domingo, 14 de septiembre de 2008

O SEÑOR DIRECTOR QUIXO AMOSAR A SÚA AUTORIDADE-Manolo Dieste.





O SR. PROUPIN ERA O DIRECTOR DO INSTITUTO. ENSINABA FRANCÉS. A MIN NON, GRAZAS A DEUS.
FOI A UNICA VEZ NA MIÑA VIDA NA QUE FIXERON A MEU PAI IR FALAR CUN DIRECTOR POR UNHA SUPOSTA INDISCIPLINA ,SÓ O PENSABA O DOCENTE. VOLO CONTO:
ESTABAMOS XOGANDO UN VENRES POLA TARDE NO VIEJO ATOCHA,
(QUE ERA UNHA CANCHA DE FUTBOL- SALA O AR LIBRE QUE HABIA A UNS METROS DO INSTITUTO, ERA POLIDEPORTIVO QUE TIÑAN OS RAPAZES DO VELLO FRANCISCO FRANCO, DONDE EU CURSEI ESTUDOS DE EGB. AGORA CHAMASE PRAIA XARDÍN.
NOS DEIXARAN UN BALÓN NO INSTITUTO E FOMOS XOGAR Ó VIEJO ATOCHA. REMATAMOS E TOCOUME A MIN IR A DEVOLVER O BALÓN. ASI QUE EU FIXEN COMO SE FACIA HABITUALMENTE.
ABRIN A PORTA DO PASILLO DE DIRECCION E VOTEINO A ROLAR, ¡QUE MALA SUERTE A MIÑA!, O SR. DIRECTOR QUE SALE. –
-¿QUE HACE USTED?.
- NADA, SIMPLEMENTE VEÑO DE XOGAR E DEIXO OS BALÓNS QUE ME PRESTARON.
-¿ EN QUE CURSO ESTA USTED?.
- EU EN COU B.
- USTED NO ENTRA EN EL INSTITUTO SI NO VIENE A HABLAR SU PADRE CONMIGO.
- MIRE QUE SOY MAYOR DE EDAD.
- SI TIENE ALGO QUE DECIR, DIGAMELO A MI NO META A MI PADRE EN ESTO. AINDA SE PUXO DE MAIS MALA H…
CHEGUEI A CASA. CONTEILLO A MEU PAI, ESO SI CON MEDO NO CORPO, DAQUELA SEMPRE TIÑAN RAZÓN OS MESTRES OU CASE SEMPRE.
ESTO ACONTECEU UN VENRES POLA TARDE QUE NON TIÑAMOS CLASE.

O MEU PAI E MAIS EU FOMOS O LUNS SEGUINTE O INSTITUTO. CANDO CHEGAMOS VIMOS QUE O SR. DIRECTOR, QUE DIRECTOR, PUXERA O CONSERXE NA PORTA DO INSTITUTO PARA QUE NON ME DEIXARA PASAR.NON PASOU ABSOLUTAMENTE NADA E ASI TRAS UNHAS VERBAS DE MEU PAI MOI CORRETAS PERO MOI MORDENTES E MOI CHEAS DE RAZON REMATOU O CAPITULO DO SR. PROUPIN ,DIRECTOR DO INSTITUTO DE BOIRO QUE QUIXO AMOSAR A SUA AUTORIDADE A UN RAPAZ QUE O MAL QUE FIXERA FORA VOTAR UN BALON A RODAR POLO PASILLO DE DIRECCIÓN.

3 comentarios:

Anónimo dijo...

Lémbrome del, sempre con aquela gabardina e que na maioría das ocasións chegaba sen afeitar, a min non me deu clase, pero si quixo darme unha lección de bos modais, porque baixando as escaleiras e falando cunha compañeira, dixera algo así como joder, e chamoume a atención e como boa rapaza que era eu daquela, púxenme firme como si estivera no exercito e cun saúdo policial díxenlle:
_ ¡¡¡A sus ordenes mi Teniente Colombo!!!
Lembro que aí quedou a cousa, só faltaría máis, eu daquela non sabía nin como se chamaba, así que menos mal que comigo non quixo demostrar a súa autoridade, aínda que eu merecía unha reprimenda por chamarlle Teniente Colombo con toda a miña sorna.

Anónimo dijo...

Si Fernando Lásaro Carreter levantara a cabesa e lera o teu texto pediría que o volveran a enterrar con dúas toneladas de formijón enriba. Latar á clase non supón maior problema salvo que sempre lates á mesma. É evidente a cal latabas tí sitemáticamente.

Anónimo dijo...

te has delatado Demonio