O PRIMEIRO TEMPORAL FORA DA CASA, por Pili Vázquez.

Nestes días de trebolíns e de equinosios que diriamos no Cabo, síntome moi afortunada por estar nunha casa ó abrigo da chuvia e do vento. Non sei si me quedou o medo ós temporais da época de cando era pequena e vivía no malecón, e se nos colaba o mar na casa ou de cando iba para a escola e tíñame que pegar ó muro dos Carreró para que non me levara o vento.

O caso e que nestas tardes de domingo chuviosas nas que estás metida na casa a ver pasalo tempo acórdome moito dos domingos que pasei na Coruña o primeiro ano que fun estudar fora da casa.

Vivía con outras dúas rapazas nun chalé con piscina valeira alá pola Zapateira en Peñarredonda.

A dona era unha viúva con sete fillos dos que so lle quedaba un na casa e alugaba unha habitación que tiña na zona baixa da casa. Como xa dixen a casa tiña unha piscina que non se enchía nunca, estaba rodeada de arbores moi frondosos pero descoidados , bueno eso na entrada de atrás xa que nunca chegamos a ver o que había na entrada principal da casa.

O noso cuarto tiña catro camas e estaba separadas por unha parede tipo biombo, ou sexa so chegaba a metade do cuarto. As ventás eran de madeira con cristais pequenos e con pinta de necesitar mais dunha man de pintura. Por riba de nos había unha terraza que pertencía ó outro lado da casa, ese que nunca vimos. Do cuarto salían unhas escaleiras para ir a un pequeno comedor que é onde nos daban de comer.

O caso e que elas estudaban Arquitectura (ningunha rematou) e o luns pola mañá non tiñan clase, así que eu estaba sola os domingos. Collía o celta das tres e media, chegaba a Padrón e alí collía ó tren, sempre cun supositorio para o mareo , e chegaba sobre as seis e media á Coruña. Os domingos nunca durmía, empezaba a dar voltas na cama porqué todo eran ruídos, que si pasos por riba da cabeza, que si as follas das árbores, que si as ventás estaban mais rotas que enteiras.

A primeira noite de temporal foi tremenda, cenei cedo e as nove da noite xa estaba metida na cama, morría de frío e por riba aquela choiva e aquel vento a bater nas ventás facíame imposible durmir. Primeiro dediqueime a repetir diálogos de películas que sabía de memoria, pero nada, logo empezo a oír pasos encima da miña cabeza, ai Díos mio¡ seguro que eran ladróns e a viúva e eu solas na casa, cada unha nunha esquina. Os pasos as veces paraban e despois rascaban como quen quer abrir un buraco, empecei a rezar tódalas oracións que me acordaban, o peor era o Señor Mío que nunca o supen ben e tiven que volver a repetilo tres veces.

Nada, de repente o vento arreciou, aquelo si que era un bo trebolín, empecei a chamar por miña nai, por Lolita, para que viñeran ó rescate; daquela eu era unha bola enrrollada nas mantas a punto de morrer afogada porqué apenas podía respirar.

As tres da mañá, e eu sen durmir, levanteime a facer pis, non podía mas; batín o record, fun coma un velosito, non me foran a ver dende fora. Entón acordeime de Sara a de Bob Dylan, e púxenme a cantar, a ver si así, pero nada, Spandau Ballet, acordeime de Catro rosas, canción que nunca olvidarei, acordábame dos rizos daquel rapaz co que a bailara, e desexaba que estivese alí, !quén me mandaría a min ir para a Coruña co ben que se estaba no Cabo¡, xa mo dicía miña nai, non te vaias Mari Pili, que aquí estas moi ben¡.

As seis, xa quedaba menos e volvin ás películas, solo a min se me ocorre, por si fora pouco co vento acordábame de “cuando ruge la marabunta” de Charlton Heston, que guapo estaba¡ pero eu solo podía ver as formigas, o vento, as follas contra as ventas, os pasos no meu teito, por Dios ¡ que acabara aquilo. Por fin deron as sete, levanteime e dinme unha ducha para despexarme, esperei un bo cacho para almorzar, e por fin ca luz do día empezeime a relaxar.

Coma esta houbo moitas noites aquel ano, e o feito de enterarme de que os pasos no meu teito eran do can da casa non me fixeron estar mais tranquila.