lunes, 14 de diciembre de 2009

O PRIMEIRO TEMPORAL FORA DA CASA, por Pili Vázquez.

Nestes días de trebolíns e de equinosios que diriamos no Cabo, síntome moi afortunada por estar nunha casa ó abrigo da chuvia e do vento. Non sei si me quedou o medo ós temporais da época de cando era pequena e vivía no malecón, e se nos colaba o mar na casa ou de cando iba para a escola e tíñame que pegar ó muro dos Carreró para que non me levara o vento.



O caso e que nestas tardes de domingo chuviosas nas que estás metida na casa a ver pasalo tempo acórdome moito dos domingos que pasei na Coruña o primeiro ano que fun estudar fora da casa.



Vivía con outras dúas rapazas nun chalé con piscina valeira alá pola Zapateira en Peñarredonda.



A dona era unha viúva con sete fillos dos que so lle quedaba un na casa e alugaba unha habitación que tiña na zona baixa da casa. Como xa dixen a casa tiña unha piscina que non se enchía nunca, estaba rodeada de arbores moi frondosos pero descoidados , bueno eso na entrada de atrás xa que nunca chegamos a ver o que había na entrada principal da casa.



O noso cuarto tiña catro camas e estaba separadas por unha parede tipo biombo, ou sexa so chegaba a metade do cuarto. As ventás eran de madeira con cristais pequenos e con pinta de necesitar mais dunha man de pintura. Por riba de nos había unha terraza que pertencía ó outro lado da casa, ese que nunca vimos. Do cuarto salían unhas escaleiras para ir a un pequeno comedor que é onde nos daban de comer.


O caso e que elas estudaban Arquitectura (ningunha rematou) e o luns pola mañá non tiñan clase, así que eu estaba sola os domingos. Collía o celta das tres e media, chegaba a Padrón e alí collía ó tren, sempre cun supositorio para o mareo , e chegaba sobre as seis e media á Coruña. Os domingos nunca durmía, empezaba a dar voltas na cama porqué todo eran ruídos, que si pasos por riba da cabeza, que si as follas das árbores, que si as ventás estaban mais rotas que enteiras.



A primeira noite de temporal foi tremenda, cenei cedo e as nove da noite xa estaba metida na cama, morría de frío e por riba aquela choiva e aquel vento a bater nas ventás facíame imposible durmir. Primeiro dediqueime a repetir diálogos de películas que sabía de memoria, pero nada, logo empezo a oír pasos encima da miña cabeza, ai Díos mio¡ seguro que eran ladróns e a viúva e eu solas na casa, cada unha nunha esquina. Os pasos as veces paraban e despois rascaban como quen quer abrir un buraco, empecei a rezar tódalas oracións que me acordaban, o peor era o Señor Mío que nunca o supen ben e tiven que volver a repetilo tres veces.



Nada, de repente o vento arreciou, aquelo si que era un bo trebolín, empecei a chamar por miña nai, por Lolita, para que viñeran ó rescate; daquela eu era unha bola enrrollada nas mantas a punto de morrer afogada porqué apenas podía respirar.



As tres da mañá, e eu sen durmir, levanteime a facer pis, non podía mas; batín o record, fun coma un velosito, non me foran a ver dende fora. Entón acordeime de Sara a de Bob Dylan, e púxenme a cantar, a ver si así, pero nada, Spandau Ballet, acordeime de Catro rosas, canción que nunca olvidarei, acordábame dos rizos daquel rapaz co que a bailara, e desexaba que estivese alí, !quén me mandaría a min ir para a Coruña co ben que se estaba no Cabo¡, xa mo dicía miña nai, non te vaias Mari Pili, que aquí estas moi ben¡.



As seis, xa quedaba menos e volvin ás películas, solo a min se me ocorre, por si fora pouco co vento acordábame de “cuando ruge la marabunta” de Charlton Heston, que guapo estaba¡ pero eu solo podía ver as formigas, o vento, as follas contra as ventas, os pasos no meu teito, por Dios ¡ que acabara aquilo. Por fin deron as sete, levanteime e dinme unha ducha para despexarme, esperei un bo cacho para almorzar, e por fin ca luz do día empezeime a relaxar.



Coma esta houbo moitas noites aquel ano, e o feito de enterarme de que os pasos no meu teito eran do can da casa non me fixeron estar mais tranquila.

11 comentarios:

Anónimo dijo...

Moi ben >Pili, espero que o resto siga o teu exemplo de colaborar coa boa coausa que é esta magnífica idea........

Viva o blog!!1

Ramon dijo...

Parabéns meus tamén.

Toda esta historia é moi bonita, pero as que pasastes e os medos que sufristes sábelo moi ben ti, e a proçesión como se di vai por dentro.

Enhoraboa.

Pili dijo...

Gracias Ramón, como ti ben dis a procesión vai por dentro e durante moitos anose ata que naceu a miña filla non fun quen de dormir sola nunha casa.
Mary, gracias polas fotos.

Anónimo dijo...

Pois si que unha noite de medo da para moito. O que me estraña e que non se acorde de Janis Joplin da que daquela era unha gran seguidora.

Ringo dijo...

Gracias Pili, seguro que a todos nos gusta mais ler estes relatos.A ver si se anima alguén mais.

Anónimo dijo...

Sempre me filleron gracia as historias de Pili, porqué son moi reais, fanme rir e o mesmo tempo sintome moi identificado cas cousas que lle pasaron.
Eu estudie en vigo e tamen estiven nun cuchitril e pasei moito frío.
comparto sobre todo os seus gustosmusicales, e esa sensacion de que de noite todo parece moito peor.

Mary Hermo dijo...

Moitas gracias Pili pola túa colaboración, que saibas que as fotos non as puxen eu pois ando bastante fastidiada coa dor.
Ti segue lembrandote de cousas que che aconteceron pois moit@s de nos identificamonos con elas e sentimolas cercanas. Seguro que tes máis lembranzas tanto de cando eras pequena coma cando foches medrando en anos, dende preescolar ata a facultade etc.
Gracias a quen puxo as fotos no artigo, para que vexades que aquí somos tres persoas que estamos pendentes do blog.

lolita dijo...

Moi ben Pili, encántame que escribas estas historias. Eu tamén recordo ir a escola do muelle e poñernos coma pitos ó pasar polo malecón donde chovía en horizontal, non había paraguas que aguantara aquelo. E tamén recordo a Sultán, aquel pastor alemán que estaba moitas veces na porta da fábrica de Pita.

Pi dijo...

Gracias Lo, non me acordaba que aquel can se chamara Sultán, xa sabes que sempre compartimos o medo os cans e o único que nos gustaba era o dos faxans, Pascual.
bicos e animate co que xa falamos.

Anónimo dijo...

Que alejria ver o cabo da crus desde aqui, cantos recordos daquel muelle vello.

Anónimo dijo...

J'ai appris des choses interessantes grace a vous, et vous m'avez aide a resoudre un probleme, merci.

- Daniel