O SAMAÍN.

A noite do 31 de outubro comeza o ano novo celta e a súa festa en honor dos defuntos, marcando a transición do outono ó inverno, nesta noite, un pobo con fondas crenzas relixiosas relacionadas coa inmortalidade da alma, provintes da noite dos tempos, cunha preocupación natural polos queridos defuntos expostos ao frío e á escuridade do inverno, á intemperie e á tristura dos camposantos, buscou, e encontrou un mecanismo de reparación: preparando alimentos e agasallos os parentes vivos, para os parentes mortos, sería posible que as ánimas dos parentes finados voltasen a visitar ás súas familias e ás súas vellas casas para comer nas mesas e para quentarse ao carón do lume da lareira.

O samain
A antiga festividade céltica do samain foi habitualmente descrita como unha comunión cos espíritos dos defuntos que, nesta data, terían autorización para camiñar entre os vivos. Abríanse as portas entre este mundo e o máis aló, dándolle á xente a posibilidade de reunirse cos seus antepasados mortos.

A festa do samain, a máis importante do período precristián, marcaba para os celtas o comezo dun novo ano. Nesa data prendíanse lumes sagrados frotando pólas de serbal e teixo. Con esta cacharela inicial alimentábanse as lareiras de todas as casas.

Polo samain era costume baleirar nabos de grande tamaño –posteriormente cabazas- para porlles dentro candeas. Varios séculos despois esta tradición –que se mantén aínda en Galicia- ten continuidade nas festas de Halloween, que poderían ter exportado aos Estados Unidos os irlandeses no século XIX e comezos do XX.

Texto sacado de XUVECURTIS.

APOIO ÓS QUE ESCRIBEN E ENVÍAN FOTOS. Por Ramón Laíño

Referente á crónica de Luís Ferreirós.

O relato, aparte de lembrar parte da túa nenes, tamén nos representa a moitos de nós que vivimos esa cultura de raís, con todo ese mundo natural e soçial que nos arrodeaba.

As fotos son apropiadas para o conto que relatastes.

Vese que te lembras ben dos detalles, coas súas situaçións e exprésalo moi ben.

Narras todo un xeito de vida empreghando a linghuaxe de raís popular, xunto coa túa formaçión académica. De todo isto, ó final do conto, sacas unha conclusión que moitas veçes habería que ter en conta porque non pasa de moda.

Un saúdo. Ramón

ESPERANDO POR VÓS.

Hoxe, á espera das vosas achegas, poñemos algo de música para adiviñar de quen se trata, e ademáis quero lembrarvos unha cousa, estou famenta de fotos e artigos porque cos fósforos eses non me chega.
Espero ansiosa os vosos artigos cheos de anécdotas, as vosas fotos (as que tedes no baúl dos recordos) a que esperades para buscalas.
Si, quero artigos teus, si ti que estas a ler isto a que estas esperando para poñerte a escribir, sei que tes moito que contar, a que esperas para compartilo con nós, lembra só tes que mandalo nun mail a seguinte dirección: 25aniversarioiespraiabarrana@gmail.com

Ademáis o cansanzo apreta e hoxe toca día de descansar e maña dormir ata tarde.

DONAS E CABALEIROS, NENOS E NENAS, A ESCRIBIR OS VOSOS ARTIGOS QUE SAIRÁN PUBLICADOS, E A COMENTAR.

Un vídeo a ver se sabedes de quen se trata.

CRÓNICAS DO CAMIÑO(a vaca e o carriso). Por Luis Ferreirós

Alá polo ano 83, Boiro, máis concretamente, Ponte Goians,….. viña eu de vendimar unha viña da miña abuela Mercedes, (lémbroa toda a vida traballando, esbullando millo cun perpetuo Sancosmeiro na cabeza), concretamente unha finca coñecida como o Ghafiño, no termo municipal de Boiro, aldea da Ponte Goians, lindando con Xarmea, os marcos non estaban moi claros, pero daquela a xente era máis noble que agora, e non había, tantas trifulcas;….claro, non se pensaba en edificar, a terra era para traballala.

Pois o mentado día, viña eu de volta para O Cano polo Camiño Vello, (camiño real para os intelectuais) e mentras comía a derradeira piña de Catalán Roxo que quedaba na bolsa, fitei unha escena que chamou a miña atención.

Un paxariño, un carriso, peteiraba pola pista os grans que quedaban dunha anterior sembra, ata que pasou polo lado dunha vaca.

A vaca non decatou da súa presenza e fixo o que fan as vacas cando estás ociosas,….. caghar.
Caghou unha bosta enorme, tan grande que sepultou ó carriso debaixo dos seus excesos, sen dar nen a máis mínima importancia ó acaecido, póis ela, unha simple e sinxela, vaca, (que ten cornos, eso sí, ¡que culpa ten se apareceron!, pero porén, é unha cornuda), non decatara da aparición de tan ilustre invitado

Esta vaca, que tranquilamente podería ter por nome Pinta, Cunchada, Linda ou calquera outro que está na nosa lembranza de nenos de aldea, seghueu a comer herba coma se nada tivera pasado.

Pero non, amigos meus, algo pasou, pode ser que para a vaca non, pero ….o paxariño, o noso amigo carriso (reyezuelo),…. para él foi unha traxedia, sen ter nada que ver no asunto, con toda a boa intención do mundo, paseando tranquilo, atopouse enterrado un pedazo de bosta merecedora dun anuncio de T.V (¿Qué quereis de merendar ?... BOSTA rica y nada más), e , naturalmente o pobre do carriso non sabía que facer, sepultado na merda e sen saber o que facer, agardando unha axuda que non chegaba.

Porén, comzou a facer o que saber facer os paxariños cando están nun apuro, …. Píar, e dixo, cunha voz … pequeniña, feble,típica do que ten pasado por moito e xa non ten forzas para loitar máis……….PÍO.

Ninguén acudiu á súa chamada de auxilio, había xente polo camiño vello, estaba a finada de Doña Josefina,( a de don Juan), -pizpireta e chea de orgullo, co seu rosario de pétalos novo que fora mercado nunha das moitas tendas que hai na Vía della Concilliazione e fora traído por un dos seus innumerables sobriños,na visita ó Vaticano,-da súa terapia de grupo co finado de Don Manuel Maneiro, acompañada de Ramoniña, tamén finada e Mamá Lola (DEP), pero non fixeron caso. ¿ Quen ía facer caso dun pobre carriso?

O noso amigo, inconsciente da súa incapacidade, nun sublime exercicio de futilidade, voltou no seu intento e dixo:::::::PÍO, PÍO, PÍO.

.......Nones…… Ni puto caso, …, Agheda estaba na porta da casa dos de Don Juan, máis pendente do caldo que tiña ó lume que do rescate do noso paxariño, saudou ás amigas, era non era tanto de ir á misa, aínda que era moi devota de Nuestro Señoriño,era máis de traballar (ó igual que Esclavitud ,que vivía enfrente da fonte),e voltou para a lareira onde o manxar estaba chegando ó seu punto exacto.

PÍO, PíO, PÍO, PíO, PÍO, PÍO, PÍO, PÍO, PÍO, desesperado, voltou ó seu intento, facendo unha chamada de rescate que anteriormente non fora atendida, nen polas persoas máis relixiosas de toda a vila de Boiro.

Pero, velaí , ante a inmobilidade da xente de ben da Vila, apareceu Capitán, o ghato dos Tarulos, que por aqueles días andaba á xaneira e paraba pouco na casa, tamén porque Genaro e José María o de Outeiro, quen xa vivía coa madriña, Toñita a da sección feminina, facían prácticas co seu Tiratacos no seu famento lombo, o de Genaro tiña máis saña, xa que tiraba grapas de cable eléctrico, que foran sustraidos dun rolo de cable que os de Fenosa dixaran aparcado, póis estaban instalando a línea polo Currillo.

Pero o caso e que apareceu, no derradeiro tramo do Camiño Vello, e dalgunha maneira, escoitou a chamada de socorro ( como decía miña nai,--- Socorro a de Armental) do noso protagonista.
Capitán, o ghato, fitou ó carriso, acheghouse a el, meteulle a zarpa no seu plumaxe, limpoulle a merda,plis, plas!,e sen pensar dúas veces o que tal estaba a facer, meteuno na gorxa entre Pío e Pío e papouno.

Acabouse o conto…….. E agora ¿Qué?.

