PIC-NIC

Era aló polo ano 85, estabamos en 2º de BUP, as nosas ansías aumentaban, estabamos vivindo novos acontecementos, novos profesores e algúns deles déronnos máis ganas de aprender, todo era novo pois cada ano as materias eran distintas.

Ese ano tiñamos Literatura Española e a profesora que á impartía era María Fandiño, lémbrome dela como unha cativa dentro dun corpo de muller adulta.

Un día María chegou a clase e invitounos a preparar unha obra de teatro, díxonos que contaría no exame e que a nosa nota aumentaría; algúns non se atrevían pero outros apuntáronse sen tan sequera pensalo (supoño que por iso de que contaría para o exame fixo que nos animaramos).

Así que mans á obra e a representar Pic-Nic de Fernando Arrabal, unha obra que falaba da guerra e na que os pais dun soldado o ían a visitar e a comer con el ó fronte; un argumento complicado de interpretar pero que nos convenceu a todos.

Lembro que a min como iso de actuar non era o meu, tocoume a iluminación e parte da dirección.

Na obra participaron entre os que eu me lembro (se me esquezo dalgún perdoádeme pero vou vella e a memoria xa falla, un pouco, moito) Natalia, Susana, Mary Loly, Casais, Ana, Encarna, Abeijón, Tucho, e alguén máis que creo que fixo de apuntador. Pero se me equivoco, rogo me desculpedes e me corrixades.

Todo foi ensaio e máis ensaio, cada un co seu guión tratando de memorizalo, probas coa iluminación, busqueda de vestiario, e todo o que consigo conleva este tipo de actos; por detrás moito traballo que todos facíamos con ganas e con gusto, sobre todo con moita alegría e con moita risa polo argumento.

Despois de conseguir memorizar cada quen as súas frases tocou o último ensaio, pois tiñamos que representala no salón de actos.

E por fin chegou o día, era pola tarde, aquel salón de actos estaba a rebosar, murmullos de fondo, e nós cos nervos a flor de pel pensando en que non ía saír ben, pero tíñamos a María para darnos ánimo, e chegou o momento de saír a escena, todo comezou ben, algunha frase que non saía pero a improvisación axudou bastante, e como non, o traballo do apuntador foi excelente.

O público ría a esgalla, pois o argumento non era para menos (a pesares de que era unha crítica á guerra), ó final todo foron aplausos, os compañeiros contentos e os profesores tamén pois aquela tarde de teatro fixo nas vidas de todos un alto o fogo na rutina diaria nese centro de ensinanza.

Logo viñeron algunhas fotos e os halagos de María Fandiño e doutros profesores, foi unha tarde de éxitos e de teatro e que sempre quedará para a lembranza.

Creo lembrar que todos os que participamos na obra aprobamos aquela evaluación.

Agora compañeiros toca que vos lembredes o momento e comentedes algo.

Unhas fotos para que vos lembredes, por cortesía de Susana Blanco.

Quixen escribir isto a man pero non me deixa, jajaja.