¡Oh, mundo misterioso e
invisible aos ollos da xente!
Suave
brisa que me acariçias e me susurras ó oído.
Vento
que moves dançando as árbores cos seus laios profundos.
Aghua
que discorres polos reghueiros ondulantes do teu camiño.
Canto
dos aleghres e coloridos paxaros.
Animais
bulidores e silençiosos do bosque.
Ceo
çeleste do día claro e noite de luar estrelada.
Lus
morna e acolledora do sol que nos envolve co seu manto.
Pensamento
que camiñas comigho polos sendeiros do visible e o invisible.
¡Desintéghrame
vida!, e así poder ser aire para que o vento querido me leve á lus eterna.
Estaçión
claridade, imos cheghando.
Ramón
Laíño.
1 comentario:
Impresionante Ramón, ainda que recoñezo que non teño a capacidade de abstracción suficiente para poder entender as cousas das que falas nos teus escritos.
Publicar un comentario