Coma se fose Esopo ( sempre gozei dos clásicos, grazas a Lola, Santi, Deira e Rodrigo), do incidente acaecido xa hoxe fai 29 anos no Camiño Vello pensei nas miñas propias conclusións:

1ª- Non todo o que te mete na merda é o teu inimigo.

2ª- Non todo o que te saca da merda é o teu amigo.

3ª e derradeira- Por moito que esteas de merda ata o pescozo,……ás veces…… é mellor non decir nin PÍO.








Luis Ferreirós.

¿CLASE OU PARTIDO? por Pili Vázquez

Nos eramos un grupo que entramos en 3º, xa viñamos de Ribeira así aínda que todo era novo, nos xa tiñamos a nosa "experiencia". Eramos un grupo moi heteroxéneo pero tamén moi unido, alí estaban Rosiña, Rafa, Santos, eu, Encarna, Luisa,Mercedes, Susana, Toñito, Calo, Isabel (hoxe tan guapa coma daquela), e un montón de xente mais que non recordo ben. Nen Lolita nen eu somos capaces de lembrar si ela tamén estaba nesa clase.
Tiñamos un profesor de Literatura Española, sinto moito non recordalo nome, que lle dedicou todo o ano o Quijote. Non só a léelo, de tódalas maneiras posibles senón que tamén había que estudiar tódolos traballos habidos e por haber adicados a este gran libro. Recordo sempre un dos traballos que se chamaba " La Quijotización de Sancho y la Sanchización del Quijote". Dios bendito! aquelo era tremendo, hoxe paréceme moi interesante, pero daquela salianos polas orellas.
Encarna e mais eu tiñamos un interese común, aparte dos estudios, que era o deporte, daba igual fútbol, baloncesto ou tenis, tivemos discusións eternas sobre si era mellor Lendl ou McEnroe,(está claro que foi Lendl). Este profesor enterouse de tal afición un día qué , a conto non sei de qué preguntou cal era o nome do estadio do Betis, e alá saltamos Encarna e mais eu como si nos deran a un botón, ¡ Benito Villamarín!. Bueno todo o mundo quedou a mirar para nós e sobre todo o profesor; nos por suposto coma tomates.
Chegou un día en que a selección de baloncesto tiña un choque crucial, era un encontro importantísimo e nos debatiámonos entre ir a clase de Literatura ou ir a velo partido. Luisa e Mercedes intentaron facernos entrar en razón, pero nós no tiñamos claro. Ata que veu Calo, e dixo que si faltamos nos el tamén faltaba. Non fixo falta mais, alá marchamos os tres para o bay-bay a velo partido.
O mellor de todo foi o que me recordou Encarna o día da cea, e foi que ó día seguinte canto voltamos á clase de Literatura o profesor en vez de seguir co tema, dixo (mais ou menos)" para el señor Calo y las dos señoritas aficionadillas al deporte, vamos a hacer un resumen de la clase de ayer". Non me lembro do que pensei naquel momento, pero visto desde hoxe realmente foi un bo detalle.

Un vídeo para a lembraza daqueles anos mozos, bueno xa sei seguen sendo mozos que todos temos aínda vinte anos, a ver se me podedes dicir de quen se trata.

O CEMENTO por Ramón Laíño.

QUERIDOS AMIGH@S.

SEMPRE ME PREGHUNTÍN UNHA COUSA DESDE QUE ESTOU NESTE MUNDO E TEÑO USO DE RAÇÓN:

CANDO CHEGHAN AS VACAÇIÓNS DE VERÁN, SEMANA SANTA, NADAL, ETÇ., OS QUE VIVEN NAS GHRANDES ÇIDADES ESCAPAN A FUME DE CAROÇO DOS INFERNOS NOS QUE VIVEN, E VEÑEN AOS LUGHARES PEQUENOS E DE ESPAÇOS ABERTOS.

SEN EMBARGHO, OS LUGHARES QUE POLO MOMENTO SON PEQUENOS, QUEREN MEDRAR ATA ALCANÇAR A ESTAS ÇIDADES, OU SE PUDERA SER, SUPERALAS.

PAREÇE MENTIRA QUE OS DE AQUÍ NON VEXAN O INFERNO NO QUE VIVEN ESES URBANITAS QUE FUXEN EN CANTO PODEN, E NON OBSTANTE QUEREN COPIALOS. ¡QUE ABSURDO E QUE ESTÚPIDO!

O AXEITADO SERÍA TER O MÁXIMO DE SERVIÇOS POSIBLES, CON BOA CALIDADE DE VIDA MEDIOAMBIENTAL, TENDO O NÚMERO DE HABITANTES QUE DUN XEITO NATURAL XA ESTÁBAMOS ASENTADOS AQUÍ, E QUE AÍNDA ESTABAMOS A VERTEBRARNOS. E DIÇIR, FAÇER VALER O DESENVOLVEMENTO SOSTIBLE.

¿POR QUÉ OS TIPOS DE ASENTAMENTOS HUMÁNS DE HOXE EN DÍA TEÑEN QUE DERIVAR EN SELVAS DE ÇEMENTO, COS SEUS EDIFIÇIOS, AUTOVÍAS, DESMONTES, CANTEIRAS, ETC.?

¿QUEN PIDE URBANIÇAR E AMPLIAR?

- CLARO ESTÁ, OS ESPECULADORES.

¿POR QUÉ NON VIVIR EN HARMONÍA CO ENTORNO A ESCALA HUMANA, COAS SÚAS VIVENDAS REHABILITADAS, OU CONSTRUCIÓNS DE VIVENDAS UNIFAMILIARES REÇENTES, SEN QUE HAXA ÉXODO DO RURAL ÁS VILAS OU ÇIDADES?. ¿POR QUÉ NON VIVIR AO ANCHO EN VES DE AO ALTO?

CANDO ME TRASLADARON NOS FINAIS DOS 70 DA ESCOLA UNITARIA NA QUE ESTABA AO COLEXIO DE BOIRO, XA ERA CHOCANTE VER A INERÇIA QUE COLLÍA A ARQUITECTURA E A SÚA CONSTRUCIÓN EN BOIRO. LOGHO, CANDO INIÇIEI A ETAPA NO INSTITUTO DE BOIRO NO 83 ISTO SEGHUÍA A MESMA LIÑA IRRAÇIONAL, E PARA MÁIS AGHORA, NESTAS ALTURAS.

A MIN, ISTO DE ESPALLARSE O FORMIGHÓN EN ANCHURA E ALTURA, PARÉÇEME QUE ATENTA CONTRA O EQUILIBRIO DO SER HUMANO.

QUE MELLOR QUE SENTIR O BENESTAR CANDO PASEAS TRANQUILAMENTE POLOS MONTES, RÍOS, PRAIS, VALES, ETC., SEN TER O BARULLO DESPERSONALIÇADO DAS ÇIDADES.

XA BASTANTE É, SE NON HAI MÁIS REMEDIO, E FORA NECESARIO DE VERDADE, O CONSTRUÍR EDIFIÇIOS DE USO PÚBLICO.

O QUE NON PODE SER É QUE TEÑAN QUE EXISTIR FORMAS DE ASENTARSE E VIVIR (ÇIDADES, EN DISTINTAS ESCALAS) COAS SÚAS PERTURBAÇIÓNS MENTAIS E PSÍQUICAS QUE ESTAS CONLEVAN, PODENDO VIVIR EN EQUILIBRIO E DUN XEITO INTELIXENTE CO MUNDO NATURAL, CONTIGHO MESMO E COS DEMAIS.

PODE SER QUE HAXA DISTINTAS POSTURAS. PERO, ESTAS DISTINTAS POSTURAS NON CREO QUE FOSEN COMPATIBLES CO EQUILIBRIO DO SER HUMANO.

POR FAVOR, QUE ALGHUÉN COMENTE ALGHO AO RESPECTO.

UN SAÚDO, RAMÓN.




Agora un vídeo para amenizar a noite, a ver quen me di quenes son e quen é capaz de escribir o título tal e como aparecía no disco, jajaja, a buscar entre os vellos vinilos ou cassettes.

25 ANOS

Van alá 25 anos dende que por primeira vez se abriu o Instituto que hoxe se chama IES Praia Barraña, daquela corría o ano 1983 e Boiro era unha vila que estaba medrando, aínda que non tiñamos moitos sitios para o ocio nin moitos medios (máis ben ningún), pero por fin chegou a ensinanza do bacharelato; lembrareino sempre aquel día parecía coma calquera outro pero ese día tiña algo, un non sei que, nin como explicalo.

