Brilan as adornadas árbores envoltas en aleghres e reluçentes cores, como ghuías luminosas no tránsito a un ano novo.
En
nós renaçes añorada maxia dunha época de soños, fábrica de
desexos puros e ilusións de neno, onde todo é posible máis que
nunca neste tempo.
Avança
en silençio o reloxio do aire, surcando días de frío e humidade. Viaxeiro estaçional con destino e parada temporal, cubrindo co seu
manto toda a cama no chan do camiño.
Ondea
en burbulla de vida a cheminea fumeante, aloumiños de lume prendido
e avivado á beira do lar. Calor humano de coraçóns reunidos á
quentura do teu abrigho.
Fuxe
no ocaso o curto día e esvaeçe coa entrada da escura e fría noite
estreleçida, esperando ao compás do albor dun novo día, en que todo
ao começar sexa un soño cumprido.
Nenos
de inoçente e ilusionado coraçón, aghardan impaçientes a cheghada
da branca neve. Compañeira de xoghos para brincar con ela. Materia
de creaçión, convertida en aghasallo de boneco de neve que teña de
todo e rematado en ghorro.
Inesquençible
espertar na aldea dun neno con mirar sorprendido, nunha mañán limpa
e clara en alfombra branca e fría. Curioso e conxelado ate os
xeonllos, ollando o bater ao alto dun carpinteiro construíndo un
carro.
Ecos
de esperança arredor da mesa, Noiteboa, Noitevella e Reis. Suçesión
de días sinalados, coa esperada prosa das xentes, en ruada de aleghres
cantares polas aldeas e lughares.
Animosos
camiñan en días tan espeçiais xuventude e, maiores dispostos a
festexar con liçençia de cada casa por onde pasan. ¿Vai ou non
vai?, ao son de cantos, ghaitas, pandeiretas e bailes.
Xa
cantan os ghalos ao abrir do día, óense ao lonxe voçes de troula
da xente reghreso da súa ronda.
Entre
bromas veñen que non se teñen moços e, moças de non durmir, de
tanto andar, doutras aldeas que á vista non se ven. Celebraron e
reçibiron todo o que puderon, xuntaron os cartos coidando arranchar a
súa cea branca tan mereçida.
Aventura
a nai que hoxe virán os Reis, son espeçiais porque son Maghos. Señores bondadosos de ghrandes barbas, viaxando en camellos a carón
das estrelas e a lúa.
Se
fun bo e estou durmido, atarán na miña xanela os animais
maravillosos que beberán do vaso e comerán do prato, mentres me
deixan reghalos. E se lles apeteçe, poden baixar pola cheminea e
estar na coçiña.
7 comentarios:
Moi fermoso poema Ramón, gústame moito, segue así que ti sabes sacar a flor de pel todos os teus sentimentos.
Unha aperta grande para tod@s desexandovos moitas noites boas ao calor do fogar e o lado dos seres queridos.
Lémbrome que andaría polos catro anos, máis ou menos, cando vivía na casa de meus avós maternos.
Era época de nadal, nunha mañán, aínda çedo, e o çeo estaba claro e despexado. Façía frío e estaba todo branco. Dixéronme que se chamaba neve e que era fría.Penso que eu acabara de saír dunha enfermidade ou alghunha afeççión que me fixera estar na cama uns días.
Sacáronme a experimentar con esa cousa branca que eles lle chamaban neve e a pasear polos camiños da aldea.Non sei deçir que persoa maior da casa me levaba da man. Era verdade que daba unha sensaçión fría, mollada e que destellaba aos ollos cando me fixaba moito nesa cousa branca que estaba sobre o chan, muros e tellados das casas.
Cheghados á altura da casa de meus avós paternos, sentía o bater seco en madeira e ferro.
Agharrado pola man da persoa maior da casa materna que me traía, mirei para riba a un sitio alto e alí na eira perto do cuberto estaba un señor forte e de aspecto ghuerreiro batendo, desbastando e traballando na madeira para conseghuir crear o eixo, xunto con outras peças dun carro de vacas e despois tratar de ensamblar todo.
Miroume e saudoume sorrinte, mentres a persoa que me traía agharrada pola man deçíame que ese señor era meu padriño. Eu preghuntábame a mim mesmo, ¿que era eso de ser padriño? mentres estaba cos pes metido na neve.
Ghraçias Mari polo apoio, pero verdaeiramente non sei se todo o que escribo transmitirá poesía ou sentimento profundo á xente.
Quixera poder estar na perspectiva das demais persoas para saber o que sinten cando escribo algho.
Un bico a ti e a todo@s.
Todo sentimento que se exprese merece a pena e por iso se transforma en poesía con verso libre pero cheo de sentimentos.
Eu creo que a poesía non é tan só a métrica, a rima, a estrofa; creo que é calquer sentimento que un expresa en forma de verso, en forma de canción, pois o importante é cantalo con dozura e paixón polo que se sinte e se está expresando.
Bicos a tod@s e unha forte aperta.
que o ano novo traia saude,, os cartos e o amor xa virán
¡ FELICES FESTAS A TODOS ! juanjo
A persoa maior que me levaba pola man, era miña avoa materna, Esperança. Que descansen todos en pas.
Publicar un comentario