lunes, 15 de junio de 2009

¡ COMO HAN CAMBIADO LAS COSAS !

Escenario: Tienes que hacer un viaje

Año 1977: Viajas en un avión de Iberia, te dan de comer y te invitan a lo que quieras de beber, todo servido por azafatas espectaculares en un asiento en el que caben dos como tú.

Año 2007: Entras en el avión abrochándote el cinturón de los pantalones que te han hecho quitar para pasar el control, te sientan una butaca en la que si respiras profundo le metes el codo en el ojo al de al lado y si tienes sed el azafato te ofrece una carta con las bebidas y sus precios subidos un 50% porque sí. Y no protestas por si acaso cuando aterrizas te meten el dedo mas largo del mundo por el culo para ver si llevas drogas.

---------------------------------------------------------------------------------

Escenario: Manolo tiene pensado ir al bosque después de clase, según entra al colegio le enseña una navaja a Pancho con la que pretende hacer un tirachinas.

Año 1977: El subdirector lo ve y le pregunta donde las venden, y le enseña la suya, que es antigua, pero mejor.

Año 2007: La escuela se cierra, llaman a la guardia civil y llevan a Manolo al reformatorio. Antena 3 y Tele cinco presentan los informativos de las 15:00 desde la puerta del colegio.

------------------------------------------------------------------------------
Escenario: Disciplina escolar:

Año 1977: Hacías una putada en clase. El profesor te metía dos buenas hostias bien merecidas. Al llegara a casa tu padre te arreaba otras dos.

Año 2007: Haces una putada. El profesor te pide disculpas. Tu padre te pide disculpas y te compra una moto.
--------------------------------------------------------------------------------
Escenario: Fran y Marcos se reparten unos puñetazos después de clase.

Año 1977: Los compañeros los animan, Marcos gana. Se dan las manos y terminan siendo colegas en los billares.

Año 2007: La escuela se cierra, Tele cinco proclama el mes antiviolencia escolar, el periódico 20 minutos titula a cinco columnas el asunto y Antena 3 aposta de nuevo a Matías Prats en pleno temporal frente a la puerta del colegio para presentar el telediario.
-------------------------------------------------------------------------------------
Escenario: Luis rompe el cristal de un coche en el barrio; su padre saca el cinturón y le pega unos buenos latigazos con él.

Año 1977: Luis tiene más cuidado la próxima vez, crece normalmente, va a la universidad y se convierte en un hombre negocios con éxito.

Año 2007: Arrestan al padre de Luis por maltrato a menores. Sin la figura paterna, Luis se une a una banda. Los psicólogos convencen a su hermana de que el padre abusaba de ella y lo meten en la cárcel. La madre de Luis se enrolla con el psicólogo. Mercedes Mila abre la final de Gran Hermano con un discurso relativo a la noticia.

-------------------------------------------------------------------------------------------
Escenario: Juan se cae mientras echaba una carrera y se araña en la rodilla. Su profesora, María, se lo encuentra llorando al borde del camino. María lo abraza para confortarlo.

Año 1977: Al poco rato, Juan se siente mejor y sigue jugando.

Año 2007: María es acusada de perversión de menores y se va al paro. Se enfrenta a tres años de cárcel. Juan se pasa cinco años de terapia en terapia. Sus padres demandan al colegio por negligencia y a la profesora por trauma emocional, ganando ambos juicios. María, en paro y endeudada, se suicida tirándose de un edificio. Cuando aterriza, lo hace encima de un coche y también rompe una maceta. El dueño del coche y el dueño de la planta demandan a los herederos de María por destrucción de la propiedad. Ganan. Tele cinco y Antena 3 producen juntos la película y definitivamente el plató de los informativos ya queda emplazado en medio de la calle.

------------------------------------------------------------------------------------------------
Escenario: Relación habitual entre padre e hijo:

Año 1977: Le pido dinero a mi padre para salir.

Año 2007: Mi padre me pide dinero para apaciguar al banco.

-----------------------------------------------------------------------------------------------
Escenario: llega el 28 de octubre.

Año 1977: Llega el día del cambio de horario de verano al horario de invierno. No pasa nada.

Año 2007: Llega el día del cambio de horario de verano al horario de invierno. La gente sufre trastornos del sueño, depresión y amenorrea.

--------------------------------------------------------------------------------------------
Escenario: El fin de las vacaciones.

Año 1977: Después de chuparse una caravana del copon con toda la familia metida en un seiscientos tras 15 días de vacaciones en la costa, se terminan las vacaciones. Al día siguiente se trabaja y no pasa nada.

Año 2007: Después de volver de Cancún, en un viaje todo pagado. Se terminan las vacaciones y la gente sufre trastornos del sueño, depresión y seborrea.