Todos eramos adolescentes, uns máis novos que outros pois os que estaban estudiando en Riveira e noutros lugares voltaron a Boiro para rematar o bacharelato.
A inauguración foi a toda presa, pois tiña que comezar o curso escolar con toda normalidade, e así foi, aínda que durante o primeiro ano convivimos con obreiros, con cemento, con po e con moitas deficiencias e necesidades.
Non tiñamos biblioteca, era un luxo, non tiñamos laboratorios, nin ximnasio, nin cafetería, nin había señora da limpeza, nunha palabra tiñamos todo iso pero non equipado, todo o espazo que queríamos pero bacío, o que si tiñamos era os profesores e a Juanjo, o conserxe.
Todo era rebulir de sangue nova e con moitas ganas de aprender novas cousas, de mellorar aquel centro no que careciamos das instalacións básicas, pero algo do que nunca me esquecerei era a ilusión e as gañas con que facíamos todo, a imaxinación axudaba a paliar todas as carencias.
Foron uns anos nos que pouco a pouco ese centro foi medrando, máis alumnos, máis profesores e as carencias foron diminuíndo pero aínda quedaba moito que mellorar.
Este día foi de novo un rebulir de sangue non tan nova, pero coa mesma ilusión que daquela, sorprendémonos coas novas instalacións, parece incrible o que se pode mellorar en 25 anos, aínda que supoño que se debería mellorar moito máis, é certo tamén chegou a ESO e puxo todo patas arriba e imaxino que os que comezaron a ESO neste centro tamén terían que enfrontarse a novas situacións e adversidades que co tempo se irían superando. Dende logo nos superámolas e imaxino que todos farán o mesmo.
Hoxe non é máis que unha lembranza daqueles anos da adolescencia, daquel centro e das súas xentes, é coma unha pequena historia pensando en todos os que por alí pasaron, alumnos, profesores, persoal non docente.
E lembrade todos, que os profesores non só dan información, tamén nos forman e seguen a formar as novas xeracións, lembrade que os valores que se aprenden nunca debedes de esquecelos, logo xa virá a universidade para incrementalos e afirmalos.

Por último dicir unha vez máis, os que leades isto, aportade algo, seguro que tedes lembranzas que compartir con todos, seguro que nalgún lugar tedes fotos, estou totalmente segura de que é así, non vos esquezades mandádeo o correo electrónico e saíra publicado. Tamén me gustaría que aquí participasen todas as promocións coas súas lembranzas, así todos nos enteraremos do que facían nosos irmáns ou os nosos fillos, e poderemos rir todos xuntos, que iso, amigos meus é a vida, é unha comedia que da moitas voltas e ás veces convertese nun drama, pero a comedia volta de novo se a chamamos.

Saúdos a todos, e non vos aburrades, así que a comentar.
Lembro o correo electrónico: 25aniversarioiespraiabarrana@gmail.com


Agora un vídeo, espero que me digades quen canta e sobre todo o título do tema, que eu non me lembro.

¡¡¡NORABOA!!!

O nacemento dun fillo sempre é motivo de ledicia para toda a súa familia, e como non podía ser menos hoxe queremos felicitar a Pili polo seu novo retoño “Eloy”, ten o pelo un pouco crecho, pero é bonito.
Dende este blog e dende a satisfacción que calquera pode ter cando nace un neno, un neno que pode ser que chegue a estudiar neste centro do que este ano se conmemora o 25º Aniversario e onde xa estudiou a súa nai con anterioridade e que terá moitas “cousas” que contarlle.

¡¡¡NORABOA PILI E FAMILIA, FELICIDADES POR ESE NENO!!!

DE BOCATAS DE TORTILLA E SAUCES CHORÓNS por Alvaro González Seone (fillo de Angelita e Elisardo)

Se por xeneración fose non me correspondería participar a mín neste 25 aniversario do instituto de Boiro, senon máis ben ó meu irmán Carlos que sí é da vosa época, mais son varios os motivos que me permiten escribirvos estas liñas.

O primeiro é a miña nai, Angelita, que dende o día da cena non para de chamarme( a tarifa plana de telefónica fai estragos) para decir que teño que escribir unha nota de agradecemento da súa parte polo trato recibido e por ese fermoso ramo de flores que tivéchedes o detalle de regalarlle. Dende aquí e poñendo estas palabras na boca da miña nai: GRACIAS A TODOS!! GRACIAS POR TODO!!

O segundo motivo, e agardo no poñerme moi sentimental, é o meu pai: Elisardo. Tristemente él non puido asistir a esta celebración, pero gracias a todos vós e ó voso recordo unha parte del sí puido acudir. Sei de boa tinta que habería protestado no momento de saber que tiña que asistir ó evento; supoño que diría algo así como: “Angelita, coño, a ver a que imos ir nós a esa festa se non pintamos nada!!”. Pero da misma forma sei que iría de bó agrado e que estaría cheo coma un pavo no Nadal cando se lle entregou o ramo de flores á miña nai. Que queredes, éravos de levar a contraria por natureza. E se me permitides e falando de natureza, un recordo persoal que gardarei sempre do instituto e o sauce chorón que medra diante das fiestras da cafetería. Prantouno meu pai xa hai anos, o mesmo que a maioría dos que se poden ver nos arredores do instituto. Só que este é especial.

E por terceiro e último motivo, eu mesmo. Vale que non coincidimos nas aulas nos primeiros anos do instituto, pero de seguro que repartín entre vos algún que outro bocadillo de tortilla. Daquela rondaría eu os 12 anos, xa choveu que dicía Juanjo, pero lembro perfectamente as hordas vikingas invasoras que aparecían nada máis tocar o timbre do recreo, ou as "horas libres" de algún que outro cliente fixo de pitillo de estraperlo e quinto de Estrella, ou as partidas de escoba de Marcelino (se daquela me chegan a dicir que acaba de cura!!) e o sr. bedel... en fin, que contarvos que non seipades mellor que eu.

Non me gustaría rematar sen adicarlle unhas verbas a dous profesores dos que gardo un especial recordo:

- O primeiro xa non está, e era o que nas clases de ximnasia facía que votaras os fígados dando voltas ás pistas, ou polo paseo marítimo ata Escarabote e volta. Todo un portento tanto físico coma humano.

- O segundo firmou un escrito anónimo que descifrei gracias ás matemáticas de Andrés e ó Modus Ponendus Ponens ( ou como se diga) de Deira. Era doado: Sr. anónimo + Firma en Blanco = Sr. Blanco. Excelentísimo Sr. Blanco, graciñas por ensinarnos e facer que aprendéramos.

E con isto creo que xa remato este tostón que vos soltei...un momentiño...si??? si, hola...non, estaba neso agora mesmo..vale,vale...chao, un bico. Perdoade, era Angelita outra vez. Que GRACIAS OUTRA VEZ!!! E MOITOS BICOS PARA TODOS!!!!.
Unha aperta e ata sempre.

Álvaro González Seoane (o fillo pequeno de Angelita e Elisardo)

BUSCASE A ESTAS DÚAS RAPAZAS.

Hoxe voltamos a insistir no tema das excursións aquelas nas que se ligaba bastante, aí vai unha foto que confirma que non era chino senón xaponés o ligue da nosa compañeira e o da outra era singapureño, a ver se vos acorda o nome dos ligues, e como non o das nosas compañeiras que de seguro que nos teñen moito que contar daquela excursión e seguro que teñen fotos; a ver esa memoria e aí vai esta foto confirmando de onde eran todos, elas da terra e ¿eles?.
Gracias o xaponés que a segue buscando, foi el quen nos mandou a foto.
Se alguén ve a esas dúas rapazas, rogamos póñase en contacto con nós para que os outros que saen na foto as poidan atopar, pois levan anos esperándoas e xa están desesperados.

BÚSCASE:

Unha aperta.

BENIDORM 85

Ahí van un par de fotos par lembrar unha das numerosas excursións que se fixeron naqueles tempos, só decir que non esta de máis adiviñar que é o/ que máis cambiou, tamén que na foto de arriba as chavalas son invitadas, os tíos non, bueno tamén unha canción da época , máis ou menos, claro.

Contade algo do que fixechedes naquelas excursións, pois eu perdinas todas por iso de que era moi rebelde e meus pais tiñan medo de que me perdera.

A ver esa memoria.

