Queridos felijreses: Xa tiña janas de estableser contato, (inda que non sea carnal), con esta primeira promosión que alumbrou o instituto de Boiro. ¿quén podía desir entonses que Boiro iba a poñer tanto talento ó servisio da humanidá?
Non hai hoxe aspecto da vida política, sosial, económica e inda catecuménica nas que aljún dos prohomes da primeria promosión non teñamos aljo que desir e, máis ainda, non sexa tido en conta. Poderíamos sitar mil exemplos que o acreditan de non ser po-la falta de espasio.
Por eso, desde a autoridá que me confire o haber estado sentado á dereita de Monseñor, (que xa é desir), quero selebrar un acontesimento que, de sejuro, vai a faser tremer os simentos do mundo tal coma o conosemos: nada máis e nada menos que a posta en funsionamento do aselerador de partículas levada a cabo a semán pasada en Suisa.
Teño que reconoser que me éncheme de orjullo, (e satisfasión), poder desir que un dos serebros jrises do invento pertenese a esta lista de jrandes homes que xurdiron da entreja incondisional da comunidá educativa do instituto de Boiro. Claro que, chejado este punto, non podo menos que prejuntarme que tería sido da carreira de este home de non terlle deixado copiar nun exámen de relixión. Nada, nada. Non tendes nada que ajradeserme. Considerádeo coma a miña modesta aportasión á siensia. Porque no que verdadeiramente quero insidir é no que, desde o punto de vista tenolóxico, vai a supoñer o aselerador en cuestión.
Como defendín na miña tese doutoral, (que por serto mereseu a aprobasión do meu padriño antes sitado), poderíamos tirarlle das rendas ó cabalo desbocado da aconfesionalidade que cabalja coma un novo xinete do apocalisis po-lo nóso país a nada que lle subíramos ó pienso á parroquia. Porque, ¿quen ajuanta media hoa de jimnasia na que te pós unha chea de veses de rodillas, de pé, sentado, con tan baixo aporte calórico? Non dijo de poñer vieiras, pero po-lo menos, ¡súbelle á rasión!.
Teño que reconoser que, daquela, sertos oxetivos comersiales eran unha utopía. Disque o forno non daba para máis. Pero o que non sabían e que eu xa tiña feita unha inversión de futuro. Non esperaba menos deste antijo compañeiro que ajora me devolve o favor co aselerador de partículas.
Porque inda desconosendo a cantidá de particulas que é capás de faser por minuto, é posible empesar unha nova Reconquista si se empesa por donde hai que empesar: po-lo estómajo. Xa o estou vendo, os locales coma o metro en hora punta, siberconfesionarios, penitensias on-line, adiós á lei do aborto e ós matrimonios jais que xa cheja de mariconadas. Dito en román paladino: Ostias por un tubo. E é que, con Pan e Viño, ándaseo camiño. De nada Padriño.
Un da Boliña.
4 comentarios:
Sin lugar a dúbida, o instituto de Boiro, que daquela era o único que había, deu grandes profesionais en todos os ámbitos, tanto a nivel social, político, económico, relixioso, empresarial, etc.
Todos os que por alí pasaron ou case todos lograron algo importante na súa vida, así que algo aprenderían no seu paso por ese centro de ensinanza, quizás non nos formaron para as envestidas da vida, pero sí para seguir avanzando de cara a percura dun futuro mellor.
Do instituto de Boiro sairon O cura, o alcalde, o maestro, o dono da taberna e o presidente dos empresarios, só falta a meretris,o médico o borracho e o tonto do pueblo (estes dous non está moi claros).
Agradézolle ó meu amigo da Boliña esas alabanzas, evidentemente inmerecidas, e aproveito este foro para mandarlle un afectuoso saúdo a él e ó resto dos compañeiros. Tamén teño que decir que, en efecto, recitoume o Credo do Catecismo nun exame de relixión. Na súa condición actual supoño que non lle fará moita gracia saber que, agora mesmo, eu non podería recitar sin erros nin o Padrenuestro na súa versión moderna.
Un do Cabo da Cruz.
Marselo carallo, fustjador de beatas.Foche o que áis alto cheghou, o único que cheghoua falar con Dios.
A.L
Publicar un comentario