LENDAS- A MEIGA E O PESCADOR

En Corcubión, non lonxe de Fisterra, aló onde están as extremidades do mundo, había un pescador que era xove e fermoso e tóda-las rapazas do país querían converterse na súa dona. Pero o pescador non se daba présa en casar.

Levaba unha vida tranquila, traballando só para poder vivir honradamente e de modo algún pensaba en atesourar para asegura-la súa vellez.

Un día que fora visitar a uns parentes nun casal alonxado, cando volvía por un atallo, tropezou cunha meiga que estaba sentada no tronco dunha árbore. Saudouna amablemente, como facía sempre que se atopaba cunha muller.

Sen embargo, sabíache ben que era unha meiga, pois tiña os ollos demasiado claros para pertencer á raza dos humanos.

— ¿Onde vas, gallardo rapaz?, dixo.

— Volto á casa, respondeu.

— Regresarás á túa casa cando eu queira— dixo a meiga—. Primero hasme prometer casar comigo.

Considerouna atentamente. Era xove e moi bela, pero era unha meiga. Sabíache ben que non era posible casar cunha muller así.

— Non che teño intención algunha de casar, respondeu o mariñeiro, nin contigo nin con ningunha outra.

— Será comigo e con ningunha outra— díxolle ela—. E se non me queres prometer tomarme algún día en matrimonio, heiche face-la vida imposible.

— Non che hei prometer nada de todo— exclamou o pescador.

E, sen esperar máis, retomou a marcha e voltou á casa. Alí tivo que prende-lo lume na lareira para prepara-la cea.

Pero por moita leña seca que puxo e por moito golpe de chisqueiro, non foi quen de acende-lo. Resignado, comeu frío e deitouse cedo.

E ó día seguinte, ergueuse e preparouse para ir ó mar. Agarrou os aparellos, puxo os remos ó lombo e dirixiuse ó porto. Desatou o seu bote e foise para pescar.

Facía bo tempo e había moi pouco vento. Pronto o pescador sentiu que un sopor lle andaba a pesar na cabeza. Deixou de pescar e deitouse na barca, dicíndose que un soniño faríalle ben.

Dormiu cáseque todo o día. Despertou de golpe ó sentir que alguén lle apalpaba as pernas e lle dicía baixiño:

— ¡Oh, que perniñas tan boas!

Despois sentiu que lle apalpaban as coxas. E a mesma voz murmuraba:

— ¡Oh, que coxiñas tan boas!

Ergueuse, pero non viu a ninguén. Estaba só no bote e o bote estaba ancorado nunha enseada rochosa, á parte de todo.

Non había alma vivinte na ribeira, e o mariñeiro atopabase moi perplexo.

De sócato, oíu a mesma voz dicir, moito máis forte:

— ¡Tráeme a machada para que lle corte as pernas e as coxas!

O pescador suaba de medo, pero non soprou palabra. E sen embargo, a voz repetía:

— ¡Oh, que perniñas tan boas! ¡Oh, que coxiñas tan boas!

E iso cada vez máis forte. E en breve, foi unha voz de trono quen gritou:

— ¡Traédeme a machada!, ¡traédeme a machada!

Nese momento, algo saltou fóra do barco e púxose a nadar a grandes brazadas coma un peixe. O pescador non comprendía o que lle pasaba. Esperou sen se remexer e sen dicir nada. Por fin, cando o ruído acalmou, el mesmo se deslizou fóra do bote e acadou a costa. Xa nela regresou á súa casa a todo meter, sen esperar a que o fenómeno se repetise.

Cando quedou curado, decidiu volver á pesca. Pero en canto saíu da casa, tropezou coa meiga. Estaba sentada sobre un penedo a beira do camiño e mirabao con olios brillantes.

— Bos días, meu rapaz— dixo—. ¿Tes reflexionado no que che pedín o outro día? ¿Vasme prometer que te casarás comigo?

— ¡Eu non prometo nada de todo a ninguén!— exclamou o pescador de moi mala uva.

E foi cara ó porto. Colleu o bote e foi pescar pola ría. Pero cando se abaixaba nun lugar para ver se había peixes, viu, no fondo do mar, un vello baúl estragado que ceibaba montóns de pezas de ouro que chispeaban por todas partes. Sen perda de tempo, arriou o rizón e, despoxándose da roupa, mergullouse.

Cando chegou onda as pezas de ouro que vía, tendeu as mans e apañou dous puñados completos. Entón, remontou axiña deica o bote e deposítou alí o botín. Pero para o seu espanto, víu que eran pedras as que se atopaban no barco.