Sen palabras

Pódovos asegurar que estou profundamente doido polo que, sen mala intención, estase interpretando de Juanjo. El é moito máis ca un compañeiro. 25 anos xuntos, el gruñíndome e eu protestándolle, pero nunca nos enfadamos. Dentro do Instituto colaborou e colabora algunha xente conmigo,que non estiveron na cea, tamén terán o seu agasallo. Juanjo é algo máis e para él haberá moito máis cariño...e non quero dicir máis.
Por favor, cerrade este tema.
Por certo, o das pancartas está arranxado, parece ser que unha tirouna o vento e a outra quitaronna por erro.Falei con Deira e volverán ser colocadas.Comunicarei a Mary os actos que sigamos celebrando...Con un pouco de sorte serán moitos e bonitos.Unha aperta e un bico moi fortes. Rodrigo

O home das chaves

Hai unha persoa da que todos nos lembramos, tanto é así que cando chegamos o primeiro día xa estaba no Instituto e aínda segue estando.Cando nos chegamos eramos rapaces de 15 anos, pero esta persoa era un compañeiro máis, pois poucos anos nos levaba.

Lembro sempre a súa boa disposición, sempre estaba alí para o quefixera falla, coidábanos como se fose un irmán maior, charlaba con nós de fútbol e doutras cousas tamén, supoño que xa saberedes de quen estou a falar, si, Juanjo "O Conserxe", aínda que era máis que un conserxe, era un compañeiro máis que non asistía a clase, pero quedende a súa atenta mirada procuraba que todo estivese en orden, non era ningún policía pero vixiábanos con todo o seu cariño por medo aque nos pasase algo, estaba atento a ter a calefacción encendida(claro cando había gas ou o que fose que consumise), tiña as portas abertas para que coas nosas motos, bicicletas ou coches entrasemos e tivesemos onde aparcar; atento e sempre disposto para facernos as fotocopias e sempre con boa cara; a verdade é que non teño palabras pois todas se quedan curtas para dicirlle e adicarlle.

Os anos foron pasando e Juanjo xa é un home, seguiu coidando de moitos rapaces e segue facéndoo, agora ten un lugar onde facer o seu traballo pero antes non tiña nada, nin tan sequera un banco onde sentar, pero en cambio tiña boa cara i el conformábase con ver que todo funcionaba.

Juanjo, moitas gracias por ser ti e por estar aí, sen ti non tería sido o mesmo. -- Mary Hermo

Na prensa

Se alguén se quedou sen periódico o Domingo, onde saía a noticia relacionada coa cea, ou co de hoxe Mércores no cal saían comentarios e fotos na sección "Cosas de la gente", aquí vos poño un enlace ao diario "La Voz de Galicia".
http://www.lavozdegalicia.es/barbanza/2008/10/22/0003_7244688.htm

No momento en que coñezamos algún dos actos que se celebren con motivo do 25º Aniversario irémolos publicando. Se non sae ningún é porque non temos constancia deles.
Polo de agora sabemos do seguinte:

Ata fin de mes estará aberta ó público a exposición CREADORES DO IES PRAIA DE BARRAÑA onde diversos artistas expoñerán as súas obras.

A exposición atópase en catro locais:

-CENTRO CULTURAL DEPORTIVO de BOIRO: EXPOSICIÓN DE PINTURA DE XOVES ARTISTAS DE BOIRO-ALUMNADO e EX-ALUMNADO DO IES.

-CONCELLO DE BOIRO: EXPOSICIÓN DE ESCULTURA DO ARTISTA PIQUICO, EX-PROFESOR DO IES.

-TALLER O FAIADO 2: EXPOSICIÓN DE DEBUXOS DE COMIC DE MARIO LÓPEZ E BRAIS RODRIGUEZ- EX ALUMNOS DO IES.

-IES PRAIA DE BARRAÑA: EXPOSICIÓN DE PINTURA DE FRAN BLANCO E RODRIGO CHAO- PROFESOR E EX-ALUMNO DO IES.

Por concretar:

Ruta de sendeirismo Polo Vieiro das Mámoas da Cásota do Páramo á Arca do Barbanza. Coa colaboración de Concello de Boiro, departamento de Turismo, .

Diversos concertos coa presenza de EX do Instituto.

PIC-NIC

Era aló polo ano 85, estabamos en 2º de BUP, as nosas ansías aumentaban, estabamos vivindo novos acontecementos, novos profesores e algúns deles déronnos máis ganas de aprender, todo era novo pois cada ano as materias eran distintas.

Ese ano tiñamos Literatura Española e a profesora que á impartía era María Fandiño, lémbrome dela como unha cativa dentro dun corpo de muller adulta.

Un día María chegou a clase e invitounos a preparar unha obra de teatro, díxonos que contaría no exame e que a nosa nota aumentaría; algúns non se atrevían pero outros apuntáronse sen tan sequera pensalo (supoño que por iso de que contaría para o exame fixo que nos animaramos).

Así que mans á obra e a representar Pic-Nic de Fernando Arrabal, unha obra que falaba da guerra e na que os pais dun soldado o ían a visitar e a comer con el ó fronte; un argumento complicado de interpretar pero que nos convenceu a todos.

Lembro que a min como iso de actuar non era o meu, tocoume a iluminación e parte da dirección.

Na obra participaron entre os que eu me lembro (se me esquezo dalgún perdoádeme pero vou vella e a memoria xa falla, un pouco, moito) Natalia, Susana, Mary Loly, Casais, Ana, Encarna, Abeijón, Tucho, e alguén máis que creo que fixo de apuntador. Pero se me equivoco, rogo me desculpedes e me corrixades.

Todo foi ensaio e máis ensaio, cada un co seu guión tratando de memorizalo, probas coa iluminación, busqueda de vestiario, e todo o que consigo conleva este tipo de actos; por detrás moito traballo que todos facíamos con ganas e con gusto, sobre todo con moita alegría e con moita risa polo argumento.

Despois de conseguir memorizar cada quen as súas frases tocou o último ensaio, pois tiñamos que representala no salón de actos.

E por fin chegou o día, era pola tarde, aquel salón de actos estaba a rebosar, murmullos de fondo, e nós cos nervos a flor de pel pensando en que non ía saír ben, pero tíñamos a María para darnos ánimo, e chegou o momento de saír a escena, todo comezou ben, algunha frase que non saía pero a improvisación axudou bastante, e como non, o traballo do apuntador foi excelente.

O público ría a esgalla, pois o argumento non era para menos (a pesares de que era unha crítica á guerra), ó final todo foron aplausos, os compañeiros contentos e os profesores tamén pois aquela tarde de teatro fixo nas vidas de todos un alto o fogo na rutina diaria nese centro de ensinanza.

Logo viñeron algunhas fotos e os halagos de María Fandiño e doutros profesores, foi unha tarde de éxitos e de teatro e que sempre quedará para a lembranza.

Creo lembrar que todos os que participamos na obra aprobamos aquela evaluación.

Agora compañeiros toca que vos lembredes o momento e comentedes algo.

Unhas fotos para que vos lembredes, por cortesía de Susana Blanco.

Quixen escribir isto a man pero non me deixa, jajaja.

AVISO DE PECHE DE COMENTARIOS

Os comentarios están tomando un cariz un tanto agresivo e que xa se van transformando en ataques personais e que afectan ó terreo profesional. De continuar este tipo de comentarios verémonos na obriga de suspender a opción de publicalos, polo menos ata que a xente deixe arrefriar a cabeza.

O asunto sobre o recoñecemento a Juanjo creo que queda claro nun dos derradeiros comentarios (como diría un "quen teña oídos, que escoite". Neste caso quen teña ollos que lea). Deixemos isto nun fallo circunstancial (o cal se vai a remediar) e non de organización, que de seguro que os tivemos.

Dedicatoria para Xaquín

Un profe dos que me lembrei na cea foi Xaquín, aquel profesor de Debuxo Técnico que tivemos en COU e que ademais de ser un bo mestre de debuxo era un amigo e un músico espectacular que formaba parte do grupo de música medio folk medio barroca "Labanda". Para el dende aquí (e desexando velo na xuntanza do 30ºAniversario), este homenaxe cunha das pezas dun dos seus albums, interpretada por "El Mago de Oz" e coa que o Instituto participou no concurso da TV Galega "Saber e Xogar" no apartado de música.

Ós seus ex-alumnos non lles vai costar recoñecelo na portada dun dos seus LP's

CARTA A LOS PRIMEROS ESTUDIANTES DEL PRIMER INSTITUTO DE BOIRO. por Carlos Insúa.

