A XANELA ILUMINADA, por Ramón Laíño

Xanela que resplandeçes como pintura de acuarelas á lus do día e da noite clara de luar

Atalaia solidaria fiel ao serviço dos demais sen que os meteoros che impidan a a túa misión continuar.

A través de ti podo ver os nenos xoghar, os animais bulir, os coches pasar, por ti podo ver as paisaxes do meu lughar.

Desde aquí perçibo o respirar das xentes, os seus desexos, anhelos e medos, porque invisible permaneço ao seu andar.

Ollando nas alturas desde a miña cadeira sentado, unha ave maxestuosa planea debuxando çírculos no ar.

Coa criatura máis diminuta á máis imponente, á súa beira camiño, perçibindo toda a súa enerxía e o seu palpitar.

Contemplo ao lonxe no mar ghrandes barcos anclados con pequenas embarcaçións rodeados no que todo á lus da lúa se converte nun remanso de plata.

Con andar cansino camiña a muller en plena xestaçión que enxendrará un novo ser a través da súa preparaçión a unha nova experiençia.

Lus creadora de toda vexetaçión e vida, que como enerxía alimentas o seu creçemento, entra e inunda a miña estançia.

Xanela clara pola que me transporto a un mundo de resplandor e sen forma.

Corpo diluído sen peso nin ataduras do cal me elevo flotando no aire como unha suave dança.

Espaçio que se abre ao exterior e por onde fuxo á terra dos meus soños tanto tempo ansiado.

Como aves migratorias ergho o voo para planear na inmensidade desde a que albiscar o meu paraíso.

Nubes brancas de algodón que paseo suavemente e desde as que vexo a choiva e o raio caer sen que me molle nin me fulmine.

Sol radiante que ilumina, dá calor e enerxía a toda vida, sen que ao achegharme me queime nin me dane.

Todo está tan perto!, semellando maravilloso e fasçinante. A integhridade que me faltaba, todo o meu ser a ela con lediçia se dirixe.