O vello de coiro e pedra
recolle agarimoso os cabos,
embarca o can e largando amarras
volta enfiar o camiño das illas.
Hoxe, seus ollos de auga
escintilan na ardentía
hoxe lánzase ao mar co soño
prendido na alma, nas mans.
Debuxando estelas na noite,
avanza paseniño nun vento
inconstante de neboeiros
por vez mais mestos.
Brúa a serea do faro
para desacougo de viuvas,
bruído podre de ánimas
enleadas na brétema.
Soña con durmir no aloumiño
morno e doce dos seus brazos,
e non desexa agardar máis
entre lembranzas esvaídas.
Pronto varará a vella barca
na praia para ir buscala,
así o pregoan as gastadas
mans firmes no leme.
Seu corazón estremécese
como aquela primeira vez
cando ela lle sorriu
iluminando a sua alma.
Encendido ca esperanza
sabe que de non chegar
tan so espera o xardín
submarino das sereas.
Hoxe, non teme
esta noite, non
No hay comentarios:
Publicar un comentario