Estas palabras aparecían como comentario a un artigo, así que decidimos poñelo na páxina principal, para que todos os que pasaron polo Instituto se dean conta do que para o noso pobo significan.

Permitidme que este impostor, mitad profesor, y siempre mitad alumno os dé un rato la murga. Alguien me dijo que por qué no había escrito nada en este Blog. La primera razón es que es un Blog vuestro, en el que intercambiáis opiniones y recuerdos propios de algo que yo no viví. Consideraba que sería una intromisión por mi parte entrar en aquel momento.
Ahora que ya habéis celebrado vuestra fiesta, la de los que inaugurasteis el Instituto de Playa Jardín, creo que ya nada me impide acceder a los deseos de unos cuantos amigos.
Cuando se abrió el Instituto yo ya estaba acabando la carrera. Yo viví los años anteriores del autobús a Ribeira. Algunos empezasteis el bachillerato allí y llegasteis a tiempo de acabarlo aquí. La gran mayoría conocéis el de Coroso solo porque está en la playa a la entrada de Ribeira, pero no fuisteis a estudiar allí. No os voy a contar mis años de bachillerato, a pesar de los kilómetros diarios por aquella carretera, también guardo buenos recuerdos de ellos.
Quisiera aprovechar esta ocasión para comentaros ciertas cuestiones de las que tal vez no seáis conscientes y que creo muy importantes.
El Instituto de Boiro fue una reivindicación muy antigua, que pudo haberse materializado mucho antes, pero que la cabezonería de algún cerebrillo del MEC y la permisividad o pasotismo de algunos grandes señores de Boiro no permitieron llevarla a cabo.
Fijaos, el primer Instituto de Boiro se abrió en 1983. Boiro no es lo que era antes, pero ya por entones era una gran villa, con un auge económico brutal pero con un atraso educativo incomprensible. Si ahora Boiro es lo que es, en parte se debe a eso y a los que estudiasteis aquí Y no se trata de elitismo. Hasta entonces ser bachiller costaba esfuerzo y dinero. Los pocos que estudiábamos éramos como una islita en un mar de chavales trabajadores, que hablaban un lenguaje (no digo lengua ni idioma) muy distinto. ¿Sabéis lo que significó que los primeros trescientos o cuatrocientos chavales de Boiro estudiaran secundaria? Sencillamente cambió Boiro por completo, porque niveló en parte el auge económico con el desfase cultural. Yo ya pude ver a mis 20 o 21 años como un grupo grande de chicos habían cambiado, se divertían de otra manera, charlaban de otras cosas, en fin, con sus inquietudes se movilizó la cultura, la música, el ambiente, la educación, las formas, formas y más formas de Boiro.
Haceros una idea de lo que hubiese significado para Boiro si además se hubiese creado aquí el Hospital del Barbanza. El atraso socio cultural de este pueblo se hubiera reducido, y superado a las villas consolidadas de la comarca. Médicos, enfermeras, gentes de otros pueblos vivirían o convivirían con nuestras gentes.
Así que en resumen, vosotros habéis sido el verdadero motor de Boiro. El futuro es vuestro, intentad hacerlo mejor. Implicaros con vuestro pueblo, por vuestro pueblo, al que no le debéis nada, pero que podéis hacer mucho mejor. Enhorabuena por lo bien que habéis hecho esta fiesta.
Saúde compañeiros
Carlos Insúa.

A VER SE POÑENDO ALGO DE TROULA SON CAPAZ DE ESCRIBIR ESTE ARTIGO SEN PROVOCAR UN CURTOCIRCUITO POR HUMEDECEMENTO NO TECLADO DO ORDENADOR por Rodrigo

A ver se poñendo algo de troula son capaz de escribir este artigo sen provocar un curtocircuíto por humedecemento no teclado do ordenador.
25 aniversario do IES Praia Barraña. Hai que formar unha Comisión.
A primeira tarefa non era difícil, un grupo de amigos, ex alumnos e profe, xuntabámonos nunha peña, de papatorias claro, e todos tiñamos ganas de facer algo.
Primeira reunión con Amalia, Carlos R. Muñiz,Luis F, e Juanjo Riveiro. Logo fóronse engadindo Marga Hermo, José M. Vilas, Padre Marcelino, Mouriño e Pili Cubata e compañía (aínda segue a ter a compañía dentro dela) e outros que non podían vir, pero colaboraban, como Manolo Dieste. As xuntanzas duraban algo máis de dúas horas, das que tres cuartas partes do tempo se empregaban en recordar falcatruadas e compartir risas co “SR. ROCA”.
Ben, hai que visitar ao Sr. Alcalde. E alí xuntámonos unha representación da España cañí, como para que Berlanga fixese unha película, O cura, o alcalde, o mestre e o boticario (bueno, o presidente dos empresarios). Bo rollito con Deira –aínda lle hai que sacar máis cartos- e máis recordos para rir.
E chega o gran día. Primeiro no Instituto, decubrimento da placa, Saborido arranca coas leis da Física, como non podía ser menos, a bandeira. Por certo, que un como profesor se sinta orgulloso dun ex alumno así é normal; pero é fermoso que todos os seus compañeiros tamén se sintan igual, como se fose un irmán que triunfou na vida.

A comer!
Chicolino estírase e deléitanos:que cacho nécoras! Que finura de camaróns. Non me gustan as vieiras, pero comín todas as que puxeron. Non eran de Toñi-Vicente, que aínda me lembro delas. Arturo si que sabe dar calidade.

E chega o momento dos agasallos e homenaxes. Todo o que se lle dea a Angelita é pouco, a fin de contas axudou a manter a media xuventude de Boiro cos seu bocadillos de tortilla de p…m…

Que contaba co voso aprecio, xa o sabía, pero vivir ese momento que vivín é inesquecíbel, xustifica toda unha vida dedicada ao que, con maior ou menor acerto fixen e aínda me gusta facer, ensinar.Un agasallo tan exquisito como ese cordobán, só pode saír dende o cariño, pois sei que buscastes o mellor, e quero agradecelo publicamente, sen mengoa de que o faga dun xeito persoal tamén.

Quedan aínda celebracións do 25 aniversario. Celebraremos os 30 anos, espero que para daquela xa Luis me teña conseguida a xubilación.
E para a miña peña, que saiba que está invitada a un Cus-cus.

Unha aperta moi grande. Rodrigo

Album de fotos

Xa están publicadas un montón de fotos do día 17 de outubro. O 95% delas foron cedidas por ArthurChicollino-PhotoPress (parece ser que se quere introducir no mundo da fotografía. (Temblade profesionais da foto).
A dirección na que podesdes ver tódalas fotos é a seguinte:
http://picasaweb.google.com/25aniversarioiespraiabarrana
Iremos añadindo os pé de foto correspondentes a cada unha delas.

A CEA DO 17 por Mary Hermo.

Onte a cea estivo estupenda, o noso compañeiro Arturo despregou na cociña pratos con gusto e arte.

Estivemos moitos pero non todos, notabanse algunhas ausencias.

Pero o final todos nos lembramos daqueles primeiros anos nos que o rebulir polos pasillos era incesante entremezclados cos obreiros que aínda estaban rematando os últimos retoques (algo máis que retoques).

Esa placa conmemorativa que Deira trataba de ler coa escasa luz que había, o percorrido polo INSTITUTO (si, seguirá sendo para nós, os que o inauguramos, o noso Instituto) e de novo o rebulir polos pasillos pasadas xa as oito e como non podía ser menos fotos e máis fotos, as caras de asombro cando vimos algunha daquelas aulas bacías e con tan poucas mesas (antes eramos máis de trinta por aula), ascensor pequeno pero ascensor, porta de emerxencia, logo o tapeo con conversas agradables para tratar de recoñecer a algún antigo compañeiro ó que non víamos facía máis de 18 anos, preguntas como ¿Alumno ou Profesor? ¿Si, ti es? soaban constantemente de fondo, algúns dos profesores que deron clase daquela estaban un pouco máis maiores pero co corazón aínda xoven, Angelita a señora da cafetería (por ela non pasaron os anos, eu quero que me dea o segredo), Juanjo o noso conserxe (que segue coma sempre).

Logo veu a cea, xuntos nas mesas uns con outros, profesores con alumnos, os de 1º cos de COU.

Case todos nos coñeciamos, logo viñeron as conversas, os recordos do que tiñamos feito fai 25 anos, as risas, no aire perfume á ledicia, a contento; música de fondo con palmas seguindo o ritmo, moitas fotos, flashes constantemente.

