en Tudela.
Esto vai polos nosos tres amigos, que nos deixaron na estrada, ondequeira que esteades, un saúdo e o día 17 unha copa na vosa honra.
Pepe Mouriño.
Recibo anual da APA o Insti.
As novas xentes de este mundo cren que inventaron a dinamita, pero non, foi Alfred Nobel,(e non se dou un premio para as matemáticas para que non o poidese levar Magnus Gösta Mignas Leffler, o seu enemigo, que lle levantara unha moza),agora que se o finado vise para que se usa e usou, devolvería o invento ó Hades, con esto quero dicir que hai vintecinco anos, veu desembocar neste país un invento dos Americanos do Norte, que se facía chamar Break Dance.
Era un tipo de baile novo que consistía a facer figuras co corpo coma se rompeses, e despóis dar volteretas, tombos , xirar sobre a cabeza, e moitas cousas raras máis.
O baile, ó igual que pasara nos cincuenta co Doo. woop, naceu nas rúas da Gran Mazá, onde os mozos e mozas neoyorquinos reuníanse e intentaban abstraerse do pouco futuro que o mundo moderno lles brindaba; Foi , ó igual que moitas, unha moda pasaxeira, que despóis rexurdeu mediada a primeira década de este milenio, pero que durante os 80 durou dous ou tres anos nada máis.
Empezaba a oirse por aquí, e en Boiro,igual que noutras vilas , tamén se empezou a bailar, influenciados polos programas de radio e de televisión como o que rompía na época TOCATA.
Pois aquel día en Disco Ritmo, anterior e actualmente Dyke, se lles ocurreu a brillante idea de facer un concurso de Break Dance.
Disco Ritmo era un sitio de paso; Ibas á primeira hora dos domingos antes de ir a Disco 3, non pagabas entrada, e atopabas alí a todo o mundo, se tiñas cartos tomabas unha, pero eso era a minoría, xa que as escasas pagas que na casa nos daban, rondaban as catrocentas e quiñentas pesetas, con eses cartos non te podías permitir máis ca entrada de Disco 3, e tomar unha caña ou hamburguesa no Cabaña.
Con ese concurso lograron que a xente quedara un rato máis no local antes de fuxir a outro, e alí se concentraron os bailaríns do concello.
Pode que me olvide algunha xente, pero creo que empezou o concurso Rafael o Janchelo, seguido de Carlos o Rubio, de Cabo, eterno autoestopista, que aparte de bailar ben, intentou xirar sobre a cabeza e logrou un par de voltas.
Non era fácil o dichoso baile, había que ter boa forma física, algo do que eu adolecía, como moito, podía sacar a cadeira do sitio, facer o espello, o moonwalk, paso que fixo famoso Michael Jackson, e un pouquiño o robot, pero alí había rapaces da miña idade, que sí o podían facer.
Saíron dous bailaríns de Vilariño, que non me acordo o nome, e por fin saiu o mellor bailarín de Boiro, que non era outro que J.R. o pintor, bailou moi ben, o seu parecido con Drazen Petrovic, co seu estectacular cardado, xunto con esa elegancia, rapidez e coordinación de pés,pantalón pitillo e tenis de basket coa lengueta fora, fixeron de él o máximo aspirante ó trono do Break Dance,...... pero o summum chegou ó final.
Juanjo Boo, bailaba de vicio, entráballe a todo tía que se movese (a menudo triunfaba), e manexaba pelas, co cal, era todo o mundo estaba disposto a velo bailar.E así foi, elegante, sempre con pantalóns de pinzas, camisa e zapato negro; Pegou uns pasos, que necesitaban de todo, coordinación , forma física, e sobre todo imaxinación, supoño que calquera persona que vaia con regularidade a un ximnasio e teña dez e tantos anos o poderá facer, pero nos 80 todo era distinto.
Como foi de esperar, levou o premio, e aquel día non fomos a Disco 3, quedamos con Boo, tomando as dúas botellas de champán Dubois que levar de premio, e nos deron as doce, hora tope para chegar á casa.
Coma se fose hoxe lembro aquel día, e se algún xovenciño da voltas sobre a cabeza ou pensades que baila ben, é porque non coñecechedes ó Baile da rúa de Vao. Street Dance..
.jpg)
Non entendo como se pagan miles de euros por ver ese show, cando o meu avó o facía gratis e con máis mala ostia.
Me poño de mala uva condo vexo deporte e os aficionados van vestidos de toreros ou sevillanas, fan que moita xente redunde no tópico e pense que aquí todo é siesta, toros, paella e castañuelas.
Tampouco me gusta a xente que fomenta este tópico, cando o Madrid gaña algo, me enfada moito que Raúl (el 7 de España), ,saia coa bandeira a facer pases, verónicas, largas cambiás e outras chorradas máis. (Tamén me enfada que o Madrid gañe sen máis, pero o dos pases de toreo levoo fatal, xa que entre os afeccionados a este clube hai moita xente antitaurina e cabal).
A bandeira co toro de Osborne me parece unha vil tontería, eu non teño nada en común con esa xente, a diversidade de Iberia, fai que entre os distintos povos, teñamos máis en común con uns que con outros, pero os toros, o fino e a castañuela non son o meu.
"Se o toreo é arte, o canibalismo é gastronomía", polo tanto as suertes, o coso, os claríns, os cambios de tercios, os "Ozú, qué arte, maestro", non son prato para mín.Por eso cando morre un torero, aínda que me da un montón de pena, me parece que é un accidente laboral máis, non se montan esos cristos polos mariñeiros, mineiros ou albaneis que morren tódolos días.
O goberno central, prohibiu a corrida do galo, a cabuxa do campanario, a solta de parrulos nos portos, a matanza tradicional do porco, pero non prohibiu os toros,naturalmente, estamos a falar de un montón de millóns que hai en xogo, ademáis da iconoloxía nacional, que se fomenta dende a meseta e o sur do país, "que é unha tradición, (coma as mentadas, ou a loita de gladiadores na antiga Roma), etc, etc".
Aquel día foi distinto, aparte da traxedia en sí, non me gustou o morbo que a televisión lle puxo a todo este asunto, (actualmente fan o mesmo), tratar a todo o círculo do finado coma se fosen heroes nacionais, o torero coa tonadillera,retransmitir a agonía en directo, etc; Pero o día que Avispado reivindicou que Él tamén tiña dereito a vivir, este país foi un funeral.
Máis adiante caeu outro do cartel maldito, o circo foi o mesmo, aínda que a fama non era igual, a seguridade na "festa" pasou a ser asunto nacional, pero segueu existindo.
Un bó día, cando eu estaba en 3º de BUP, o finado manifestouse, peso eso xa o contei.
Platini foi un profesor de francés que houbo no instituto;Ninguén sabía o seu nome , simplemente Platini.
Veiamolo pasar coa única alumna que había de francés , que lle sacaba dúas cabezas.
Pero Platini houbo outro que nos amargou a tarde un bó día.
Despois do doce -un a Malta.
¿Quen nos iba a decir que despois do penalti fallado por Carrasco?
Despois do Gol de Maceda a Alemaña no último minuto, iba ser ÉL quen nos fallase, pois xa vedes , de heroe a villán.....c´est la vie, c'est Platini.
¡Pobre Arconada!
Abaixo---Ferre, Abeijón
Arriba--Rosa Ozores-Tucho-Mouriño-César Gómez-Mary Vara-Jose Luis Fdez- Sonia Viturro
