A PROCURA
Fuxín buscando a sapiencia,
encamiñando a cidade;
mais asaltoume a saudade
por causa do meu pensar
nese arrecendor a mar
e na ria que asolaga
sempre con magna insolencia;
talmente coma unha praga..
fai voltar á adolescencia.
Aumentei o meu saber,
pero esperar non é xusto,
botei fora máis dun lustro
e voltei ilusionado
sempre agardando que o fado
teña a ben abrir as portas
para ó fin volver lecer..
Sentín baixar pola aorta
bulir un novo querer.
Achei a miña procura
parolando co silenzo
co teu sorriso de lenzo
viñeches ó meu camiño
camiñando paseniño
adorable Mona Lisa !
O meu mal de ser ten cura
e desafiando á brisa
fuxiu a miña tristura.
Dun corazón moribundo,
galopando polas veas..
amoriños a mancheas.
Ti ocupas o meu pensar
e xa non pode parar ,
non nacín para estar solo,
un querer xa tan profundo.
Teño ansia do teu colo
cariátide do meu mundo.
Fuxín buscando a sapiencia,
encamiñando a cidade;
mais asaltoume a saudade
por causa do meu pensar
nese arrecendor a mar
e na ria que asolaga
sempre con magna insolencia;
talmente coma unha praga..
fai voltar á adolescencia.
Aumentei o meu saber,
pero esperar non é xusto,
botei fora máis dun lustro
e voltei ilusionado
sempre agardando que o fado
teña a ben abrir as portas
para ó fin volver lecer..
Sentín baixar pola aorta
bulir un novo querer.
Achei a miña procura
parolando co silenzo
co teu sorriso de lenzo
viñeches ó meu camiño
camiñando paseniño
adorable Mona Lisa !
O meu mal de ser ten cura
e desafiando á brisa
fuxiu a miña tristura.
Dun corazón moribundo,
galopando polas veas..
amoriños a mancheas.
Ti ocupas o meu pensar
e xa non pode parar ,
non nacín para estar solo,
un querer xa tan profundo.
Teño ansia do teu colo
cariátide do meu mundo.
3 comentarios:
Eu tamén penso en que algún día teremos que irnos, esa mala chamada da morte non perdoa, pero o que queda é o máis importante AS LEMBRANZAS DOS MOMENTOS VIVIDOS COA PERSOA QUE NOS DEIXA.
O día que eu me vaia todo terá que ser festa, pois ese día o sufrimento xa non acompañará o meu corpo e deixará libre o meu espiritu para voar tan alto como soñei.
Biquiños a todos e a todas que temos que sorrir que xa chegou o verán para facernos ir de festa en festa, de parrillada en parrillada na casa dos amigos e sempre coa boa compaña dun bo vaso de viño.
Xa sabía eu que este poema tiña que ser de Luis Ferreirós, para que vexades que ten tamén sabe escribir poesía, e creo que xa sei a quen está adicada e por que.
Espero amigo Luis, que sigas escribindo poesía, sumerxete nos teus sentimentos e deixaos voar libremente e verás como se converten en poesía.
Biquiños
Bonita poesía, e profundamente emotiva.
Publicar un comentario