11 comentarios:

Ramon (capítulo I) dijo...

Viaxe en avión:

Como algho típico das mentalidades destas latitudes trasladable ao mundo laboral das empresas, na que ser empresario é “algho” que significaba encherse ben sen mirar de perpetuar e invertir na empresa con vistas a un futuro, así pode ser o exemplo de calquera proxecto que pensemos, como é o caso que sae na publicaçión de hoxe, Iberia, que en épocas de vacas ghordas todo era tirar do teto máis do que tiña a vaca leite, sen un control e reghulaçión estableçida, ou polo menos cumprida.

Como é obvio, nestas culturas de falla de consçiençia e previsión como base do desenvolvemento sostible, sempre ten que apareçer un çiclo de vacas flacas para ver o extremo contrario en toda a súa penumbra de sorrisos apaghados.

A isto hai que sumar o control do perigho que encarna o comerçio internaçional dos benefiçios e as ghanançias nun mundo ghlobaliçado no que todo pode valer, entre iso o tráfico de sustançias aluçinóxenas.


Façer un tirapedras ou un tiraghrapas cunha navalla:

Os obxectos cortantes, entre elas as navallas que servían para façer “armas” coas que xoghar os rapaçes e levar a cabo pelexas ou ghuerras entre eles ao aire libre, formaba parte de case todas as soçiedades que tiñan espaçios abertos ao seu redor e estaban inmersos dentro dun mundo natural.

Hoxe en día vese que o avançe do mundo urbano está espallándose por todas partes e compróbase dun xeito patente a desconexión da xente coa forma de vida das aldeas e o seu entorno. Esto significa que situaçións de formas de divertirse que os rapaçes desenvolvían dentro do mundo aghrario e da cultura do bosque, aghora son analisadas polos medios de comunicaçión.

Eu teño xoghado con estes tirapedras ou tiraghrapas. Pero discrepaba de xente que lle daba outros usos.

Nota aclaratoria: Estes obxectos de xogho deberían ser para façer puntería a obxectos inanimados ou como moito, escudos das bandas contrarias. Non para atentar contra nincún animal, nenos ou persoas. Para esto eu tamén os consideraría “fóra de xogho” por ser perighosos e estaría de acordo en criminaliçalos.

Outra mala arte e uso do disfrute da natureça é o uso de escopetas de balíns. ¿A que pais se lles ocorre comprarlle eso a seus fillos?


Disçiplina escolar:

Nunca fun dado a façer putadas, nin partidario de que mas fixeran. Se houbese alghún profesor “campechano” como exçepçión á reghla dentro do profesorado cabrón do sistema da época, tamén me disghustaba que alghúns alumnos poideran abusar da súa confiança por ser boa persoa.

Endexamais estiven de acordo co sistema das hostias, sexa na escola ou na casa. Desde o meu punto de vista, iso crea resentimento, sobre todo se es unha persoa responsable e chas dan inxustamente, ou anque fosen, chamésmolle “xustas”, nunca entendería que a letra con sancre entra. Nunca me ghustou a imposiçión de nada pola força, senón que a transmisión de “algho” ten que entrar na cabeça e no coraçón para ser asumida de verdade, porque aí é cando á hora de actuar libremente o vas a façer dun xeito honesto e humano pese a que se dea a situaçión de que ninquén che estea controlando nese momento.

Ramon (capítulo II) dijo...

Hoxe en día cadaquén debe asumir a súa responsabilidade, sexan alumnos, profesores e pais. Se un alumno fixo algho “ghrave” ou “moi ghrave” considerado así polo sentido común dunha soçiedade san, non enferma, entón debería responder e afrontar coa súa pena.

O das disculpas solo deben ser pronunçiadas ou transmitidas en maior ou menor medida por quen teña parte de responsabilidade no feito ocasionado. Debemos aprender a diferençiar as carghas ou responsabilidades de cadaquen, sobre todo se o causante do “mal” estaba avisado e se lle tiña formado e informado na casa, na escola e na soçiedade cun determinado códigho de conduta “san e lóxico” á hora de comportarse diante da vida.

¿Cómo se lle vai a premiar cun aghasallo a quen comete unha feitoría? Se se quere que o fillo se comprometa a portarse mellor para futuras ocasións debería ser asumindo tal tarefa, pero sen vistas nun premio material. Eso sería enfermiço.


Puñasos despois da clase:

Eu teño partiçipado en pelexas na infançia e é verdade que se hai inoçençia, amistade e boa intençión, o combate acaba en dárse a man, ou senón logho se esquençe, como se nada pasase e moitas veçes collendo confiança máis intensamente.

Se na pelexa entre rapaçes se dan e reçiben lapotes ou trompadas, posiblemente logho se esquençan e quede como un xogho de nenos.

