Quixera coñecer,
se das cinzas
o amor pode renacer,
nas cousas do querer,
aínda queda moito por aprender.
Sigo infatigable,
a percura existencial,
ata o meu día final,
sen amor
nada é igual,
é difícil vivir
co corazón desigual,
ata o penoso letargo
dun sinxelo atardecer,
fai a soidade melancolía,
e ata o arrefrío,
do sentimento mutilado
da percura dun querer,
que sen estar
xermina na alma
da ilusión e da paixón
de calquera namorado.
Mary Hermo.
7 comentarios:
Esta visto que o de Mary é a poesía, quen o diria pois daquela era a leche en verso, sempre rebelde; e mira ti hoxe escribe poesía e con unha sensibilidad tremenda. Eu alucino coas suas poesías.
Mary ¿Antes escribias poesia?
Espero que te vaias poñendo mellor.
Ter o xermen do amor dentro de un mesmo é o mellor acompañante para sentirse querido-a e para que che queiran, por eso che quere tanta xente.
A ilusión incluso pode ser mellor consolo ou satisfaççión que a verdadeira realidade intentada.
Hainos que buscan un amor que lles complemente pero non se queren a sí mesmos e se maltratan. Eso é a perdiçión e a autodestruççión para a propia persoa que ao fin tamén destruirá á quen con el se una.
O amor diversificado doutros seres diante da neghaçión do destino neste tipo de amor poden compensar ou reconfortar este camiñar na percura existençial.
O amor non morre e permaneçe con nós vaiamos onde vaiamos. Se vivimos con amor, ese será o noso camiño e destino que por sempre disfrutaremos e disfrutarán.
El ten en sí mesmo memoria propia do que levamos dentro e transmitimos aos demáis para quedar depositado nalghún lughar como ser verdadeiro dador de feliçidade e calor dos que están e nos continúen.
Cando permaneçe o propósito verdadeiro e profundo de conquerir o non cumprido ou realiçado neste vivir, posiblemente a natureça ou o inexplicable farán que ese soño poida reencarnarse de novo para ser cumprido.
Que ahora eso xa non pasa, ahora son as tías as que lle entran os tios, xa non é como era antes ou que mundo vivides, e que non saides moito e por eso non o sabedes.
Eu son muller e se vexo algún tío que me gusta non espero a que el se achegue, vou eu directamente a xunto del.
Fai varias semanas entereime dunha encuesta que lle fixeron a rapazas novas (supoño que de 18 ou 20 anos) sobre como lles gustan os chavales. Si non recordo mal, a maioría dixo que lles gustan altos, delgados-fibrosos, e un pouco "malotes". Isto reafirmou a impresión que sempre tiven de que os que son un pouco "cabroncetes" teñen mais éxito cas mulleres que os que son un cacho de pan.
Sempre o supen, pero nunca o entendín. ¿Algunha de vos o pode explicar?
O que fai a pregunta isa de que ás mulleres lles gustan máis "os cabroncetes" que os cachos de pan, creo que iso é un mito sen nada máis.
Dende logo eu quero sempre alguén bo ó meu lado e "os cabroncetes" que vaian por aí, aínda que a mala sorte persigueume e case sempre dei con cabroncetes.
Ó que preguntaba Ramón de que son os homes que sempre teñen que achegarse, eu non sei que pasa agora pero polo que escoito e vexo cando saío por aí, semella que hai de todo, homes que se achegan primeiro e tamén mulleres que dan o primeiro paso.
Aínda que cada quen fará o que lle pete, e as novas xeracións está claro que non son como eramos nós, no que todo estaba xa preconcebido, e os rapaces e rapazas dagora non teñen eses prexuicios á hora de ligar, creo eu.
Biquiños onde máis gusten.
Esqueceuseme responder ó primeiro anónimo que me preguntaba se antes escribia poesía.
Si, antes eu escribía non exactamente poesía, sobre todo antes escribía reflexións sobre a vida pero tamén algunha poesía, i é algo que sego a facer, só que agora escribo moita máis poesia e menos reflexións da vida.
Dicirche compañeiro ou compañeira que sempre me gustou escribir e tamén que non teño tanto talento como a ti che parece, tan só escribo co corazón e non coa razón.
Gracias o voso regalo sigo escribindo pero dende a cama e se alguen quer facerme compañía algún día, xa sabe onde estou, digo en serio, eh!!!!!
Saúdos a tod@s e biquiños onde jajajaja.
PD. NON VOS ESQUEZADES DE OLLAR AS PÁXINAS NAS QUE COLABORO, PINCHADE NO MEU NOME E XA IDES DEREITIÑOS A ONDE EU QUERO QUE VAIDES. PENSADE QUE SON TRES, ASÍ QUE TEDES MOITO QUE OLLAR AÍNDA.
UNHA PREGUNTA PARA TOD@S:
¿Credes que as miñas poesías merecen a pena? ou pola contra ¿Credes que non valen para nada?
Sede sinceros e podedes ser anónimos que iso é o de menos, o importante é que me respostedes.
Saúdos e gracias de antemán.
Publicar un comentario