— ¡Equivoqueime!— exclamou—. Coas présas, recollín calquera cousa.

Mirou debaixo do mar e víu aínda o baúl coas pezas de ouro que lle saían. Sumerxiuse de novo, pero esta vez, tomara a precación de levar un saco,que tiña no bote. De présa, xa no fondo do mar encheu o saco e voltou a barca. Despois de se izar a bordo recuperou a respiración e derramou o contido do saco no bote. Pero so eran croios.

Daquela escoitou unha voz que dicía baixiño, e logo cada vez máis forte:

— ¡Quen demasiado ambiciona sen nada queda!, ¡quen demasiado ambiciona sen nada queda!

Por máis que o pescador miraba no seu entorno, non había ninguén nos arredores. Estaba só naquela parte da costa, e unicamente as gaivotas se arremuiñaban á espera de recoller algúns peixes que el pescaría. Pero estaba tan decepcionado porque as pezas de ouro que vira non eran máis que pedas, que lle subiu a febre e quedou quince días na cama enfermo.

Cando curou, decidiu ir pasa-lo serán á pousada. Saíu da casa, e, na entrada da vila, atopeuse coa meiga. Estaba sentada nun banco e era máis bonita que nunca.
Pero o seus ollos eran tan brillantes que costaba traballo soste-la súa mirada de tanto que resplandecía e lastimaba.

— ¿Queres casar comigo?— preguntou a meiga.

— ¡Non casarei con ninguén!— respostou o pescador.

E foi dereito á taverna. Alí fartouse de beber cos amigos. E era xa moi tarde cande se quixo ir. A noite era moi escura. Felizmente, coñecía perfectamente o camiño que levaba á súa casa.

Pois ben, cáseque chegara cando avistou unha fermosa luz que parecía surxir da terra. Acercouse e abaixouse para examina-lo que era.

Entón viu un corredor que se abría baixoterra e que semellaba devir cada vez máis ancho. Intrigado, quixo saber máis.

Meteuse polo furado, seguiu o corredor e desembocou nunha vasta sala onde a luz surxía inexplicablemente de tóda-las paredes. E sen embargo, na sala non había nada, nin sequera o máis pequeno vestixio dunha lámpada que piudese provocar esa luz.

Andaba nestas cavilacións cando se sentiu agarrado polas pernas e polo brazo. Algo que non vía termaba del e obrigabao a se deitar no chan. E unha voz dixo docemente:

— ¡Oh, que perniñas máis boas!

Outra voz pareceu responder:

— ¡Oh, que coxiñas máis boas!

A primeira voz continuou:

— ¡Oh, que braciños tan bos!

A segunda voz dixo aínda:

— ¡Oh, que manciñas tan boas!

O pescador estaba aterrorizado. Trataba de se pór de pé, pero non podía. pegado como estaba ó chan por unhas mans que non vía pero que asemellaban moi poderosas. Entón, unha terceira voz dixo cun ton moito máis forte:

— ¡Oh, que cabeciña tan boa! ¡Oh, que cabeciña tan boa!

Pero o que acrecentou o terror do pescador foi o ver unha machada paseándose polo aire e dirixíndose cara a el. A machada xiraba por enriba da súa cabeza e o ser invisible que a manexaba parecía querer cortarlla.

— ¡Auxilios!— gritaba o pescador.

Daquela viu como se aproximaba a meiga. Agarrou a machada coa súa man branca, e cando a tivo ben suxeita, a machada desapareceu. E o pescador sentiuse liberado das mans invisibles que o mantiñan no chan. Ergueuse e mirou á meiga. Era máis bela que nunca e os seus ollos aínda máis brillantes que as outras veces. Sorría e fitaba ó pescador con moita dozura.

O pescador estaba aliviado ó ver que a meiga se atopaba alí.

Acababa de o librar dunha situación atroz e tiña a esperanza de que o axudaría a saír deste estraño lugar onde endexamais debería ter entrado.

— ¿Queres casar comigo?— preguntou.

O maríñeiro nin sequera se escoitou responder:

— Si, dixo, con moito gusto.

O xove casou coa meiga, po-lo que se conta, e deixou o traballo de pescador. Estableceuse coa súa dona nunha colina, no medio dos bosques e ninguén soubo nunca de que viviron. Pero tiveron numerosos fillos, e, aínda actualmente, son descendentes da meiga e máis do pescador aquelas a quen os homes atopan ás veces, pola noite, cando a escuridade invade a terra. E esas mulleres sempre fan a mesma pregunta:

— ¿Queres casar comigo?