Aparte diso, as sofisticaçións e arghuçias son as que estropean as relaçións sans e naturais.

De tódolos xeitos, sempre houbo rapaçes sensibles e rapaçes peleóns. Se queren pelexas, debería ser co consentimento dos dous, pero, o que sí que debe quedar claro é que calquera nen@ ou persoa nunca debería ser forçado nin atemoriçado por ninquén, fose onte ou hoxe.

Outra cuestión que debe ser tomada en toda súa consideraçión e amplitude é a ghravaçión en móbiles, colghados en internet de persecuçións e malleiras a nen@s, chavales ou maiores por outras persoas que buscan a debilidade e as ansias de aprender das vítimas, façéndolle a vida imposible nos colexios, na rúa ou onde os atopen, atentando contra dignidade da persoa, a súa liberdade e intimidade.

Non pode ser que haxa nenos que teñan que ir con pánico e vómitos aos colexios causado por outros alumnos, pais, profesores, persoas alleas, etç..., así como tampouco profesores acosados e sumidos na depresión a causa de acoso de alumn@s maiores, ou por pais desalmados e sen raçón. E que deçir do respeto muto e amor fillos-pais nas casas.
Todo este desghlose partirá sempre de que as persoas, pais, fillos, profesores e soçiedade en xeral sexan individuos de boa vontade, para que as cousas funçionen mellor. Tampouco se poden paghar por vós a quen non o mereça ou sexan aprendiçes de cabróns ou cabróns adultos xa consumados, sexa a responsabilidade que teña ou a profesión que sexa.


Romper propiedades alleas:

O de que se medre con normalidade e harmonía baixo correadas, çintaços ou cordasos por parte dos pais aos fillos a causa de romper un cristal, outra cousa ou por desobediençias, non o vexo moi claro.

Conoço varios casos de pais que pola mínima dábanche hostias ou usaban o que tiñan a man e nalghún caso téñenlle arrebolado con ghanas a machada ou calquera obxecto aos fillos.
¿Podería ser que houbese fillos que de adultos non teñan traumas, ou afán de distançiamento deses pais? ¿Non farán como aquel que se che vexo fághoche unha visita de médico, pero sen apreçio nin amor real. Es meu pai pero nada máis.?

Ramon (capítulo III) dijo...

Eu creo que quen ten este códigho de conduta de usar a violençia para “correxir” por medio do amedrentamento aos fillos, se a usa unha ves ao fin cheghará a ser o seu pan de cada día, usándoos sempre.

Opçións para corrixir esta posible malaeducaçión dos fillos, hai varias. Entre elas podería ser a de non saír durante un tempo marcado e traballar ata reparar ou paghar os danos ocasionados ás propiedades alleas ou correxir a desobediençia aos seus pais. Esto faralle valorar o seu propio esforço.

Hai xente inconsçiente e lixeira que diante dos cartos usa carnada dos abusos sexuais inçertos e fictiçios para obter audiençia ou saír á palestra.

Con esto non se pode xoghar porque hai casos de xente que por desghraçia e lamentablemente, sí os sufreu ou os sufre. Polo tanto non pode permitirse que sexa material de uso no mundo da farándula.


Abraço de consolo a un aflixido

Estamos nun mundo tan apartado e afastado do contacto humano que se unha persoa se lle ocorre socorrer ou abraçar a un menor que chora desconsoladamente debido a calquera causa, esta maneira de actuar do adulto chegharía a verse como un acto de perversión sexual a menores.

A cultura do distançiamento entre as persoas e a falta de calides humana por non mostrar os nosos sentimentos abertamente predomina lamentablemente nesta soçiedade actual.

Se actúas seghundo o teu coraçón tómanche como un bicho raro e un acosador, e dependendo da xente coa que te topes, incluso poderías quedar atrapado nun proçeso xudiçial por parte da familia do menor aflixido e secundado polos medios de comunicaçión.

O teu sufrimento persoal e humano, e as posibles vías de escape ou ruptura co mundo, quedarían nun seghundo plano e sen interés nin preocupaçión para a soçiedade e moito menos para os teus acusadores. Se pola túa frustraçión e desesperaçión causaras danos “colaterais” de menor importançia a terçerios, incluso perdendo a vida, non teñas medo que os damnificados destas insignificançias irían reclamarlle aos teus herdeiros


Relaçión pai-fillo:

Na maioría dos casos quen estudiaba e non traballaba pedíalle cartos aos pais á hora de saír de marcha.

Hoxe en día, debido á crise actual e coas carghas das hipotecas, os pais se ven que os fillos dispoñen de recursos e traballo do que que obteñas inghresos, non dubidarían en pedirche apoio finançeiro seghundo as túas posibilidades para ir salvando a situaçión.


