25 Aniversario IES Praia Barraña - Boiro: CRONICAS DO CAMIÑO - 22.OS SEÑORES DO CASTELO - EPISODIO XXII - POLOS CURRAIS DO CURRILLO- LUIS FERREIRÓS.

Capitulo XXII-POLOS CURRAIS DO CURRILLO

Alí estaba collendo un caldeiro de auga na fonte da Ponte Goians, seguramente a súa nai fixera uso efectivo da súa xerarquía de xefa da casa e mandara ó fillo pequeño a facer a ingrata tarefa do carrexo do caldeiro, era Moncho o de Elvira, orfo de pai,( que aparecera morto na cama alá pola posguerra,)e debido á súa minusvalía psiquica, ó coidado da súa nai a pesar de ser un home xa feito e dereito..

O home en cuestión non era “alá moi ben”, aparte do seu problema estaba que moitas veces perdía os papeles e non tiña un comportamento demasiado exemplar, resultaba pesado para a xente coñecida e se a todo iso lle añadiamos que alguén tivera a xentileza de invitarlle a dous ou tres viños, tornábase bastante cansino,.... en resumo, “ rómpialle a cabeza a un santo”.

Gañabase a vida, aparte dunha pensión que supoño que tería e terá, facendo labouras de recollepelotas no campo de Barraña, sempre co seu chandal vermello con letras blancas que poñían Maperlán e botas de goma verdes ata o xeonllo, por si había que entrar en algunha das numerosas brañas que había nas fincas colindantes co recinto deportivo.

Adoitaba e adoita a persoa en cuestión abusar da confianza que algunha vez foi brindada por calquera lugareño, e sen saber onde está o límite entre a familiaridade e o abuso da mesma,pasaba esta fronteira con demasiado facilidade, polo tanto o seu encontro non era un prato agradable de consumir.

Pero como todo sucede na vida, mirounos en fite e segueu coa súa tarefa sen presar importancia ós catro chavaliños cheos de sangre por todo o seu atavío, polo tanto nós aceptamos o brindis e continuamos polo camiño vello arriba deixando á man dereita a casa de Candidiño , e á esquerda a casa da Profesora Josefina, gran manexadora da táboa de multiplicar, o caderno rubio e a cana de bambú.

Ó pasar pola casa de Don Juan sempre lembraba cando unha vez en primeiro da EGB, a profesora saiu da clase deixando a cargo dela a Pily a da Cueva, boa estudiante durante toda a súa vida, e polo tanto digna da confianza da maestra, que nun alarde de autoridade apuntou o meu nome no encerado sen ter razón xa que eu sempre funche moi ghiadiño, o resultado foi que tiven que pasar polo cadalso da cana india. ....Intentei non poñerme nervioso e dominar a situación, e ó parecer a miña autosuficiencia e paseo por diante da cana sen inmutarme non foi moi ben visto por ela, e de forma increible perdeu a compostura e atacou o meu pupitre con moita saña dando canasos a discrecciónbaixo un imaxinario grito de “Banzai”, polo que a pesar de intentar protexerme fun alcanzado na cabeza, mans e lombo, naturalmente a pesar da miña curta idade de cinco anos (son de decembro), non tiven arrestos de decirllo ós meus pais, xa que nese caso a cana tornariase en zapatilla, cinturón ou goma de butano, polo tanto mellor estar calado que empeorar a situación .

Pero esta vez non estabamos na escola, polo tanto a temida profesora non saiu á porta da casa para fustigarnos coa súa letra, e tivemos camiño expedito para continuar deixando ó noso flanco esquerdo o camiño de a pés que leva á Senra e encabezandonos en fias de a catro ata o lugar do Currillo.

Increiblemente non había ninguén no Currillo, a xente estaba nas casas e non saía ás portas nen fiestras, raro,,xa que sempre estaba Antonia a do Ghalo na ventana da planta baixa da súa casa, pero esta vez estaría exercendo a súa afición do ganchillo.

Moitas veces entrei nesa casa e sempre chamou a miña atención, aparte da oscuridade que devoraba o ambiente,a cantidade de coxíns, almofadas e tapetes que había na salita ,con mesa camilla e braseiro, da morada en cuestión.Toñita ensinaballe ás mozas de Boiro a cose, calcetar e ganchillar alá pola posguerra,..levaba a sección feminina e as rapazas facían a súa mili particular acompañadas desta muller de espalda elevada e ideas moi conservadoras.

Sentíanse as galiñas e as pombas que había no curral de enfrente,aves que todavía andan por alí, e o cruceiro estaba extrañamente deserto, digo extrañamente porque sempre había varios rapaces sentados e falando das súas cousas, pero aquel día algo pasaba que o sempre bullicioso Currillo estaba deserto.

3 comentarios:

Anónimo dijo...: auténtico; 24 de enero de 2009, 10:28
Anónimo dijo...: genial. Sin palabras. Solo descripciones y fotos; 25 de enero de 2009, 13:34
Anónimo dijo...: Si señor, moi boa descripción, sobre todo o medo, porque aquelo non era respeto, o que lle tiñamos á profesora Josefina, pero tamén hai que decir que quen lle dera os rapaces de agora a letra que tiñamos nos, porque non nos quedaba mais remedio si non queriamos catar a cana india que presidia a súa mesa.
Coma sempre fas un relato moi bo. Saludos; 25 de enero de 2009, 22:17