LEMBRANZAS DO 2º CURSO DE BUP NO ANO 83-Juan José Saborido.

Nós estreamos o Instituto de Boiro, pero seguramente algúns dos meus compañeiros daquel segundo de BUP do 83 tamén estrearon o colexio de EXB Santa Baia (Santa Eulalia daquela).

A nos mesmos, rapaciños pequenos, nos fixeron levar as primeiras mesas desde o Franciso Franco ó novo colexio.Ibamos en fila todos cada un ca súa mesa desde o colexio vello ó novo. Menos mal que daquela non pasaban tantos coches por aquela carretera.

No meu caso dase a curiosa circunstancia de que tamén estrenei o edificio da facultade de física de Santiago no outubro de 1986. Así que eu estrenei por triplicado: colexio, instituto e facultade.

Revisando a lista dos 59 alumnos de 2A e 2B, descubro que só son capaz de poñerlle cara á metade dos nomes (!vaia memoria!). Nembargantes, si volvo a ver a calquera dos meus antigos compañeiros seguro que o recoñezo:resulta moito mais fácil recordar caras que nomes! (si non cambiaron moito, claro).

Postos a rememorar anécdotas divertidas daquel segundo curso, acórdome cando nunha hora de clase na que non viñera o profesor, uns cuantos decidimos abandonar a aula e ir a tomar algo ó bar de enfrente. Cando pasábamos pordiante da secretaría, o profesor de guardia preguntounos cun xesto (estaba detrás dunha cristaleira) que a donde íbamos. Luis Ferreirós (se non recordo mal) contestoulle tamén cun xesto, empinando o codo e levando a man á boca para indicar que íbamos a tomar algo. Pero aquel profesor de física e química , Fernando, interpretouno como un xesto de burla e levantouse disparado correndo cara a nós.

Todos sairon correndo e saltaron a valla do instituto, pero eu pensei: "mais vale esperar aquí a reprimenda que sair correndo e empeorar as cousas". Para a miña sorpresa, o profesor pasou correndo polo meu lado sin facerme nin o mais mínimo caso, coma si non existise. Logo parece ser que chamou ós pais dalgún, pero ó final creo que se aclarou todo o malentendido.

¿Acordádesvos de Checha, aquela profesora de xeografía tan aficionada amandarnos escribir redaccións? Nunha ocasión insistiu en que fixéramos unha redacción moi orixinal, e a min ocorreuseme unha pequena "trastadiña"facendo un relato sobre "unha viaxe nun supositorio" (desculpade a referencia escatolóxica). A probabilidade de que me tocara a min precisamente leer a redacción en clase era pequena, pero.... TOCOUME!

Cando me mandou leela empecei a lamentar a miña trastada, pero era xa demasiado tarde para inventarme unha historia nova, nervioso como estaba. Tamén para a miña sorpresa, Checha non pareceu darlle moita importancia, simplemente me preguntou canto viño bebera na comida.

Noutra redacción que nos mandara facer a profe de literatura (creo recordar), a min dóuseme por agarrar o diccionario e buscar unha serie de palabras difíciles para que nin a profesora coñecese o seu significado. Armei unha redacción ó redor desas palabras como mellor puiden e, !sorpresa!, outra vezme tocou leela a MIN na clase.

Cando rematei, a profesora preguntome o ignificado dalgunhas palabras, toda sorprendida do meu "dominio lingüístico", e eu díxenllo, precisando incluso que tal ou cual palabra era pouco coñecida en España porque era de uso mais común na Arxentina.

Nestas vai un compañeiro e comenta: "... este o que fixo foi buscar todas esas palabrejas nun diccionario para metelas na redacción!". A profesora dixo "No, no lo creo,Saborido no haría una cosa así, ¿verdad Saborido?" E eu digo, !que va, que va!, e ahí quedou a cousa.

Nunha ocasión mandáronme sair ó encerado a facer un problema. Levaba a carpeta na man, donde tiña a solución que fixera na casa. Púxenme a facelo e oio que me din "...se te ha caido algo al suelo". Era un calendario de bolsillo tipo"tarxeta", que me caera ca parte da foto hacia arriba mostrando unha guapa rapaza cos peitos ó aire.

Eu púxenme todo colorado, pero non me dixeron nada, comprensivos supoño co usual interés adolescente por esas cousas"escondidas".

Pero o que realmente me fixo bastante gracia é que unha das compañeiras (creo recordar que Cristina Fernández Treus) me dixera baixiño cando me sentei "...Ay Saborido!, nunca pensé que tu también fueras así..."

En fin, anécdodas todos teredes moitas, e supoño que bastante mais interesantes que as miñas, así que o deixo aquí. Espero que nos vexamos moitos nesa cea.

Juan J. Saborido.