Logo viñeron os discursos, os agradecementos (compañeiros e profesores, mil gracias) e unha carta do noso querido Sr. Blanco desculpándose pola súa ausencia que nos emocionou a todos, e por fin o esperado baile para axudar a dixerir aqueles pratos suculentos, todos bailamos (ata eu o fixen, jajaja), ninguén quería marchar para a casa, pero inevitablemente algúns tiñan que marchar pois aínda lles quedaba un largo percorrido ata as súas casas e incluso traballo o día seguinte, xa pasadas as catro tiven que marchar pero aínda quedaban a maioría dos compañeiros.

Agora dicirvos, mil gracias por unha velada inesquecible, que as sensacións vividas quedaran atesouradas para sempre no meu corazón.

En breve poderemos velas fotos, así que xa sabedes os que levaches as cámaras, a envialas ó correo electrónico para poder publicalas.

Tamén vos animo a que sigades participando neste blog, e espero que participedes todos e digo todos (profesores e alumnos) destes 25 anos de historia do IES PRAIA BARRAÑA, e para que isto se manteña vivo mandade os vosos recordos o correo electrónico, que serán publicados (e non vos preocupedes se redactades ben ou non, pois a miña redacción tamén deixa moito que desexar).

Para os que non puideron vir, esperámolos no seguinte.

Hoxe non poñeremos vídeos, pois aínda temos o cansazo no corpo.

Saúdos para todos.

MENSAJE DE UN PROFESOR

TODOS SABEDES DE QUEN SE TRATA; ESO ERA UN PROFE...SEN DESMERECER A NINGUÉN, PERO MIRADE EN MANS DE QUEN ESTAMOS POR FAVOR:::::::.
http://www.heducacion.com:80/home.php?goto=video

Con voz cálida, impregnada de emoción, respeto y gratitud por todo lo vivido con vosotros (cuando hay referencia conjunta a masculino y femenino, la correcta concordancia gramatical exige la primera forma), constituye mi mayor y fervoroso deseo que este particular sentimiento y este particular pensamiento figuren ahí escritos como si fuesen grabados con letras de oro bien aquilatado.

En su día, solicité ser destinado al entonces “Instituto de Bachillerato Mixto de Boiro” con el firme propósito de desarrollar en él mi vida profesional y humana con total entrega y consiguiente aprovechamiento colectivo y personal, en la medida en que lo pudiesen alcanzar mis limitadas, modestas y humildes capacidad y cualidades informativas, formativas y personales.

Si en algún porcentaje esto se llegó a cumplir, no ha sido debido a mis méritos sino a quienes tanto me han ayudado para ello:

-un claustro de profesorado que me acogió con un aprecio, una afabilidad y un apoyo imposible de ser superados, acogimiento que continuó siendo permanente en el tiempo.
Se ha tratado siempre de un profesorado trabajador, de buenos modos y solidario, con una personalidad al mismo tiempo bien definida en cada uno de sus componentes. En ello incluyo también al personal laboral no docente.

-Un alumnado extraordinario , en un principio un tanto receloso; pero no llegó a completarse el corto período de un curso académico para que empezase a verse lo que iba a constituir la base, la piedra angular de mi humilde carrera docente y formativa en ese Centro de Bachillerato.
Un alumnado que llega a ser, año tras año, modelo de laboriosidad, de respeto, de educación y de todo lo mejor que se puede decir de un colectivo de estudiantes.

¡Que nadie piense que esto son palabras de cumplido!: no tenía por qué decirlas si no me saliesen de lo más profundo de mi ser y si no respondiesen a la pura realidad.

- Unos padres de alumnos siempre interesados, como es lógico y natural, por el bien de sus hijos, pero siempre también respetuosos y solidarios con el profesorado. Conmigo, personalmente, su comportamiento ha sido siempre ejemplar y modélico. De ahí ha surgido y se ha mantenido siempre un respeto y una consideración mutuos y sinceros.

- Un pueblo y unas gentes de Boiro y su entorno de quienes no puedo decir sino que han sido dignamente merecedores de ese calificativo que lo dice todo: gentes de bien.

POR TODO ELLO, mi corazón ha estado, está y estará siempre unido entrañablemente a todos vosotros y siempre con vosotros. Os digo, afirmo y aseguro que, si hoy empezase mi vida profesional docente, solicitaría ser destinado para siempre a ése que fue mi “ Instituto de Bachillerato Mixto de Boiro”.

Éste es el mensaje que hoy os envía, en el 25 Aniversario de su inauguración, un profesor que en blanco quiere dejar anónima su firma, como también es anónima la firma de quien tan entrañablemente escribe tantos elogios no merecidos dedicados al “Sr. X”.

¡A TODAS, A TODOS UN FORTÍSIMO ABRAZO! Y, en particular, a un más que atento compañero profesor, a dos muy estimados y nunca olvidados alumna y alumno.

¡Gracias, muchísimas gracias, por las molestias que os tomasteis en el atardecer del 16-10-2008!, y disculpadme por no haberos correspondido al menos con la cortesía que os merecíais, pues un deber ineludible en ese y a partir de ese momento se me imponía.

¡AH! VAYA ESTA OBSERVACIÓN Y ESTA PETICIÓN FINAL A TODOS: CUANDO CONMEMOREIS EL 50 ANIVERSARIO, YO YA NO OS MANDARÉ DESDE AQUI NINGUN MENSAJE, PERO, SI ES MERECEDOR DE ALGO, CONSERVAD ÉSTE PARA ENTONCES, PUES OS DIRÍA EXACTA Y CORDIALMENTE LO MISMO.
____________________________________________________________________





Non é que esto rematara, en realidade sólo foi a cea o que rematou, pero o aniversario segue e esperamos que en breve teñamos máis actividades.

No momento da publicación todavía estamos ceando, pero ahí vai esta canción para vós.

COMO PASA O TEMPO-Mary Hermo.

Hoxe é o gran DÍA, e para celebralo nada mellor que un artículo para festexalo.
(ACTOS e LISTA Ó FINAL DO TEXTO)
_____________________________________________________________
Xa chega o gran día.
Espero que antes de ir para a de Chicolino vos pasedes polo insti,por que se vai descubrir unha placa nun monolito que se puxo diante do Centro,para conmemorar o 25 aniversario.tamén haberá un viño galego e uns pinchiños (pouca cousa,que non hay moito presuposto e ademáis despóis xa imos para cear).
Pasadevos e así tamén recordaredes os vellos tempos,aínda que esto está un pouco cambiado non vos creades que é moito o cambio.
Teño que comentar aquí,que estou moi contento coa xente que se apuntou,aínda que pensei que seríamos algúns máis.
Sei de xente que non pode vir por diversos motivos e obligacións así como tamén sei de outra xente que non ven por outras tolerías que se lle meteron na cachola.
Eu estou especialmente contento e agradecido por unha persoa que non iba a vir,pero ó final decideu apuntarse por que o corazón así llo pedía.¡Graciñas de parte de todos!.
Un saúdo para todos,vémonos e a ver si pasamos un rato agradable e divertido todos xuntos.Juanjo.
__________________________________________________________________-
COMO PASA O TEMPO_ MARY HERMO




Como pasa o tempo, parece incrible, pero dende aquel día xa pasaron 25 anos. Si, refírome a ese centro de ensinanza que daquela se chama IBM de Boiro, pois non había outro, e agora xa temos tres.

Hoxe xa teño cerca dos corenta, están a porta petando, e chea de canas xa son adulta pero co corazón dunha cativa de 15 anos.

¡¡¡Meu Deus, 25 anos!!!, moitas veces cando paso polo lado do IES Praia Barraña (que así se chama hoxe en día, daquela era o Instituto) veñen tantos recordos a miña cabeza, recordos bos e non tan bos, pero hoxe xa só son recordos, anécdotas da adolescencia, exames que non aprobaba (algún si, pero os menos), cotilleos de recreos, horas libres e menos libres, os momentos na cafetería, as cartas, apuntes prestados, días de risas e tamén de bágoas, os compañeiros/as, os profesores/as (claro non os vou nomear a todos pois entón non acabaría isto hoxe).

De todos e cada un deles aprendín algo, para que logo digan os nosos pais.


E logo, ó irme alonxando ese flash desaparece, pero aínda de cando en cando voto o ollo ó pasado para lembrar aqueles momentos, supoño que todos o facemos nalgunha das etapas da vida, ó igual que o facemos cando remata un ano.

