O TABERNEIRO por Ramón Laíño

Taberneiro que ó alto estás e do que ignoro as circunstançias da túa profesión, ¿tal ves casualidade, obrighaçión ou propia deçisión?


Resignada e sombría é a túa ocupaçión, entre catro paredes enclaustrado sen remedio como un condenado a pena en prisión.

Enismesmado, e perdido no teu mundo, limpas, lavas, ordenas, e repós todo o neçesario para a xente poder reçibir e atender. 


Mestre alquimista, servidor de consolo, e distracçión, dos que buscan nas túas brebaxes liberar as aleghrías, e as súas penas esquençer. 

No silençio da calma esperas a irrupçión do barullo, e balbordo dos clientes que con tempo e cansançio che causará desesperaçión.

Como ombreiro amigho das afliççións alleas, amparas na intimidade do teu refuxio aos que en soedade buscan comprensión.

Transmisor e repartidor de evasión, animador de corpos que perden o equilibrio, almas desinhibidas, penas esquençidas, artífiçe da ilusión.

Rexente e árbitro do teu mundo como lughar de reunión, debate e confrontaçión, de festa e celebraçión.


Taberneiro de pés inchados e doridos, fumador activo ou pasivo, taberneiro torpe ou astuto, honesto, ou aproveitado.


A xornada xa remata, o sol no horiçonte hai tempo que se deitou, e durmido quedou, dando paso á noite que estendido o seu manto todo o cubre desde aquel momento.

O tempo ao seu fin cheghou, e con prontitude arranxas o preçiso encamiñando paseniñamente a quen non ten hora, porque un novo amençer que se aproxima dará començo.

Ti que ves, e calas, ou partiçipas, e te implicas, onde todos se encomendan no penar e no contento, ¿quen che consola a ti taberneiro?

Imaxínoche no teu foghar cun amor que che mima e escoita, como tesouro que posúes, valoras e reconoçes, porque outros o tiveron, e perderon, ou nunca dou apareçido.

Se na túa vida, taberneiro, sobrevoa a tristura do infortunio, nada hai que temer, porque quen de amighos se rodea, na súa compaña terá consolo.