Son un pobre campesiño
honrado, labrego eu son
e teño como destiño
de compañeiro un legón.
No inverno móllame a chuvia
chamúscame os sol en Agosto
pasarei tódala vida
tripando terróns cos zocos.
Cando o día está a espertar
e o luceiro ainda alumea,
dun pulo chouto do leito
e vístome moi lixeiro.
Boto unha xarapelada
de auga pola faciana,
como un panciño de millo,
de caña, tomo un groliño.
Xungo os bois, voume pra arada
a cumprir cos meus deberes,
coa incertidume de sempre
se colleitarei boa anada.
As pingas da miña suor
a terra danlle lentura,
vou sementando nos sucos
soidades e amarguras.
Teño as costas eslombadas
dobregadas sobre os regos,
polo longo das xornadas,
polo duro dos trafegos.
As maus teño encalecidas
de apreixar forte na eixada,
vivo entre esterco e miseria
nunha casa pobre e honrada.
Tódolos días do ano
traballo sen descansar,
con chuvia, vento ou calor
xunguido sempre a gadaña.
Mudo os zocos e a camisa,
para por un traxe novo
cando hai enterro no pobo,
para ir a festa ou a misa.
Xa alumean as estrelas
cando me deito na cama,
con arrecendos de terra,
de toxos, fentos e palla.
Sen poder pecha-los ollos
de tristura e mágoas cheo,
esnicrado de alma e corpo
laiándome estou o ceo.
¡ Que moura é esta miña vida!
¡Que mezquiño o meu destino!
No hay comentarios:
Publicar un comentario