Cambio de horario verán-inverno:

A xente da época çitada toleraba mellor os cambios de horarios, porque o estrés e as carreiras contrarreló era menor. Boa parte da poboaçión dependía do sector primario, que seghuía o horario de curso solar e luar.

Boa parte do teçido produtivo por este lares dependía de pequenas empresas composta polos membros familiares e rexida pola propia familia. Podíamos deçir que en boa media era unha economía de autoabasteçemento.

Ramon (capítulo IV e último) dijo...

Co inçipiente capitalismo que foi planificado e estableçido polo antigho réxime e a dependençia de enseres e neçesidades que había que mercar a cambio de cartos dos que se careçía, moita xente tivo que emighrar a outros países en terra ou embarcarse en compañías estranxeiras, porque os soldos estaban por debaixo do preçio das cousas.

As medianas empresas eran escasas ou de menor contía e xa non dighamos as ghrandes empresas e multinaçionais que aínda non entraran aquí para conduçir ao peche da pequena e mediana empresa do país, así como a todo o desmantelamento do noso sector produtivo.

Hoxe, despois de recorrer xa todo o camiño proposto polo neoliberalismo, e xa inmersos nunha voráxine consumista e competitiva, no que pola mínima e dependendo onde haxa man de obra máis barata, moitas empresas aínda con benefiçios pechan botando á xente ao paro en menos de nada, así como trasladan as súas empresas a eses países do terçeiro mundo con man de obra barata = deslocaliçaçión.

Daí a tentaçión destas soçiedades empresariais de ansiar tirar pola borda os dereitos básicos adquiridos polos traballadores durante décadas para intentar crear unha situaçión de man de obra equiparable ao terçeiro mundo.


Fin das vacaçións:

Sigho insistindo que na data referençiada, ano 1977, para a maioría da poboaçión do noso territorio a xente que collía vacaçións era unha porçión insignificante, podendo corresponder a xente con medios e culturaliçados noutros ámbitos, de calificativo como “oçioso” e funçionarios do antigho réxime.
O resto da xente que se “arrimaba” por aquí eran xente da capital do estado ou doutras çidades pertençente ao sector da industria como fábricas, ou do funçionariado. Un exemplo era que os coches seisçentos, modelo do réxime, non estaba nin ao alcançe da maior parte da poboaçión natural da época destes lares, e como é sabido, coches en todo o conçello contábanse cos dedos da man.

Na actualidade, a xente que vai de vacaçións ás quimbambas, aparte de perder polo menos un día no viaxe de ida, outro en adaptarte ao entorno onde vas disfrutalas, perdes tamén un día na viaxe de volta e outro día, polo menos en volverte a adaptar á túa terra.
Súmalle a esto o que costa volver a entrar na voráxine da realidade estresante do neoliberalismo tendo en conta que o teu reló biolóxico viña conectado á tranquilidade e o alonxamento da responsabilidade dos horarios de traballo e da familia.

Anónimo dijo...

Contestación a Ramón
(Capítulo 1)

Bueno, pois vale.

Anónimo dijo...

Contestación a Ramón
(Capítulo II)

Tés que intentar non ser tan escueto nos teus comentarios.

Anónimo dijo...

Contestación a Ramón
(Capítulo III )

Deberías profundizar un pouco máis nos temas.

Anónimo dijo...

Contestación a Ramón
(Capítulo IV )

Un saúdo.

Ramon dijo...

Sodes moi considerados, comprensivos e amables comigho. Agradéçovolo.

Deçir que se me faime difíçil explicar as historias e exposiçións en pequenos comentarios porque me impide profundiçar e aclarar ben as cousas.

De tódolos xeitos, incluso extendéndose desta maneira, sempre quedarán cabos sen atar e puntos de vista por descubrir.

Menos mal que sodes xente campechana e paçiente en ler tódalas columnas de intentos de análises e ideas expostas.

Un saúdo para tod@s vós.

Anónimo dijo...

Ramón, ¿qué tipo de traballo che deixa tanto tempo libre para escribir polas mañans?

Non é unha pregunta retorcida ou con doble fondo, nin tampouco quero ofender, é simple curiosidade.

Ramon dijo...

Non pasa nada.

É un traballo normal coma calquera outro, so que despois de ler a exposiçión do día e anotando os puntos prinçipais, busco outro momento libre e en cuestión de minutos desenvolvo por partes e por momentos todo o que trato de expór seghundo me vai saíndo.

Non te creas que neçesito tempo ás encrendas, é deçir, a eito, como se tivera todo o tempo do mundo sen máis.

Solo un pouquiño para escribir aos poucos e distançiado no tempo nun documento en branco, copiar, peghar e enviar ao blog.

E xa está. Custión de minutos.