miércoles, 3 de junio de 2009

LUGARES DE PODER-GIANTS CAUSEWAY- A CALZADA DOS XIGANTES






La Calzada del Gigante o de los Gigantes (en inglés: The Giant's Causeway) es un área que contiene unas 40.000 columnas de basalto provenientes de una erupción volcánica acontecida hace 60 millones de años. Se encuentra en la costa nororiental de Irlanda, unos 3 km al norte de Bushmills en el Condado de Antrim, Irlanda del Norte. Fue declarada Patrimonio de la Humanidad en 1986, y Reserva Natural Nacional (National Nature Reserve) en 1987. Fue descubierta en 1693.
Los irlandeses tienen una leyenda para esta formacion de rocas.


Cuenta la historia que había dos gigantes: uno de Irlanda y otro de Escocia.
Éstos se llevaban muy mal y continuamente se tiraban rocas.
De tanto tirar rocas se formó un campo de piedras sobre el mar.
El gigante escocés decidió pasar el camino de rocas y derrotar a su adversario pues éste era más fuerte que el otro.
La mujer del gigante irlandés vio cómo venía el gigante escocés así que decidió vestirlo de bebé.
Al llegar el escocés vio que el bebé era tan grande que pensó que su padre sería el triple de grande, así que huyó pisando muy fuerte las rocas, éstas se hundieron en el mar para que el otro gigante no pudiera llegar a Escocia.

4 comentarios:

Anónimo dijo...

Cando eu era pequena vivia nunha casa frente ó mar. Ó chegar outubro a min entrabame o medo porqué vía aquel mar tan oscuro e tan cheo de agua que sabía que ia a rebosar por algures. Por iso eu adoraba unha gran pedra redonda que tiñamos frente a casa, dentro do mar. Aquela pedra xigante estaba rodeada de outras pequenas, e era a nosa salvación para ós días de temporal, a auga quería entrar pero o chegar a pedra, batía con ela subía polo aire e volvía caer ó mar. A maior parte dos días aquela pedra ganaba a batalla, e a min encantabame subirme ás miñas puntillas de catro anos e mirar pola ventana para ver á nosa salvadora. Eu adoraba aquela pedra, e no verán pasaba mais tempo xunta dela que en calquera outro sitio.
O raro e que cando marchei dalí, parece que á pedra se enfadara conmigo pois cando tiña fiebre e me poñían aqueles supositorios horribles, tiña pesadelos ca pedra que me perseguía alí por donde ía, e se me paraba acercabaseme como si me quixese aplastar.
Hoxe ca modernidade xa non hai pedra pero eu nunca a ei de olvidar.

Anónimo dijo...

Esa pedra do Cabo de Cruz (si é a que eu penso) era magnética para os nenos. Forma parte da infancia de moitos. Pedra xigante que foi cocida no forno estelar, como todas.

Anónimo dijo...

No Cabo había duas, unha xunta o muelle vello e a outra xunta o que era o malecón. as duas eranche ben grandes. Ainda que me parece dificil que a auga do mar no muelle chegara as casas.

Mary Hermo dijo...

Para a anónima das 08:51 que che recoñezo amiga.
Si eu tamen lembro a pedra que había onde esta hoxe o parque infantil en Cabo que era coma un tobogán e xogabamos alí, tamén lembro o Colintreiro que estaba onde hoxe está a lonxa de Cabo e tamén era lugar de xogos para todos os cativos.
E como non a pedra situada na punta do Campo onde eu vivo, esa sigue aí, tan só tiveron que cambiarlle o Cristo varias veces porque algún gamberrro o rompeu.
Que tempos aqueles nos que de rapaza xogabamos ata coas pedras, era incrible, e agora xogan con máquinas, bueno que máis da, eu teño pasado moi ben.

Saúdos e biquiños a tod@s