ESE IMBÉCIL DO CHAPEU

O Bar Muñiz é un dos poucos, xunto co Bocacho, Central e Os Trillizos que durante estes vintecinco anos permaneceu aberto,non mutou a súa imaxe e cambiou un pouco de tipo de clientela, antes iamos os rapaces e xoves que nos creiamos entendidos en música a poñer a andar a vella pianola e poder escoitar música de actualidade (eu poñía o Shine de Mike Oldfield) e tamén vellos clásicos,agora,...non teño nin idea do tipo de xente que vai.

Ademáis tiña as maquinitas que, claro está, enganchaban, .... lembro unha de circuitos de coches na que Luis o camareiro era un experto xogando a unha sola man,e tamén a mítica Ghost n' Goblins, na que un cabaleiro da idade media iba paseando por un camposanto en coiros, lanzando dagas ou lanzas, destruindo monstruos, para í poder rescatar á súa dona.

Era 1985, e eu e máis un par de rapaces de primeiro, nos veíamos polas tardes antes da entrada do Instituto, no Muñiz, alí poñíamos unhas cantas cancións na vella pianola, e lle pedíamos a Luis o do Muñiz, que nos dese cambio, collíamos as moedas de cinco pesos, e llas botábamos á maquinita de INDIANA JONES AND THE TEMPLE OF DOOM (vamos, o Templo Maldito), alí intentábamos pasar o tempo e as fases, da mellor amaneira que as nosas habilidades nolo permitían.

Na primeira, o personaxe, Indiana, iba unha vella mina, subindo, baixando, esquivando hindúes, que dedicaban a perseguirte, e liberando rapaces cautivos nunhas gaiolas de madeira.O sumo sacerdote lanzaba corazóns de lume que tí espantabas dándolle co látigo.

Cando conseguías liberar a todos, pasaban á vagoneta, carretilla ou como lle queiras chamar, alí, nunhas vías semidestruidas, intentabas chegar ó final, accionando o cambiador de raís a latigazos, mentras intentabas librarte dos pesadísimos hindúes.

Na terceira e última fase, Indiana, intentaba recuperar a Pedra de Sankara, coa que volverían as colleitas e os nenos ó poboado. Saltabas un río de lava, espantabas ós omnipresentes hindúes a latigazos, mentras tanto Mola Ram, o sacerdote da deusa Kali, lanzaba os repetitivos corazóns de lume, que trataban de rematar co enredo, coma se soubesen que era hora e liscar para a clase.

Nunca entendín porque non poñían na maquinita á guapísima Kate Capshaw, tampouco entendín porque ó acabar as fases non te regalaban unha partida, o que sei e que alí nos deixabamos cinco ou dez pesos diarios, xogando a ser Indiana Jones, eles xogaban moito mellor ca mín, pero eu pasabao ben.

Chegaba tarde á clase, claro, e entraba ante a mirada dos meus compañeiros e compañeiras mentras Deira decía eso de "¡A ver, oh!, ¿cómo chegas tan tarde oh?", total, que a Filosofía deixeina para Setembro, e curiosamente me empezou a interesar cando xa deixara o Instituto.

Pasaron moitos anos, e Indiana Jones aínda rebule, Deira tamén, os dous rapaces de primeiro non acabaron moi ben, un morreu en extranas circunstancias e ó outro vexoo pola rúa como un zombi e collendo o autobús para ir á UMAD de Ribeira, ¿e eu?, pois,....xa non me gustan os video xogos e espantame ver como rapaces de 5 anos están enganchados á Nintendo, pero de vez en cando miro para eles e boto un sorris......lembrando cando hai moito tempo, durante algúns momentos, podías ser INDIANA JONES.