E agora penso, miña irmá xa pasou tamén por alí, e seguro que terá bos recordos.

Diredes que fago, pero hoxe toca día de lembrar, e non vou contar ningunha anécdota en concreto pois creo que todos temos algunha e creo que deberíamos empezar a contalas, imaxinade como sería este blog, se cada un dos que por alí pasou mandará unha anécdota que lle tocara vivir nese centro de ensinanza.

Dende aquí quero animarvos a que contedes as anécdotas que viviches nese lugar, que de seguro hai moitas que contar, seguro que cada un dos que pasou por alí (profesores e alumnos) tedes moito que contar, así que compañeiros (e digo por todos, tanto os dos primeiros anos coma os dos sucesivos) escribide algo dos vosos recordos desa etapa de instituto que de seguro que os que a viviron lles gustara lembralo.


Saúdos para todos os que dun xeito ou doutro tiveron algo que ver nestes 25 anos.

Mary Hermo.

___________________________________________________________________

Hoxe é o día da gran comedenla:
O plan é o seguinte:
Actualmente en curso-
EXPOSICIÓN DE CREADORES DO IES nos locales o Centro Cultural Deportivo de Boiro, Taller O FAIADO 2, IES PRAIA BARRAÑA e CASA DO CONCELLO DE BOIRO.

Venres 17:
20,00 horas- Recepción de Ex-alumn@s e visita guiada polo centro, viño galego.
21.30 horas- Saída do Bus Salvador Muñiz desde o IES cara a Chicolino.
22.00 horas- Cea- baile amenizada por unha gran selección musical escollida por Ricardito e con equipo de son cedido altruistamente por José Silva.
Tantas da maña- Cando Arturo nos bote fora, sairá o bus cara a Boiro e outras paradas.

Data por Concretar
Ruta de sendeirismo coa colaboración de Concello de Boiro, departamento de Turismo, Polo Vieiro das Mámoas da Cásota do Páramo á Arca do Barbanza.
Datas por Concretar.
Diversos concertos coa presenza de EX do Instituto.

SE HAI ALGÚN REZAGADO
1º-Pagar no Banco de Galicia, no seu defecto Banco Popular, un ingreso de 50 Euros no número de conta--0097 8968 37 05 00149545, concepto --pago de cea.

2º-Gardar o xustificante do ingreso para entregar a modo de ticket o día da cea.

3º- Mandar un mail a contabilidade@chicolino.com , identificándovos para decir que o pago xa está feito, e que pagáchedes fóra do prazo.

4º-Ter moita fame e máis sede, e gañas de pasalo ben.

Visitade a paxina web do xornal CERTO, que falan de nós.
http://www.certo.es/


5º- Pola noite liberar moita ADRENALINA.

Sabemos que hai xente que pagou e non enviou o Mail, así que a facelo, estos son dos que temos constancia.

En negrita, profes, e persoal laboral do IES

1.JUANJO Blanco Buceta.
2.VICTORIA
3.Pily Vazuez Outeiral.
4.Aurelio Trasbach Triñanes
5.Rosa María Vázquez García
6.María Ermitas Treus Piñeiro
7.Juan Jose Saborido silva
8.Montse Garcia ferrol
9.Flor Abal González
10.Rosa Blanca Torrado Carreño.
11.Mary Hermo.
12.Toño Abeijon Muñiz.
13.Manuel Anca Coya
14.Angelita Seoane
15.Luis Ferreirós Blanco
16.Lourdes Garcia Hermida.
17.Juan Jose Riveiro Dieste
18.Keny Montull Moral
19.Loli Fungueiriño Bermúdez
20.Teresa Otero
21.María Fandiño
22.Carmen Pouso Alcalde
23.Manola Ferreirós Alcalde
24.Rodrigo Rey López
25. Ramón Laíño Vázquez
26. Jose Angel Rodriguez Vila
26. Susana Outeiral Lojo
27. Pedro Garcia Romero
28.Tucho López Fernandez
29. Miguel López Dosil
30. Encarna Alcalde Lojo
31. Montse Piñeiro Riveiro.
32.Elena Suárez Carreño
33. Loli Rodriguez.
34. Susana Blanco Silva.
35.Luis Carlos Rodriguez Rio.
36.Ricardo Rey Silva.
37. Amalia López Louro.
38.Xose Deira triñanes.
39. Matias Barreiro
40. Jesus Agraso
41.Andrés Lorenzo
42.Jose Quintans
43.Santiago Suarez
44.Teresa Sieira
45. Angel Pérez López.
46.Maribel Carbajosa Garcia
47.Pilar Muñiz Fernandez
48.Jose Manuel Vilas Silva
49.Cristina Fdez. Treus
50.Andres Gento Lorenzo
51.Luisa Martinez Muñiz
52. Nemesio Romero Hermo.
53. Encarna Sánchez García.
54. Daniel Vázquez Dieste.
55. Ana Piñeiro Triñanes.
56.Angeles Piñeiro Triñanes.
57. Manolo Dieste Del Rio.
58.Marga HERMO Figueira.
59. Jose Manuel Tato Ramos
60. Carlos Rodriguez Muñiz.
61. Lilí Fabeiro Castro.
62. Pepe Mouriño Miguens.
63. José Luis Fdez Riva.
64. Merchi de la Fuente Caamaño.
65.Maria Carmen Rey Silva.
66.Bea Cabrera Araujo.
67. Narda Ferreirós Calo.
68.Moncha Otero rey
69.Victoria Muñiz Hermo.
70.Clara Sánchez Casais.
71.Ana Trasbach Sanisidro
72. Rafa Trasbach Sanisidro.
73.Jose Luis Outeiral Tubío.
74.Begoña Tomé Arufe.
75.Jorge Escurís Filgueira.
76.Javier Tubio Viturro.
77.Carlos CHouza Blanco.
78.Jesús Rodriguez Fernandez
79.Alfonso Vidal Romero
80.Sonia Viturro Fernandez.
81. Montse Sanmartín Rey.
82.Mari Loli Garcia González.
83.Fernando Sánchez Outeiral
84.Ciro
85.José Manuel Lago
86.José Manuel Rebollido
87.Teresa Quintela
88.Emilia Martín Muñiz
89.Bernarda Martín Muñiz.
90.Cesar López Figueiras
91.Andres Martinez.
92.Marselino Sanchez Somoza?
93.Pili Vazquez Hermida?
94.Jose Ferreiros ??
95. Manuela Pimentel
96.Eva Triñanes Muñiz.
97. Juan José Fernández
Estes últimos dependen do seu estado de saúde. ??

A maionesa e o café

Para cando as cousas da vida che parezan demasiado. Cando 24 horas ó día non son suficientes… Lémbrate da maionesa e do café…

Un profesor diante da súa clase, sen mediar palabra, colleu un frasco grande e baleiro de maionesa e procedeu a enchelo con pelotas de golf. Logo preguntoulle aos estudantes si o frasco estaba cheo ou baleiro. Os estudantes contestaron que estaba cheo.

A continuación o mestre tomou unha caixa de canicas e baleirouna dentro do bote onde estaban as pelotas de golf, ocupando os ocos que deixaban estas. O profesor volveu a preguntar aos estudantes se o frasco estaba cheo, e eles volveron contestar que si.

De seguido o profesor colleu unha caixa de area e baleirouna dentro do frasco tapando tódolos ocos que aínda quedaban. O profe volveu facela pregunta á que os /as alumnos/as responderon unanimemente con un SI sentenciador .

Ao momento o profesor engade 2 tazas de café ó contido do frasco e agora si se chegaron a cubrir tódolos ocos baleiros. Xa non daba lugar a facer a famosa pregunta e cando os/as alumnos/as remataron de rir, o profesor díxolles:

“Quero que se dean de conta de que este frasco representa a vida:

As pelotas de golf son as cousas importantes: A familia, a saúde os amigos, todo o que che apaixona. Son cousas, que aínda que perdéramos todo o demais, as nosas vidas seguirían estando cheas.
As canicas son as outras cousas que tamén importan, como o traballo, a casa, o coche, etc…
A area é todo o demais, as pequenas cousas.
Si poñemos a area no frasco de primeiro, non habería espazo para as canicas nin para as pelotas de golf. O mesmo ocorre na vida. Si gastamos todo o noso tempo en enerxía e nas cousas pequenas, nunca teremos lugar para as cousas realmente importantes.
Presta atención ás cousas que son cruciais. Ocúpate primeiro das “pelotas de golf”, das cousas que realmente importan. Establece as túas prioridades, o resto é só area.”

