A BOLBORETA, por Ramón Laíño

Moi ben, xente de ben,ata aquí chegou o aniversario noso Instituto, hai moitos anos empezamos a pelexar xuntos nesta vida, e o tempo dunos a opotunidade de volver a atoparnos no mundo virtual.
Moitas noites, moita tardes, moitiño tempo de nuestro señora epremer os milos para dar a ler algo co que poder sacar o vosos sorrisos ó día seguinte póla mañá, cando chegarades ó traballo e acenderades o ordenador ou no voso tempo de lecer, soltándovos na internet.
Moitas miradas ó blog, albiscando os comentarios nos ratos libres, recordos, risas, ledicias, penas.
Este blog consigueu, cos seus erros, facernos xuntar a moitas persoas e lembrar que un dia fomos amigos e amiga,s compañeiros e compañeiras, que nos caiamos ben, mal, eramos coñecidos,rivais, etc.
Anunciamos boas novas, malas novas, e sobre todo xuntámonos, que era o importante.
Hai xente que di que non o pechemos, que fagamos un esforzo, que continuemos,..pero as ideas escasean, e a colaboración non é moita.
Polo tanto imos facer unha cousa, imos deixar o BLOG ABERTO e imos ecopilar as vosas colaboración durante o verán, en Setembro voltaremos faemos balance, se hai material teremos a posibilidade de continuar en contacto, se non é así, voltaremos para o 30 ANIVERSARIO.
E como non pode ser doutra maneira, agradecer a todo o mundo que escribiu, colaborou con todos os actos do 25 aniversario, todos sabedes quenes son, desde o primeiro que abriu o Blog ata o que enviou o áltima foto, o que colgou a pancarta, o que chamou a outra persoa para avisar e sobre todo A TODO O MUNDO QUE ESTIVO Ó OUTRO LADO DA PANTALLA.
Deixaosvos con un poema de un (xunto con Mary H.) dos maiores colaboradores do BLOG.
En Setembro facemos balance.
Un saúdo.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

A BOLBORETA



Bolboreta silençiosa que dançando vas como cariçia nun soño e te pousas de flor en flor para probar o seu sabor.


Delicada señorita de múltiples cores que con ghraçia te balançeas en camas de verdes follas buscando compañía, buscando o teu amor.


Coa lus da alba reçibes a vida para moverte animosa en pleno día, e no teu fráxil existir dentro da sombra do anoiteçer remata a túa curta vida.


Ao escureçer virán no seu deambular, como nunha marcha fúnebre, as túas irmáns de tristes alas escuras para façernos compañía.


Fermosa bailarina de suaves e lixeiros movementos como música aleghre que surcas o aire e atravesas a casa, o xardín e o campo, perdéndote na lonxanía do meu soño.


¿Onde está a túa casa, onde o teu foghar? Caprichosa e bela criatura transportadora de semente que xerminará en novo colorido.


Sen refuxio visible, pode o çeo ser o teu destino, acaso convertirte en flores dos campos ou quiçais en arco da vella formado.


Inqueda e presurosa de alas anxelicais pintando o aire, que como saias de muller de cadeiras axitadas te moves ondulante ao vento.


De diferentes cores vistes os teus traxes. Con branco vai a noiva no seu casamento, de vermello, a paixón dos teus beiços, de açul a pureça, de verde o frescor e a esperança do teu mundo, de dourado, a túa ghloria.


Nos pétalos humedeçidos polo resío a túa sede alivias. Baixo as follas te abrighas da choiva que pode afogharche, do sol que pode queimarche e sobre a brisa ghalopas para perderte na brétema.


Coa caída da folla prefires hibernar ou emighrar a outras terras, e sen novas túas despareçes da nosa vista, volvendo a reapareçer coa primavera.


Ansiada é a túa cheghada porque contigho apareçerán os días claros, os campos frolidos, os çeos despexados, a aleghría recobrada.


Como palpitar apresurado do meu coraçón namorado, cando preto da mirada dos ollos do meu querer, sinto o meu respirar axitado. Así tamén, a voar me converto en bolboreta.