Un dos estudantes levantou a man e preguntou: “Mestre, e que representa o café?”.

O mestre sorriu e dixo:
“Que ben que o preguntas!... Só é para demostrarvos que non importa o ocupada que poidades ter a vosa vida, sempre hai un lugar para un par de tazas de café con un amigo”.

Tomade nota e os que faltades apuntádevos á cea. Non deixedes escapar a oportunidade de reencontrarvos, xa non digo con amigos (palabra moi grande), pero si con ex-compañeiros.

Vémonos o Venres. Saúdos e a pasalo ben…

Mentras tomades a decisión escoitade un dos grandes éxitos de Mike Olfield no Ano 1983, do seu album Crises.

Agora pegádelle un vistazo á lista de éxitos:

OS DORMIÑENTOS-OS GHALOPÍNS

Mañán é a cea, ampliamos o prazo, localizade ós rezagados.
INSTRUCCIÓNS DE PAGO Ó FINAL DO TEXTO



Avisaronme ben que non publicase estas fotos, pero como sabedes, son un rebelde así que hai van:

En canto ás mulleres está fácil, pero os homes.....?????

-¿quenes son OS DORMIÑENTOS?



Música maestro




Apurando, repito o proceso

1º-Pagar no Banco de Galicia, no seu defecto Banco Popular, un ingreso de 50 Euros no número de conta--0097 8968 37 05 00149545, concepto --pago de cea.

2º-Gardar o xustificante do ingreso para entregar a modo de ticket o día da cea.

3º- Mandar un mail a 25aniversarioiespraiabarrana@gmail.com , identificándovos para decir que o pago xa está feito.

4º- Estar atentos ó blog, xa que imos poñer un bus,(sairá ás 9,30 do IES), para evitar disgustos, do que daremos máis datos.

5º- Ter moita fame e máis sede.

Sabemos que hai xente que pagou e non enviou o Mail, así que a facelo, estos os que temos constancia.
1.JUANJO Blanco Buceta.
2.VICTORIA
3.PILY VAZQUEZ OUTEIRAL
4.Aurelio Trasbach Triñanes
5.Rosa María Vázquez García
6.María Ermitas Treus Piñeiro
7.Juan Jose Saborido silva
8.Montse Garcia ferrol
9.Flor Abal González
10.Rosa Blanca Torrado Carreño.
11.Mary Hermo.
12.Toño Abeijon Muñiz.
13.Manuel Anca Coya
14.Angelita Seoane
15.Luis Ferreirós Blanco
16.Lourdes Garcia Hermida.
17.Juan Jose Riveiro Dieste
18.Keny Montull Moral
19.Loli Fungueiriño Bermúdez
20.Teresa Otero
21.María Fandiño
22.Carmen Pouso Alcalde
23.Manola Ferreirós Alcalde
24.Rodrigo Rey López
25. Ramón LaíñoVázquez
26. Jose Angel Rodriguez Vila
26. Susana Outeiral Lojo
27. Pedro Garcia Romero
28.Tucho López Fernandez
29. Miguel López Dosil
30. Encarna Alcalde Lojo
31. Montse Piñeiro Riveiro.
32.Elena Suárez Carreño-
33. Loli Rodriguez.
34. Susana Blanco Silva.
35.Luis Carlos rodriguez Rio.
36.Ricardo Rey Silva.
37. Amalia López Louro.
38.Xose Deira triñanes.
39. Matias Barreiro
40. Jesus Agraso
41.Andrés Lorenzo
42.Jose Quintans
43.Santiago Suarez
44.Teresa Sieira
45. Angel Pérez López.
46.Maribel Carbajosa Garcia
47.Pilar Muñiz Fernandez
48.Jose Manuel Vilas Silva
49.Cristina Fdez. Treus
50.Andres Gento Lorenzo
51.Luisa Martinez Muñiz
52. Nemesio Romero Hermo.
53. Encarna Sánchez García.
54. Daniel Vázquez Dieste.
55. Ana Piñeiro Triñanes.
56.Angeles Piñeiro Triñanes.
57. Manolo Dieste Del Rio.
58.Marga HERMO Figueira.
59. Jose Manuel Tato Ramos
60. Carlos Rodriguez Muñiz.
61. Lilí Fabeiro Castro.
62. Pepe Mouriño Miguens.
63. José Luis Fdez Riva.
64. Merchi de la Fuente Caamaño.
65.Maria Carmen Rey Silva.
66.Bea Cabrera Araujo.
67. Narda Ferreirós Calo.
68.Moncha Otero rey
69.Victoria Muñiz Hermo.
70Clara Sánchez Casais.
71.Ana Trasbach Sanisidro
72. Rafa Trasbach Sanisidro.
73.Jose Luis Outeiral Tubío.
74.Begoña Tomé Arufe.
75.Jorge Escurís Filgueira.
76.Javier Tubio Viturro.
77.Carlos CHouza Blanco.
78.Jesús Rodriguez Fernandez
79.Alfonso Vidal Romero
80.Sonia Viturro Fernandez.
81. Montse Sanmartín Rey.
82.Mari Loli Garcia González.
83.Fernando Sánchez Outeiral.

OS GHALOPÍNS

Sabemos que hai xente que pagou e non enviou o Mail, así que a facelo, estos son dos que temos constancia.
1.JUANJO Blanco Buceta.
2.VICTORIA
3.PILY VAZQUEZ OUTEIRAL
4.Aurelio Trasbach Triñanes
5.Rosa María Vázquez García
6.María Ermitas Treus Piñeiro
7.Juan Jose Saborido silva
8.Montse Garcia ferrol
9.Flor Abal González
10.Rosa Blanca Torrado Carreño.
11.Mary Hermo.
12.Toño Abeijon Muñiz.
13.Manuel Anca Coya
14.Angelita Seoane
15.Luis Ferreirós Blanco
16.Lourdes Garcia Hermida.
17.Juan Jose Riveiro Dieste
18.Keny Montull Moral
19.Loli Fungueiriño Bermúdez
20.Teresa Otero
21.María Fandiño
22.Carmen Pouso Alcalde
23.Manola Ferreirós Alcalde
24.Rodrigo Rey López
25. Ramón Laíño Vázquez
26. Jose Angel Rodriguez Vila
26. Susana Outeiral Lojo
27. Pedro Garcia Romero
28.Tucho López Fernandez
29. Miguel López Dosil
30. Encarna Alcalde Lojo
31. Montse Piñeiro Riveiro.
32.Elena Suárez Carreño-
33. Loli Rodriguez.
34. Susana Blanco Silva.
35.Luis Carlos rodriguez Rio.
36.Ricardo Rey Silva.
37. Amalia López Louro.
38.Xose Deira triñanes.
39. Matias Barreiro
40. Jesus Agraso
41.Andrés Lorenzo
42.Jose Quintans
43.Santiago Suarez
44.Teresa Sieira
45. Angel Pérez López.
46.Maribel Carbajosa Garcia
47.Pilar Muñiz Fernandez
48.Jose Manuel Vilas Silva
49.Cristina Fdez. Treus
50.Andres Gento Lorenzo
51.Luisa Martinez Muñiz
52. Nemesio Romero Hermo.
53. Encarna Sánchez García.
54. Daniel Vázquez Dieste.
55. Ana Piñeiro Triñanes.
56.Angeles Piñeiro Triñanes.
57. Manolo Dieste Del Rio.
58.Marga HERMO Figueira.
59. Jose Manuel Tato Ramos
60. Carlos Rodriguez Muñiz.
61. Lilí Fabeiro Castro.
62. Pepe Mouriño Miguens.
63. José Luis Fdez Riva.
64. Merchi de la Fuente Caamaño.
65.Maria Carmen Rey Silva.
66.Bea Cabrera Araujo.
67. Narda Ferreirós Calo.
68.Moncha Otero rey
69.Victoria Muñiz Hermo.
70Clara Sánchez Casais.
71.Ana Trasbach Sanisidro
72. Rafa Trasbach Sanisidro.
73.Jose Luis Outeiral Tubío.
74.Begoña Tomé Arufe.
75.Jorge Escurís Filgueira.
76.Javier Tubio Viturro.
77.Carlos CHouza Blanco.
78.Jesús Rodriguez Fernandez
79.Alfonso Vidal Romero
80.Sonia Viturro Fernandez.
81. Montse Sanmartín Rey.
82.Mari Loli Garcia González.
83.Fernando Sánchez Outeiral.